ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ
Καλά κάνει ο Αβέρωφ και ξεκίνησε νωρίς – νωρίς την προεκλογική του. Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, έχει πολλά να διορθώσει. Στην εικόνα, η ουσία δεν αλλάζει. Το καλό νέο (γι’ αυτόν) είναι ότι για την ώρα τρέχει μόνος του. Το κακό νέο είναι ότι έρχεται δεύτερος. Τον προσπερνά ο «κανένας». Αν είχε απέναντί του ένα Δημητριάδη, Ηλιάδη, Πρωτοπαπά, Χριστοφίδη ή έστω ένα Σπανό, θα μάζευε (ακόμα) κεράσια. Δεν έχει -για την ώρα- αντίπαλο. Παίζει μόνος του και βάζει αυτογκόλ. Ξεκίνησε απλός αγρότης και κατέληξε μεσάζων για εξεύρεση προσωπικού (από τρίτες χώρες). Δύσκολο πράγμα να ‘σαι υποψήφιος. Να τάζεις σε όλους-όλα και σε κανένα-τίποτα.
Έχουμε όμως πολύ δρόμο (και πολλές δημοσκοπήσεις) ακόμη μέχρι τις προεδρικές του ‘23. Υποψήφιους δεν έχουμε. Πλην Αβέρωφ, το αποτέλεσμα είναι μηδέν εις το πηλίκον. Το ΑΚΕΛ συνεχίζει από εκεί που έμεινε στις βουλευτικές. Συνεχίζει ανεμπόδιστα το λίφτινγκ της εποχής Στεφάνου. Ψηλώνει τους τόνους και χαμηλώνει τον πήχη. Όσο όμως είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, θα παραμένει βαρίδι ασήκωτο στις όποιες συνεργασίες. Δεν αρκεί να τα έχουν κάνει σαλάτα «αυτοί», για να κυβερνήσεις «εσύ». Ακολουθεί την πεπατημένη και προετοιμάζεται για μια ακόμα αξιοπρεπή ήττα ρουτίνας. Έτσι και αλλιώς, θα φταίνε (πάντα) οι άλλοι.
Αυτό φαίνεται να το έχουν καταλάβει καλά στο ΔΗΚΟ. Μετά το πατατράκ των βουλευτικών και το βέτο των δημοτικών, φυλάνε τα ρούχα τους και… δίνουν τα μισά. Προβληματίζονται αν θα είναι κυβέρνηση με το ΑΚΕΛ ή με τον ΔΗΣΥ. Με μπαλαντέρ τη ΔΗΠΑ σε κάθε σενάριο. Με το ΔΗΚΟ πάντως δεν θα είναι. Όχι επειδή ο Νικόλας κατέβηκε από το τρένο πριν πέντε χρόνια, αλλά γιατί το κόμμα συνεχίζει να πολιτεύεται με όρους του ’90 στα αλώνια του ’20. Έμεινε στο παρελθόν και ξέχασε ότι οι εποχές αλλάζουν, η κοινωνία αλλάζει κι ότι ο κόσμος δεν είναι ο ίδιος όπως ήταν το ‘93 ή έστω το ‘03. Το ΔΗΚΟ, εκτός από κρίση εξουσίας, πάσχει και από κρίση ταυτότητας. Ψάχνει να βρει το σωστό περιεχόμενο σε παλιές εκδόσεις.
Εξαίρεση στον αντιπολιτευτικό κανόνα αποτελεί το (τέταρτο) ΕΛΑΜ που θα αυτοκτονήσει αν δεν πράξει το αυτονόητο. Να κατέλθει για να χάσει, κερδίζοντας. Με προεδρικό υποψήφιο που θα βρεθεί σίγουρα εκτός δεύτερου γύρου, αλλά κτίζοντας εκλογή-με-εκλογή μια δυναμική εξουσίας. Όχι πρώτου κόμματος, αλλά εν δυνάμει ρυθμιστή. Στην περίπτωσή του, ισχύει η καραμανλική ρήση ότι όπου «οι πολίτες αισθάνονται αδικημένοι, παραγκωνισμένοι, περιφρονούντες», κόμματα όπως το ΕΛΑΜ αποκτούν –όχι απλά λόγο, αλλά και– ρόλο συστημικό. Έρχονται να καλύψουν το κενό.
Αυτό που δεν θα καλύψει η ΕΔΕΚ με μια ταμπέλα που γέρνει λίγο δεξιά, αλλά τα γράμματα είναι έτοιμα να σηκωθούν να φύγουν. Το πάλαι ποτέ σοσιαλίζων κόμμα σήμερα νοσεί βαριά. Αν δεν προκύψει κανένας σωτήρας, αύριο θα ‘ναι χειρότερα και μεθαύριο μια ιστορική αναφορά. Θα απομείνουν μια χούφτα ψήφοι εδώ, πέντε-έξι στελέχη εκεί και, μέχρι να ξεμπερδέψουν απ’ τα δικαστήρια, το μαντρί σχεδόν άδειο. Όσον αφορά τους λοιπούς, αυτοί ετοιμάζονται. Για ρόλο κομπάρσου με απαιτήσεις πρωταγωνιστή. Ζητώντας προίκα πενταετίας στα δημόσια ιδρύματα και ο ευρών αμειφθήσεται. Αυτό το σύστημα φτιάξαμε, με αυτό θα ζήσουμε μέχρι το τέλος των μεταρρυθμίσεων.
Αν και οι προεδρικές αργούν, για την ώρα ο Αβέρωφ τρέχει μόνος και όπως όλα δείχνουν, αυτό που φοβάται, θα το πάθει. Εάν θα έχει αντίπαλο, θα είναι εκ των έσω. Το λένε τα άστρα και οι τοίχοι των καφενείων. Τα κουκιά τους είναι μετρημένα. Ο ένας κερδίζει εντός, ο άλλος εκτός. Μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούν. Την πρώτη φορά που γράφτηκε (στα σοβαρά) ένα τέτοιο σενάριο, το φερέφωνο έτρεχε να μαζέψει τα φύλλα απ’ το τυπογραφείο. Δεν τα κατάφερε. Μπορεί η αλήθεια να αργεί να φανεί, αλλά πάντα αποκαλύπτεται. Και όταν φανεί, οι γίγαντες μοιάζουν με νάνους και οι γλείφτες με γλείφτες. «Τους παίρνει όλους ο δαίμονας», όπως θα έλεγε και ο αρχιερέας της διαπλοκής.
Η ζυγαριά πάντως δεν αντέχει και τους δύο. Είτε ο Αβέρωφ θα αποσυρθεί οικειοθελώς, είτε ο Χριστοδουλίδης θα υποστηριχθεί από τον πέραν του ΔΗΣΥ χώρο. Έτσι και αλλιώς, οι εκλογές θα είναι ενός γύρου. Με τέτοια αντιπολίτευση, είναι παράλογο να αναμένει κανείς κάτι διαφορετικό. Ότι θα υπάρξει μια σοβαρή ανεξάρτητη πρόταση εξουσίας, με σύγχρονο πολιτικό λόγο, με όραμα για τον τόπο και κυρίως, με ξεκάθαρες προγραμματικές θέσεις στο Κυπριακό και στην οικονομία. Μια πρόταση ελπίδας και απαλλαγής από τη διαπλοκή, την κομματοκρατία και τον ενδοτισμό.
Από σαπίλα χορτάσαμε.
Υστερόγραφο: Δεν φτάνει που έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις τουρκικές πολεμικές ενέργειες, πρέπει να δίνουμε και εξηγήσεις για το όνομα του Νίκου Χρυσάνθου Αναστασιάδη, αυτή τη φορά για τα Pandora Papers. Αν δεν καταλαβαίνει ο ίδιος πόση ζημιά κάνει στη χώρα, ας του το πουν οι παρατρεχάμενοί του. Γιατί σιωπούν; Περιμένουν να τους δώσει το χρίσμα; Ή μήπως μετρούν τα κουκιά και δεν τους βγαίνουν;
Το άσχετο: Ζεϊμπέκικο
Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή
