Και άντε το ΑΚΕΛ κάνει συμμαχία με το ΔΗΚΟ, ποιου η πολιτική στο Κυπριακό θα εφαρμόζεται; Του ΑΚΕΛ ή του ΔΗΚΟ; Και πόσο μάλλον στα της Οικονομίας… Τα ίδια τα κόμματα κάνουν κάθε πενταετία το ίδιο τραγικό λάθος να προσπαθούν να «διαγράφουν», να «ξεχνούν», να «χώνουν» τις μεταξύ τους διαφορές στην προσπάθεια τους να πάρουν την εξουσία. Πολιτικό περιπαίξιμο δηλαδή.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Twitter: @tsangarisp
«Η αντιπολίτευση επιβάλλεται να διεκδικήσει αλλαγή με έναν κοινό υποψήφιο. Πώς πείθεται η κοινωνία; Καταθέτοντας ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης με το οποίο θα διασφαλίζεται η ποιότητα της δημοκρατίας, η ισονομία. Να θωρακιστεί η ανεξαρτησία των θεσμών και σε κάποιες περιπτώσεις η οικονομική αυτονομία τους. Και όταν λέμε ανεξάρτητοι θεσμοί δεν εννοούμε ανέλεγκτοι. Αν πρέπει να αλλάξουμε το Σύνταγμα να συνεργαστούμε και να το κάνουμε… Η πρόταση αλλαγής λοιπόν πρέπει να επιφέρει καθοριστικές τομές. Και απαιτείται τόλμη και ανιδιοτέλεια. Ο επόμενος Πρόεδρος ας αξιοποιήσει την εξουσία που θα έχει ακόμα και αν χρειαστεί να την περιορίσει για να επιφέρει, για το καλό του τόπου και του λαού, αυτές τις αλλαγές. Αυτόν τον υποψήφιο θα ήθελα να στηρίξω προσωπικά. Τον άνθρωπο που ενώ θα έχει διασφαλίσει με την ψήφο του λαού την εξουσία, θα τολμήσει να την περιορίσει για τον εαυτό του, ενισχύοντας το κράτος δικαίου. Δεν μπορεί η ποιότητα της Δημοκρατίας να στηρίζεται στην ηθική ή την ανηθικότητα ενός και μόνο προσώπου που φορτώνεται εξουσίες, ακόμη και αν αυτές πηγάζουν από το Σύνταγμα. Και τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε για μια καλύτερη Κύπρο».
Αυτά είπε μεταξύ άλλων η Ειρήνη Χαραλαμπίδου την περασμένη Κυριακή σε συνέντευξή της στον «Φ» και στον Φρίξο Δαλίτη.
Σωστά τα σημεία της Ειρήνης Χαραλαμπίδου, αλλά η Βουλεύτρια του ΑΚΕΛ τεχνηέντως απέφυγε να αναφερθεί στο κυπριακό. Διότι μπορεί σε όλα τα υπόλοιπα να κρυφτούν οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης αλλά στο κυρίαρχο, μείζον θέμα του τόπου -το κυπριακό- οι θέσεις και οι διαφορές τους δεν κρύβονται.
Μπορεί κανένας για παράδειγμα να πειστεί ότι ΔΗΚΟ και ΑΚΕΛ έχουν τις ίδιες θέσεις στο Κυπριακό; Στην περίπτωση Κοινού Υποψηφίου ΑΚΕΛ – ΔΗΚΟ μπορεί ο οποιοσδήποτε να επιβεβαιώσει ποια γραμμή στο κυπριακό θα ακολουθεί αυτός ο κοινός υποψήφιος στην περίπτωση που εκλεγεί; Του ΑΚΕΛ ή του ΔΗΚΟ; Του ΑΚΕΛ ή της ΕΔΕΚ; Του ΔΗΚΟ ή της ΕΔΕΚ;
Το χάσμα μεταξύ ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ στο κυπριακό είναι χαοτικό. Ούτε επιτρέπει, ούτε μπορεί να επιτρέψει έστω και κατ’ ελάχιστο το κρύψιμο του.
Επιπλέον η Στήλη διαφωνεί εκ βάθρων με την προσέγγιση των κομματικών παιγνίων. Διαχρονικά. Αυτά τα κομματικά παίγνια, κυρίως από πλευράς των δυο μεγάλων κομμάτων ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ (πολύ περισσότερο του ΑΚΕΛ, εξήγησα και παλαιότερα το λόγο), είναι αυτά που διέλυσαν ουσιαστικά το πολιτικό σύστημα, τον κομματικό χάρτη αλλά ιδιαίτερα την ορθή διακυβέρνηση, η οποία διαχρονικά αποτελείτο από ένα κράμα σαντανομένων πολιτικών θέσεων, έτσι ώστε να «χωράνε όλοι» και να επιτυγχάνονται προεκλογικές συμμαχίες.
Το να κάνω Συμμαχία βάσει των θέσεων μου -ως το μεγαλύτερο κόμμα σε μια συμμαχία- σε κυρίαρχα ζητήματα, όπως πχ στο Κυπριακό και Οικονομία, είναι ένα και να βουρώ να κάνω Συμμαχία με εκπτώσεις από τις θέσεις μου στα κυρίαρχα θέματα για να επιτευχθεί η Συμμαχία είναι άλλο.
Στην Κύπρο γινόταν πάντοτε το δεύτερο. Και είναι επ’ αυτού το μείζον. Διότι είναι αυτό το οποίο αναφέρθηκε πιο πάνω. Και άντε το ΑΚΕΛ κάνει συμμαχία με το ΔΗΚΟ, ποιου η πολιτική στο Κυπριακό θα εφαρμόζεται; Του ΑΚΕΛ ή του ΔΗΚΟ; Και πόσο μάλλον στα της Οικονομίας. Γνωρίζοντας τις δογματικές θέσεις του ΑΚΕΛ στα της Οικονομίας, τίνος οι πολιτικές θα εφαρμόζονται; Οι θέσεις του ΑΚΕΛ για την Οικονομία ή οι θέσεις του ΔΗΚΟ;
Όλα αυτά τα ζούσαμε σχεδόν σε κάθε διακυβέρνηση στην Κυπριακή Δημοκρατία και εξού ποτέ δεν επιτεύχθηκε η καθαρή διάκριση μεταξύ πολιτικών θέσεων και δράσεων που προεκτείνεται ακόμη και στο «όλοι είναι το ίδιο», στο «όλοι φταίνε» και στο «πιάστον ένα και φάκκα τον πάνω στον άλλο», οδηγώντας τους πολίτες στην απαξίωση και στην αποστροφή για τα πολιτικά κόμματα και στην ίδια την πολιτική. Τα ίδια τα κόμματα δηλαδή το προκάλεσαν και συνεχίζουν να το προκαλούν κάνοντας κάθε πενταετία το ίδιο τραγικό λάθος να προσπαθούν να «διαγράφουν», να «ξεχνούν», να «χώνουν» τις μεταξύ τους διαφορές στην προσπάθεια τους να πάρουν την εξουσία. Πολιτικό περιπαίξιμο δηλαδή.
Το ΑΚΕΛ λοιπόν έχει υποψήφιο. Δεν χρειάζεται συνεργασίες το ΑΚΕΛ για να μπορέσει να εισέλθει στον δεύτερο γύρο και αν πείσει την πλειοψηφία ότι η πολιτική που θα ακολουθήσει δεν θα είναι ούτε «φοβητσιάρικη» στην οικονομία ούτε και «λύση να’ ναι και ό,τι να’ ναι» στο κυπριακό, τότε γιατί να μην ανέλθει και στην εξουσία; Άλλωστε ότι αποφασίσει η πλειοψηφία.
Ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ πρέπει να είναι ο εκάστοτε Γενικός του Γραμματέας. Αν όχι, τότε ας είναι πρόσωπο, το οποίο όμως θα έχει ξεκάθαρες θέσεις και πολιτικές που να ταυτίζονται με την ιδεολογία και την πολιτική φιλοσοφία του ΑΚΕΛ. Ξεκάθαρα πράματα, όχι «λίγο από ΑΚΕΛ και λίγο από ΔΗΚΟ και λίγο από ΕΔΕΚ», το οποίο στο κυπριακό πώς μεταφράζεται; Ή στην Οικονομία; Ένας πολιτικός αχταρμάς που δεν οδηγεί πουθενά…
ΥΓ. Δεν είμαι μόνο σίγουρος αλλά είμαι πολύ σίγουρος ότι όποιο άλλο υποψήφιο επιλέξει το ΑΚΕΛ θα απέχει παρασάγγας σε πολιτική σκέψη, κριτήριο, δράση, ικανότητα και δεινότητα από τον Στέφανο Στεφάνου.
