Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ

Η κυβέρνηση Αναστασιάδη είναι η… χαρά της αντιπολίτευσης. Αναρίθμητα τα σκάνδαλα, οι γκάφες, οι κακοί χειρισμοί. Επανειλημμένως, εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελιποβαρής. Πετυχαίνοντας αυτό που, όταν ανέλαβε, έμοιαζε… ακατόρθωτο: να συγκρίνεται με την προηγούμενη διακυβέρνηση. Άθλος! 

Ένας άθλος όμως που ωχριά μπροστά στο κατόρθωμα της ηγεσίας του ΑΚΕΛ που, εδώ και μια επταετία, ήταν και παραμένει η… χαρά της κυβέρνησης. Είτε χειροκροτώντας τους χειρισμούς Αναστασιάδη στο Κυπριακό, είτε θέτοντας ως «στόχο την απομάκρυνσή του από την εξουσία», η ηγεσία της Εζεκία  Παπαϊωάννου πέτυχε αυτό που έμοιαζε αδύνατο: να προκαλεί υποστήριξη σε αυτήν την κυβέρνηση. 

Μετά από τέσσερα εκλογικά πατατράκ (δύο φορές προεδρικές, ευρωεκλογές και βουλευτικές) και ένα αποτέλεσμα – σωσίβιο στις τελευταίες εκλογές (με +1.5% τουρκοκυπριακών ψήφων), η ηγεσία του ΑΚΕΛ φαίνεται πως, εκτός από το μέτρημα, έχει χάσει και το μέτρο. Γιατί αν υπήρχε μέτρο, δεν θα υπέσκαπτε ποτέ την Κυπριακή Δημοκρατία, νομιζομένη ότι έτσι κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Αναστασιάδη. 

Η απόφαση για το προσωρινό κλείσιμο τεσσάρων οδοφραγμάτων λόγω του κορωνοϊού ούτε παραβίαση του κανονισμού της Πράσινης Γραμμής είναι, ούτε πολύ περισσότερο αλλαγή πολιτικής μπορεί να θεωρηθεί. Είναι δικαίωμα του ΑΚΕΛ, μέσω των δύο ευρωβουλευτών του, να κάνει καταγγελία στην Κομισιόν, είναι δικαίωμα όμως και της πλειοψηφίας του κόσμου να κρίνει τον τρόπο με τον οποίο αντιπολιτεύεται. Ιδιαίτερα όταν το ΑΚΕΛ μιλά για «μονομερή απόφαση» ωσάν και είναι υποχρεωμένη η νόμιμη κυβέρνηση αυτού του τόπου να διαβουλευθεί με τον εκπρόσωπο του ψευδοκράτους για να κλείσει (προσωρινά το ξαναγράφουμε) ένα-δύο-τρία-πέντε οδοφράγματα. 

Και αν τελικά η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν τόσο ευαίσθητη σε θέματα που αφορούν την υπό όρους (και όχι «ελεύθερη» όπως λανθασμένα επικράτησε να λέγεται) διακίνηση, γιατί δεν επέδειξε την ίδια ένταση για τα κλειστά οδοφράγματα σε Λιμνίτη και Πυρόι; Γιατί δεν επέκρινε τον σύντροφο Μουσταφά και δεν έκανε διαδηλώσεις, πορείες και διεθνείς καταγγελίες; Εκεί τουλάχιστον υπάρχουν πραγματικοί ανθρωπιστικοί λόγοι  να ανοίξουν τα οδοφράγματα και όχι τα συμφέροντα μιας κάστας καταστηματαρχών ή η ευκολία μερικών επισκεπτών που θέλουν «να πιούν καφέ με τους φίλους τους».  

Μπορεί λοιπόν το αφήγημα του ΑΚΕΛ να προκαλεί προβλήματα στην κυβέρνηση Αναστασιάδη και να βρίσκει ανταπόκριση σε μια μικρή μερίδα ψηφοφόρων του κόμματος, αλλά επί της ουσίας δίνει επιχειρήματα σε όλους αυτούς που επιδιώκουν την ομαλοποίηση της κατοχής. Ιδιαίτερα σήμερα που φτάσαμε μέχρι το σημείο να υποστηρίζει η ΟΥΝΦΙΚΥΠ ότι «το άνοιγμα των οδοφραγμάτων του 2003  επέτρεψε στους Κύπριους την ελεύθερη διακίνηση σε όλο το νησί, συμβάλλοντας έτσι στην επιστροφή σε φυσιολογικές συνθήκες»! Ακούν τα αυτιά μας τι διαβάζουμε; Αν είναι «φυσιολογικό» να επισκέπτεσαι τον σκλαβωμένο τόπο σου, τότε δεν ξέρουμε (και ελπίζουμε να μην μας πουν) τι είναι το παρά φύσιν; Εκεί όμως καταλήγουμε ζώντας χρόνια και χρόνια με ψευδαισθήσεις και εξωραΐζοντας με κάθε κόστος την κατοχή και τους εκπροσώπους της.   

Μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο απλά και η ζωή τόσο ευθεία που να αρκούσε να ανοίγουμε οδοφράγματα, να πίνουμε καφέδες ολημερίς και ζιβανίες ολονυχτίς για να κάνουμε ρωγμές στο τείχος.  Ή για να γίνουμε ακόμα πιο χουβαρντάδες, να κάνουμε πρόταση για «συμμετοχή της Τουρκίας στις συζητήσεις για την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου στην Ανατολική Μεσόγειο», όπως μας πρότεινε ο Άντρος Κυπριανού (5 Οκτ. 2019). Μακάρι ακόμα να καταφέρναμε να επαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για να οδηγηθούμε σε μια λύση και να ζήσουμε όλοι καλά, τραλαλά, τραλαλό... Η ζωή όμως δεν είναι παραμύθι, η ζωή είναι ανηφόρα και ένα αριστερό κόμμα με διεθνείς παραστάσεις θα έπρεπε να το γνωρίζει καλά αυτό. Και όχι να συμπεριφέρεται ως γραφείο Τύπου του Ακιντζί! 

Υστερόγραφο: Σε τόσο κρίσιμες στιγμές, με την Τουρκία στην κυπριακή ΑΟΖ, τους εκβιασμούς για εποικισμό των Βαρωσιών και την ασύμμετρη απειλή του μεταναστευτικού, το πρόβλημα μας δεν είναι αν θα ταλαιπωρηθούν μερικά μέτρα όσοι θέλουν να πιούν καφέ στα κατεχόμενα. Έχουμε πιο σοβαρά ζητήματα να ασχοληθούμε. Πιο σοβαρά και από τον κορωνοϊό. Έχουμε τον γρίφο «ΑΚΕΛ εις τον τετράγωνο». Γιατί εκτός από την αντιπολίτευση, υπάρχει και η συμπολιτοαντιπολίτευση της Πινδάρου…   

Υστερόγραφο (2): Η απόφαση κάθε κυβέρνησης σε όλες τις χώρες του κόσμου είναι εξ ορισμού πολιτική. Είτε αφορά θέμα υγείας, είτε αφορά θέμα οδικής ασφάλειας. Επί του προκειμένου, η κυβέρνηση Αναστασιάδη θα κριθεί για την απόφασή της να προχωρήσει σε προσωρινό κλείσιμο οδοφραγμάτων αναλόγως του τι θα πράξει στη συνέχεια. Για την ώρα, το μήνυμα εστάλη.

Απορία: Αν η κυβέρνηση, όπως λέει ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ, «εκτρέφει απαράδεκτες ρατσιστικές και φασιστικές συμπεριφορές» επειδή έκλεισε προσωρινά τέσσερα οδοφράγματα,  οι εκπρόσωποι της κατοχής τι παριστάνουν; Τα αγγελούδια του Ερντογάν;   

Τάδε έφη: «Κανείς δεν επαναστατεί όταν νιώθει κατώτερος· επαναστατεί όποιος νιώθει ανώτερος» (Σ. Καργάκος)

Το άσχετο: Μηδέν εις τον πηλίκον 

Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή!