ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ

Έχουμε κόμματα δεξιά, αριστερά, κεντρώα, κόμματα λίγο απ’ όλα, κόμματα έτσι-γιουβέτσι, κόμματα ειδικού σκοπού και κόμματα-επιχειρήσεις. Δεν έχουμε -ακόμα- ένα κόμμα που θα ‘ναι (όνομα και πράγμα) εντός, εκτός και επί τα ταύτα. Ένα κόμμα που θα ‘ρχεται απέξω, θα ‘ναι σαρξ εκ της σαρκός της κοινωνίας και θα λειτουργεί με γνώμονα το κοινό συμφέρον -και όχι με την ιδιοτέλεια ενός μικρομάγαζου ή ενός αποτυχημένου μάνατζερ του κομματικού εργοστασίου. 

>>> H offsite τώρα και στο Google News - Ακολουθείστε μας

Όσες φορές δοκιμάστηκε αυτό το πείραμα απέτυχε, όχι γιατί δεν υπάρχει πρώτη ύλη, αλλά γιατί το σύστημα αποδείχθηκε πανίσχυρο –ακόμα και μετά από βιβλικές καταστροφές. Ούτε το Μαρί, ούτε το κούρεμα, ούτε το μέγα-σκάνδαλο των χρυσών διαβατηρίων, ούτε τα απανωτά ναυάγια του κυπριακού ζητήματος, ούτε ακόμα και ο τρελό-καιρός, έδωσαν έστω μια αφορμή για ανατροπή ενός κατεστημένου τόσο σαθρού και τόσο αποτυχημένου. Ευκαιρίες δόθηκαν πολλές και θα δοθούν ακόμα περισσότερες στο μέλλον, όσο υπάρχει μέλλον σε ένα τόπο που τα δέντρα καίγονται όμορφα κάθε καλοκαίρι. Ωσάν και το ίδιο χέρι που ευλόγησε αυτό τον τόπο, να τον καταράστηκε σε αιώνιο μαρασμό. 

Ακόμα και κόμματα/πολιτικοί που ξεκίνησαν εκτός «συστήματος» κατέληξαν είτε να προσφέρουν δεκανίκι σε ένα σάπιο κατεστημένο, είτε να απορροφηθούν από το ίδιο το σύστημα γιατί έτσι το έφεραν οι ανάγκες. Η επωδός είναι μόνιμη και επαναλαμβανόμενη: «δεν μπορούμε να αλλάξουμε το σύστημα εκτός». Ούτε όμως, μπορείς να αλλάξεις το σύστημα εάν γίνεις μέρος του, σαρξ εκ της σαρκός του, κομμάτι της ίδιας (μικρής και μεγάλης) διαπλοκής που το έθρεψε και το γιγάντωσε. Αυτό που σκωπτικά αποκαλούμε «πελατειακό κράτος» είναι το συνώνυμο της σήψης, της διαφθοράς και της οριζόντιας διαπλοκής. 

Όσο ο λαός αρκείται στα ψίχουλα της εξουσίας και όσο πιστεύει στα βλακώδη ψέματα, τόσο θα υποφέρει και θα ζει στην ψευδαίσθηση ότι όλα βαίνουν λίαν καλώς, καλύτερα από προηγουμένως, καλύτερα απ’ τα χειρότερα που μπορούσε να ήταν. Και ας βρίσκεται στο «χειρότερα», ας είναι πιο κάτω και από τον πάτο της προηγούμενης φοράς και ας μην υπάρχει πλέον άλλο φως σε ένα τούνελ τόσο σκοτεινό που δεν βλέπεις ούτε τους όνυχας των δακτύλων σου. 

Οι αυγουστιάτικες μέρες της (καταναγκαστικής) απόδρασης από την καθημερινότητα προσφέρονται για ενδοσκόπηση και απολογισμό. Ατομικό και συλλογικό. Πού-είμαστε, πού-πάμε και πού-θέλουμε-να-πάμε; Τι κάναμε για ν’ αξίζουμε κάτι παραπάνω; Πόσο καιρό θα ζούμε στο «σήμερα» χωρίς να σκεφτόμαστε το αύριο και πότε (επιτέλους) θα ζήσουμε το «σήμερα» σαν να μην υπάρχει «αύριο»; Πότε θα ξαναπάρουμε τις ζωές μας στα δικά μας τα χέρια; Όπως το έκαναν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μιας εποχής τόσο μακρινής, μα και τόσο επίκαιρης. Όπως το έκαναν οι αγράμματοι και οι φτωχοί πρόγονοι,  όπως ξεσηκώθηκαν με δέσιμο εκείνο το αδιόρατο νήμα που ενώνει τις ζωές μας και καθορίζει τη διαδρομή μας. Οι παρίες πέτυχαν εκεί που οι γραμματιζούμενοι αποτυγχάνουν κάθε μέρα. 

Δεν χρειαζόμαστε πολλά εκατομμύρια για να φτιάξουμε ένα κράτος ανθρώπινο. Δεν χρειαζόμαστε ειδικές γνώσεις για να καταλάβουμε ότι ο τόπος μας καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη και δεν χρειαζόμαστε ειδικές ικανότητες για να ξεχωρίσουμε την ήρα απ’ το στάρι. Δεν χρειαζόμαστε άλλους πολιτικούς να μας πουν τι θα κάμουν, αφότου μας οδήγησαν στα βράχια. Θα ‘ναι αρκετό αν αντισταθούμε συλλογικά στη βλακεία. Στην επιστημονική βλακεία. Να υψώσουμε τείχη στην ανοησία που την σκεπάζουν με τόσες γυμνές -από ντροπή- λέξεις. Να διώξουμε τους ξενόφερτους λαοπλάνους, τους μικροσυμφεροντολόγους, τους αποδεδειγμένα διαπλεκόμενους και διεφθαρμένους. Να ξεβολευτούμε και να ξεσηκωθούμε. Να γίνουμε μέρος του εντός-εκτός-επί-τα-αυτά. Να επιστρέψουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε για να πάμε ένα βήμα παρακάτω και μετά ακόμα ένα βήμα και ακόμα ένα, μέχρι να φτιάξουμε εν τοις πράγμασι ένα «σύγχρονο κράτος». Ένα κράτος που προσφέρει ασφάλεια στους πολίτες του, κοινωνικό και παρεμβατικό για το κοινό καλό, ενωμένοι με ένα αφήγημα που ξεπερνά τον ορίζοντά μας, έρχεται από μακριά και πάει ακόμα πιο μακριά. Χρειαζόμαστε (για να το γράψουμε ελληνικά) ένα… ριστάρτ. 

Το χειμερινό ημερολόγιο είναι μια ευκαιρία για αλλαγή. Ένας ορίζοντας για κάτι καλύτερο. Ένας σταθμός μέχρι τον επόμενο σταθμό. Ο δρόμος ποτέ δεν ήταν εύκολος. Ήταν πάντα ανηφορικός και όμορφος. Ας γεμίσουμε τις αποσκευές μας ελπίδα. Το πρώτο βήμα είναι να πιστέψουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Μπορούμε να απαλλαγούμε από τη βλακεία. Μετά θα λογαριαστούμε με τη δουλοπρέπεια, την ηττοπάθεια και τον ωχαδερφισμό. 

>>> Κατεβάστε τώρα το application της offsite - ΕΔΩ για Android & ΕΔΩ για iOS

Υστερόγραφο: Αρχές του Σεπτέμβρη θα αποφασίσουν κυβέρνηση και κόμματα για τις δημοτικές εκλογές του Δεκέμβρη. Πάλι καλά που δεν θα αποφασίσουν μετά τις γιορτές. Το σωστό και το δημοκρατικό είναι να γίνουν οι εκλογές κανονικά. Κανένας δήμαρχος και κανένας δημοτικός σύμβουλος δεν έλαβε εντολή πέραν της πενταετίας. Τα δισεκατομμύρια του Ταμείου Ανάκαμψης είναι φτηνή δικαιολογία για όσους είτε θέλουν να αποκρύψουν ποσοστά, είτε να ακυρώσουν τη λαϊκή ετυμηγορία. Είτε ακόμα για όσους έχουν συνηθίσει να σκέφτονται και να δρουν απολυταρχικά και μονομερώς. Μια καλή λύση θα ήταν οι νέοι δήμαρχοι/σύμβουλοι να εκλεγούν για περιορισμένη θητεία. Δύο-τρία χρόνια, όσο καιρό χρειάζεται για να περάσουμε (επιτέλους) από το στρεβλό σύστημα μιας πολλαπλής τοπικής εξουσίας σε ένα (λιγότερο στρεβλό, αλλά πάντως στρεβλό) μιας λιγότερο πολλαπλής τοπικής εξουσίας. Τα επιστημονικά και οικονομικά δεδομένα δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Ο τόπος χρειάζεται λιγότερους δήμους, καλύτερη τεχνοοικονομική οργάνωση και μεγαλύτερη παραγωγικότητα. Προς όφελος των πολλών, όχι των λίγων. Δεν θα είναι εύκολη η μετάβαση, χρειάζεται συναίνεση και προπαντός ενημέρωση. Χρειάζεται να απαντηθούν οι ανησυχίες των νέων δημοτών που θα απορροφηθούν από τις συνενώσεις. Όπως χρειάζεται καλύτερος προγραμματισμός και μεγαλύτερη αυτοτέλεια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι εκλογές να γίνουν στην ώρα τους και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε. Είναι ο λαός που θα ζήσει με τη μεταρρύθμιση, όχι οι υψηλόμισθοι γραφειοκράτες της εξουσίας. 

Το άσχετο: Βασιλιάς Καρνάβαλος 

Καλό Πάσχα, καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή…