Φουλάρουν μηχανές τα κόμματα ενόψει προεδρικών εκλογών του 2023 αναζητώντας τον υποψήφιο που θα τα ανεβάζει στο πρώτο σκαλοπάτι του βάθρου.
Τον χορό σε αυτή τη διαδικασία ανοιξε ο Δημοκρατικός Συναγερμός εξαιτίας, κυρίως, της ανησυχίας την οποία προκάλεσε στο κυβερνών κόμμα η σιωπή που τηρεί ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Χριστοδουλίδης ως ένας από τους εν δυνάμει υποψηφίους, παρόλο που, για ευνόητους λόγους, φαβορί θεωρείται ο πρόεδρος του κόμματος Αβέρωφ Νεοφύτου.
Η βασική παράμετρος που θα (πρέπει να) καθορίσει την επιλογή, όχι μόνο του ΔΗΣΥ, αλλά και του κάθε πολιτικού σχηματισμού, αφορά στην εκλεξιμότητα του προσώπου που θα επιχειρήσει να ανέβει νικητής το λόφο του Προεδρικού.
Στην προκειμένη, η παράμετρος “εκλεξιμότητα” έχει άλλες δύο προεκτάσεις:
- Ποιος έχει τη δυναμική να πάρει το χρίσμα από το κόμμα και τους κομματικούς μηχανισμούς
- Ποιος έχει προβάδισμα και μεγαλύτερο έρεισμα στην κοινωνία των πολιτών
Σε κομματικό επίπεδο, ο Αβέρωφ Νεοφύτου κερδίζει στα σημεία λόγω της θέσης του και ως εκ τούτου έχει μεγαλύτερες -φαινομενικά- πιθανότητες να λάβει το χρίσμα. Σε επίπεδο κοινωνίας των πολιτών, ωστόσο, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.
Κάποτε οι δύο αυτές προεκτάσεις ήταν συνυφασμένες. Ιστορικά οι ηγέτες μεγάλων κομμάτων διατηρούσαν προβάδισμα και στην κοινωνία των πολιτών (πχ. μ. Γλαύκος Κληρίδης), που συνεπαγόταν με πιο ασφαλή συνταγή/επιλογή επιτυχίας.
Στην εποχή μας, ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα ποσοστά και οι ψήφοι των κομμάτων συρρικνώνονται, η εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι σε πολιτικούς αρχηγούς βρίσκεται στο ναδίρ και η δημοτικότητα τους σχεδόν στα τάρταρα. Με άλλα λόγια, οι ψηφοφόροι των παραδοσιακών κομμάτων είναι απογοητευμένοι, γεγονός που έχει αρνητικό αντίκτυπο στους ηγέτες των κομμάτων.
Κάπως έτσι γεννάται το μεγάλο ερώτημα: Ποιος μπορεί να κερδίσει για τον κομματικό χώρο, στην προκειμένη για τον Δημοκρατικό Συναγερμό, την προεδρία της Δημοκρατίας;
Από τη μιά, ο Αβέρωφ Νεοφύτου είναι ένας έξυπνος πολιτικός.
Κατάφερε ουκ ολίγες φορές να κάνει show στα υπόλοιπα κόμματα στη Βουλή και ρουά ματ σε σοβαρά και κρίσιμα ζητήματα.
Κατάφερε, επίσης, να διατηρήσει το κόμμα του πρώτο, με μειωμένα ποσοστά, αλλά πρώτο. Μεγάλη επιτυχία δεδομένης της φθοράς που συνοδεύει την εξουσία, αλλά αναμενόμενη λόγω ανεπάρκειας της αντιπολίτευσης.
Με επικοινωνιακές, ωστόσο, αστοχίες στο ιστορικό του και στιγματισμένος από τη λαϊκίστικές προσεγγίσεις διαφόρων ζητημάτων, όπως για παράδειγμα η προσέγγιση του απέναντι στην αύξηση των τιμών στα καύσιμα επι μ. Δημήτρη Χριστοφια.
Την ίδια ώρα είναι συνυφασμένος με το καταρρακωμένο σύστημα, πονηρός κατά παραδοχή (αν και σε κάποια εκπομπή είχε δώσει άλλη εξήγηση για τα πουλάκια, αλλά έτερον εκάτερον).
Από την άλλη, ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι ένας νέος άνθρωπος, με ακαδημαϊκό background και προφίλ.
Έξυπνος πολιτικός, διπλωμάτης και αγαπητός σε μεγάλη μερίδα του κόσμου.
Έβγαλε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εκτός από ασπροπρόσωπο, και από τη δύσκολη θέση σε πολλές περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Είναι, ωστόσο, στιγματισμένος από την λάθος εκτίμηση του για τις προθέσεις της τουρκικής πλευράς σε σχέση με το άνοιγμα των Βαρωσίων (ή της δαιμονοποίησης και διαστρέβλωσης της εκτίμησης του για τις προθέσεις της τουρκικής πλευρές σε σχέση με το άνοιγμα των Βαρωσίων. Αλλά τί να κάνουμε, έτσι είναι η πολιτική).
Σε ό,τι αφορά στο κυπριακό, τουλάχιστον δημοσίως, και οι δύο στηρίζουν την επιδιωκόμενη λύση, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός βρίσκεται σε μια αρκετά δύσκολη θέση, τόσο επικοινωνιακά όσο και ουσιαστικά, και εκείνο που αναμένεται να προσμετρήσει για την τελική απόφαση είναι το προφίλ των εν δυνάμει υποψηφίων σε συνάρτηση με τα παραπάνω: Εκλεξιμότητα σε επίπεδο αφενός κομματικού χώρου και αφετέρου κοινωνίας των πολιτών.
ΥΓ Αν και στην εξίσωση εντάσσεται και ο παράγοντας “συσπείρωση” (να ψηφίσω όποιον προκρίνει το κόμμα μου για να μην βγει ο άλλος του άλλου κόμματος), εντούτοις δεν αποτελεί λόγο εφησυχασμού διότι η συσπείρωση υπό αυτή την έννοια δεν είναι προνόμοιο μόνο του ΔΗΣΥ ή μόνο ενός κόμματος.
