Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ

Βιάστηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να διαψεύσει τις πληροφορίες ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέθεσε σε στενούς του συνεργάτες να ετοιμάσουν μελέτη για διχοτόμηση της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. «Ο πιο πάνω ισχυρισμός αποτελεί αποκύημα φαντασίας», δήλωσε, ενόσω ακόμα ήταν σε εξέλιξη το περιλάλητο ντιμπέιτ Αβέρωφ – Άντρου. 

Το… φανταστικό σενάριο δεν το επινόησε ασφαλώς ο δημοσιογράφος Αντρέας Κημήτρης, ο οποίος ρώτησε τον Άντρο Κυπριανού αν έχει πληροφορίες για τις μελέτες διχοτόμησης της ΑΟΖ. Ούτε, όμως, το εφηύρε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος επιβεβαίωσε μεν τη ροή των πληροφοριών, αλλά όχι το σενάριο αυτό καθ’ αυτό. 

Το σενάριο της μοιρασμένης ΑΟΖ δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε το φως της δημοσιότητας. Δηλαδή, για να ακριβολογούμε το σενάριο των δυο κρατών, γιατί δεν έχει νόημα να διχοτομείς την ΑΟΖ ενός κράτους, εκτός και αν από μαζοχισμό θέλεις να δώσεις μπαξίσι στους  πειρατές της Μεσογείου. Η λογική λέει ότι το σενάριο αφορά δύο κράτη, όχι ένα κανονικό κράτος και ένα ψευδοκράτος. Δύο διεθνώς αναγνωρισμένα κράτη. 

Δεν έχουμε βέβαια κανένα λόγο να μην πιστέψουμε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο ότι όλα αυτά είναι «αποκύημα φαντασίας». Αυτά ξέρει και αυτά λέει ή αυτά του είπαν να πει και τα λέει. 

Από την άλλη όμως, έχουμε χίλιους δυο λόγους να υποψιαζόμαστε ότι όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Εδώ και πάρα πολλούς μήνες κυκλοφορεί πέρα-δώθε η έρπουσα φήμη, η πληροφορία, το οφ δε ρέκορντ, ότι «κάπου, κάποτε, κάποιοι» έθεσαν το θέμα των δύο κρατών. Δεν αναφερόμαστε στη δήλωση του (εορτάζοντα) Τσαβούσογλου στις 9 του περασμένου Σεπτέμβρη –που απέδωσε μάλιστα την πρόταση της συμφωνημένης διχοτόμησης στον Πρόεδρο Αναστασιάδη (μετά το ναυάγιο του Κραν Μοντανά το 2018), για να ακολουθήσει ένας ορυμαγδός κατηγορηματικών διαψεύσεων από τη Λευκωσία. Ούτε αναφερόμαστε στις συχνές-πυκνές δηλώσεις του Ακιντζί που επαναλαμβάνει περίπου όσα είπε ο «προϊστάμενός» του. Το τελευταίο που θα θέλαμε, είναι να χορεύουμε στον αμανέ του κάθε εκπρόσωπου της κατοχής. Είτε λέγεται Μεβλούτ, είτε Μουσταφά. 

Όση όμως επιφύλαξη και να ‘χούμε στην απόδοση δηλώσεων μέσω τρίτων, αυτό δεν ισχύει όταν η πληροφορία προέρχεται από αξιόπιστες πηγές. Μένουμε λοιπόν με την υποψία, την ανησυχία καλύτερα, ότι μπορεί να γίνεται ή και να έγινε αυτή η μελέτη της διχοτόμησης της ΑΟΖ. Μπορεί και όχι. Εδώ δεν είναι δικαστήριο για να ζητήσουμε αποδείξεις και χαρτόσημα, γιατί τέτοια πράγματα, αν υπάρχουν, θα εμφανιστούν ως δια μαγείας την υστάτη όταν όλα θα έχουν τελειώσει και η (όποια) λύση θα είναι συμφωνημένη. 

Έχει όμως τόσο νόημα να κουβεντιάζουμε το σενάριο της λύσης δύο κρατών, όσο νόημα έχει να κουβεντιάζουμε τη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Η μόνη διαφορά είναι ότι μια συμφωνημένη διχοτόμηση θα φέρει «εθνικό τσουνάμι», όπως θα ‘λέγε και ο Αβέρωφ, ενώ μια ΔΔΟ είναι «το μοντέλο της λύσης». Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. 

Είτε ο Πρόεδρος ετοιμάζει μελέτες για διχοτόμηση ξηράς, αέρος και θάλασσας, είτε όχι, το πραγματικό δίλλημα δεν είναι μεταξύ δύο κρατών ή δύο ζωνών. Το μοναδικό δίλλημα, είναι μεταξύ μιας πορείας απελευθέρωσης και μιας de jure διχοτόμησης. Μια διζωνική με τουρκικό περιεχόμενο (γιατί μόνο αυτό το περιεχόμενο μπορεί να έχει) είναι μια λύση θνησιγενής και επικίνδυνη. Όπως άκρως αφελής και επικίνδυνη είναι μια λύση συμφωνημένης διχοτόμησης. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις διαιωνίζεται (άμεσα ή έμμεσα) ο κατοχικός ρόλος της Τουρκίας και κάνουμε (ηθελημένα ή όχι) ένα ακόμα βήμα προς τον πλήρη εκτουρκισμό της νήσου. Τίποτα λιγότερο. 

Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση είναι περί όνου σκιάς. Η οκκά εν τετρακόσια… 

Γι’ αυτό λοιπόν, δεν χρειάζεται να επιστρατεύουμε τη «φαντασία» μας, όταν η πραγματικότητα μας μουντζώνει κάθε ξημέρωμα από τις κορφές του Πενταδακτύλου. 

Υστερόγραφο (1): Είναι αστείο το επιχείρημα ότι περίπου θα ξεσηκωθεί η διεθνής κοινότητα αν απορρίψουμε τη διζωνική. Οι μόνοι που θα εκνευριστούν είναι οι Εγγλέζοι συντάκτες της και οι Τούρκοι μνηστήρες της. Δεν υποστηρίζουμε ότι η αναδίπλωση είναι τόσο εύκολη όσο ακούγεται, αλλά από πότε η επιβίωση μας σε αυτή την σπιθαμή ελληνικής γης ήταν μια απλή υπόθεση; 

Υστερόγραφο (2): Μεστό περιεχομένου και άκρως διδακτικό το άρθρο Ομήρου που δημοσίευσε η Offsite τη Δευτέρα με τίτλο «Μια μικρή ιστορία». Η μη αποδοχή του δώρου μεγαλοεπιχειρηματία προς τον τότε Υπουργό Άμυνας «δεν ήταν στάση ηθικής και εντιμότητας», αλλά «απλώς τήρηση στοιχειώδους διαφύλαξης του δημοσίου συμφέροντος». Είναι καιρός να επιστρέψουμε πίσω σε αυτά τα «στοιχειώδη». Τα basics που λένε και στο χωριό… 

Εις μνήμη: Το όνομα του ήταν Λι Γουέινλιανγκ, ετών 34. Ο γιατρός που πρώτος προειδοποίησε για την επιδημία του κορωνοϊού, αλλά κατηγορήθηκε από την κινεζική αστυνομία για «διασπορά ψευδών ειδήσεων που αναστατώνουν το κοινωνικό σύστημα» (“making false comments” that had “severely disturbed the social order”). Έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη νικημένος από τα συμπτώματα της ασθένειας που πρόβλεψε. 

Τάδε έφη: «Η Ρωμανία κι αν πέρασε, ανθεί και φέρει και άλλο» (ποντιακό τραγούδι). Καλή Κυριακή & Αγία Υπομονή