Ποιους δυο Στόχους καλείται ο Νικόλας να «παντρέψει» και ποιες είναι οι τέσσερεις επιλογές του ΔΗΚΟ για να τους πετύχει – Ποιες δυο από αυτές θεωρούνται ως «safe-bet», ποια είναι «η επιλογή for dummies» και το ρίσκο της επιλογής του Νίκου Χριστοδουλίδη

ΓΡΑΦΕΙ Ο                                                                                                                                    ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ                                                                                                Twitter: @tsangarisp

Ενώ μπαίνουμε στον πέμπτο μήνα του 2022 και με μόνο 9 μήνες προ των προεδρικών εκλογών, η Αξιωματική Αντιπολίτευση και ευρύτερα η αντιπολίτευση δεν έχει ακόμη προσδιορίσει, επιλέξει και αποφασίσει το πρόσωπο με το οποίο θα τρέξει στις προεδρικές εκλογές έτσι ώστε να υλοποιηθεί αυτό που υπόσχονται μέχρι σήμερα για «Αλλαγή». Αν κάποιος αφαιρέσει από αυτούς τους 9 μήνες τους τρεις μήνες της καλοκαιρινής ραστώνης, η οποία αναμένεται να είναι και εντονότερη μετά και τα δυο χρόνια του lockdown, καθώς και την περίοδο των Χριστουγέννων, γίνεται αντιληπτό ότι οι ωφέλιμοι μήνες για προεκλογική εκστρατεία είναι και δεν είναι 4-5 μήνες. Και μέσα σε αυτό το σύντομο -σχετικά- διάστημα η Αντιπολίτευση θα πρέπει να πείσει για τον δικό της υποψήφιο ότι είναι καλύτερος από τους άλλους και δη καλύτερος από τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ, τον Αβέρωφ Νεοφύτου, έτσι ώστε οι ψηφοφόροι να τον τιμήσουν και να τον αναδείξουν στο ύπατο αξίωμα. Και επιπλέον σε όλη αυτή την εξίσωση, υπάρχει και η σοβαρή παράμετρος η Αντιπολίτευση τελικά να έχει 2 ή και 3 ξεχωριστούς υποψήφιους αφού όπως φαίνεται τα κόμματα που την απαρτίζουν (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ) δεν συμφωνούν μεταξύ τους σε ένα κοινό υποψήφιο (το ΑΚΕΛ στο μεταξύ ανακοίνωσε ότι θα προσπαθήσει εκ νέου για ένα ‘Μεγάλο Συνασπισμό’ με νέα δεδομένα – εννοώντας νέα πρόταση με κοινό υποψήφιο τον Α. Μαυρογιάννη) (δεν ανέφερα το ΕΛΑΜ διότι ήδη ανακοίνωσε ότι θα κατέλθει με δικό του υποψήφιο και επιπλέον δεν είναι επιθυμητό από τα υπόλοιπα κόμματα για να ενταχθεί στην όποια συμμαχία σχηματίσουν). 

Την ίδια ώρα βλέπουμε το ΔΗΚΟ, το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα, να κινείται «συγχυσμένα» έως και «απεγνωσμένα» για να εξεύρει ένα υποψήφιο, ο οποίος θα επιτύχει αυτό που δεσμεύτηκε ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ, Νικόλας Παπαδόπουλος, προ καιρού, ότι το ΔΗΚΟ θα είναι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην Κυβέρνηση για την πενταετία 2023-28. 

Ωστόσο οι πολιτικές του κινήσεις και τακτικές δεν φαίνεται να συμβαδίζουν προς υλοποίηση του στόχου αυτού. Ότι δηλαδή το ΔΗΚΟ «βρέξει, χιονίσει» θα είναι στην Κυβέρνηση του 2023-28. Τουναντίον, φαίνεται πως αντί για οργανωμένη και σχεδιασμένη πολιτική τακτική κινείται ακροβατικά, πειραματικά ακόμη και συναισθηματικά και λίγο, πολύ τείνει να καταλήξει στο «ό,τι κάτσει». 

Ας δούμε όμως συγκεκριμένα τους πολιτικούς στόχους και τις πολιτικές επιλογές του Νικόλα Παπαδόπουλου και του ΔΗΚΟ. 

Ουσιαστικά ο Νικόλας Παπαδόπουλος πρέπει να «παντρέψει» δυο στόχους: 

Πρώτον, να είναι σίγουρος ότι θα εξασφαλίσει πολύ περισσότερα ποσοστά απ’ ότι στις Βουλευτικές 2021 (έλαβε μόλις 11,29%). Ένας στόχος ο οποίος θεωρείται σχετικά εύκολος. Δεύτερον, να κάνει εκείνες τις κινήσεις που θα του επιτρέψουν να βρίσκεται στην κυβέρνηση. Για την υλοποίηση του δεύτερου και δυσκολότερου στόχου έχει τέσσερεις επιλογές: 

Α/ Είτε να επιλέξει υποψήφιο, ο οποίος αφενός να μπορεί να περάσει δεύτερο γύρο και αφετέρου να μπορεί να τύχει στήριξης στον δεύτερο γύρο από αυτόν που θα μείνει εκτός δεύτερου γύρου. Β/ Είτε να συμμαχήσει με ΑΚΕΛ με κοινό υποψήφιο από τον πρώτο γύρο και συνεπώς αυξάνει τις πιθανότητές του κατά πολύ για να βρεθεί στην Κυβέρνηση. 

Γ/ Είτε να συμμαχήσει με ΔΗΣΥ από τον πρώτο γύρο, αυξάνοντας επίσης τις πιθανότητές του να βρεθεί στην εξουσία, 

Δ/ Είτε να επιλέξει κάποιο υποψήφιο που δεν περνά δεύτερο γύρο αλλά θα του δώσει περισσότερα ποσοστά απ’ ότι στις Βουλευτικές 2021 και στον δεύτερο γύρο το ΔΗΚΟ να επιλέξει έναν εκ των δυο υποψήφιών και αν επιλέξει σωστά να βρεθεί στην κυβέρνηση. 

Είναι ξεκάθαρο πως οι Στόχοι του Νικόλα Παπαδόπουλου έχουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας είτε με την επιλογή Β (συμμαχία με ΑΚΕΛ) είτε με την επιλογή Γ (συμμαχία με Αβέρωφ). Οι δυο αυτές επιλογές είναι δηλαδή το safe-bet του Νικόλα και του ΔΗΚΟ. 

Η επιλογή Δ (υποψήφιος απλώς για να χάσει από τον πρώτο γύρο και μετά να επιλέξει ποιον θα στηρίξει στον δεύτερο γύρο) πέραν του ότι είναι «πολιτική τακτική… for dummies» περιέχει σοβαρούς κινδύνους η επιλογή στον δεύτερο γύρο είτε να διασπάσει το κόμμα του είτε εκείνον τον υποψήφιο που θα επιλέξει να μην εκλεγεί αφού το μεσοδιάστημα μεταξύ Α’ και Β’ γύρου είναι μόλις 6 μέρες και οι Προεδρικές είθισται να κρίνονται με μόλις μερικές μονάδες διαφορά μεταξύ των δυο υποψηφίων. Μπορεί κάποιος να σκεφτεί: Μα καλά, οι επιλογές Β και Γ δεν περιέχουν το ίδιο ρίσκο; Δηλαδή ο υποψήφιος που θα υποστηριχτεί εξ αρχής από το ΔΗΚΟ να μην εκλεγεί; Ναι. Αλλά με μια ειδοποιό διαφορά. Στις επιλογές Β και Γ (συμμαχία δηλαδή με ΑΚΕΛ ή ΔΗΣΥ) υπάρχει αρκετός χρόνος προεκλογικά ώστε να δημιουργηθεί η απαραίτητη συσπείρωση, ενέργειες, τακτικές, διορθώσεις κτλ ώστε να ελαχιστοποιηθεί το ρίσκο μη εκλογής σε αντίθεση με την «αυτόματη και emergency» επιλογή υποψηφίου μεταξύ Α’ και Β’ γύρου εκλογών. 

Ως προς την Α’ επιλογή, πρόκειται για μια επιλογή, η οποία μέχρι στιγμής δοκιμάστηκε ουκ ολίγες φορές χωρίς καμία επιτυχία. Δηλαδή σε μια περίπτωση επιλέχθηκε -όχι μόνο από το ΔΗΚΟ αλλά από όλο τον κεντρώο χώρο- κοινός υποψήφιος αλλά χωρίς καμία επιτυχία, ενώ σε άλλες δυο περιπτώσεις επιλέχθηκε σχεδόν από όλο τον κεντρώο χώρο κοινός υποψήφιος και πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Η πρώτη ήταν το 2008 με τον Τάσσο Παπαδόπουλο, η δεύτερη το 2013 με τον Γιώργο Λιλλήκα και η τρίτη το 2018 με τον Νικόλα Παπαδόπουλο (είδε αναλυτικότερα εδώ). Στην προκειμένη, το πρόσωπο που συζητείται είναι ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Ωστόσο, ακόμη και όλα τα κόμματα του Κέντρου να τον στηρίξουν (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ), είναι αμφίβολο αν αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά και αν σε αυτές τις εκλογές ο υποψήφιος του Κέντρου θα μπορέσει να εισέλθει στον δεύτερο γύρο. Όμως ακόμη και να εισέλθει στον δεύτερο γύρο, ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα πρέπει να τύχει στήριξης από το ΑΚΕΛ (αν είναι το ΑΚΕΛ που θα μείνει εκτός) ή θα πρέπει να τύχει στήριξης από τον ΔΗΣΥ (αν είναι ο ΔΗΣΥ που θα μείνει εκτός). 

Στην περίπτωση που το ΑΚΕΛ μείνει εκτός και συνεπώς ο Ν. Χριστοδουλίδης θα πρέπει να τύχει στήριξης από το κόμμα της Αριστεράς, δεδομένης της πολύ διαφορετικής ανάγνωσης στα του κυπριακού μεταξύ ΑΚΕΛ και Χριστοδουλίδη θεωρείται αδύνατο το ΑΚΕΛ να στηρίξει συντεταγμένα τον Ν. Χριστοδουλίδη στο δεύτερο γύρο και συνεπώς αμφίβολο και το αποτέλεσμα.  

Στην περίπτωση που μείνει εκτός ο ΔΗΣΥ με Αβέρωφ Νεοφύτου, τότε ο ΔΗΣΥ αναμένεται να στηρίξει συντεταγμένα Ν. Χριστοδουλίδη χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως οι ψηφοφόροι του ΔΗΣΥ θα ακολουθήσουν όλοι αλλά, ανεξαρτήτως τούτου, οι πιθανότητες νίκης του Ν. Χριστοδουλίδη θα είναι αυξημένες και επιπλέον μετά βεβαιότητας ο ΔΗΣΥ θα συμμετέχει εκ νέου στην κυβέρνηση σε περίπτωση νίκης. 

Συνοψίζοντας, το ρίσκο της επιλογής του Νίκου Χριστοδουλίδη για πιθανότητες νίκης περνάει μέσα από τρία στάδια: Ξεκινά αρχικά με την προσπάθεια για στήριξη από όλα τα κόμματα του Κέντρου, αφού επιτευχθεί τούτο μετά να μην επαναληφθεί το σενάριο του 2003, 2013 και 2018 (όπου μεταξύ Δεξιάς, Κέντρου, Αριστεράς έμενε πάντα εκτός Β’ Γύρου ο υποψήφιος του Κέντρου) και αφού γίνει και αυτό, τότε για να υπάρχουν ισχυρά αυξανόμενες πιθανότητες νίκης του Ν. Χριστοδουλίδη, ο ένας εκ των δυο που θα μείνει εκτός δεύτερου γύρου θα πρέπει να είναι ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ, ο Αβέρωφ Νεοφύτου.