Θα βλέπαμε με κάποια συμπάθεια την άτυχη Ούρσουλα και τον χαζοχαρούμενο Μισέλ, αν οι τύχες μας δεν περνούσαν από τις Βρυξέλλες
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ
Καλά, αυτός είναι γαϊδούρι περιωπής, ο άλλος που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής» και υπερασπίζεται τις ευρωπαϊκές αρχές, τι έκανε; Σηκώθηκε για να παραχωρήσει τη θέση του ή προτίμησε το αναπαυτικό προνόμιο που του παραχωρήθηκε;
Αν μπορούσε κάποιος να συμπυκνώσει τις σχέσεις Ευρώπης – Τουρκίας σε μια εικόνα, θα έδειχνε το περιστατικό με την όρθια (πρόεδρο της Ευρ. Επιτροπής) Ούρσουλα φορ ντε Λάιεν μπροστά στον σουλτάνο Ερντογάν και τον βολεμένο δίπλα του (πρόεδρο του Ευρ. Συμβουλίου) Σαρλ Μισέλ. Η εικόνα καταγράφηκε, μεταδόθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη και αποτελεί πλέον ένα αναμφισβήτητο ιστορικό τεκμήριο που ξεπερνά το αμήχανο επιφώνημα της Ούρσουλα, όταν διαπίστωσε πως δεν υπήρχε χώρος για αυτήν δίπλα στον σουλτάνο. Δεν ήταν απλά μια κακή στιγμή ή ένα λάθος στην εφαρμογή ενός πρωτοκόλλου. Ήταν η γυμνή πραγματικότητα.
Θα μπορούσε να ήταν ένα εύθυμο στιγμιότυπο από κωμωδία, αν η αλήθεια δεν ήταν τόσο σκληρή και ο συμβολισμός τόσο βίαιος. Ο Ερντογάν καθορίζει το «πρωτόκολλο» της σχέσης Τουρκίας – ΕΕ, εξευτελίζει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς σε ζωντανή μετάδοση και δείχνει πόσο υπολογίζει τη Γηραιά Ήπειρο. Η απρέπεια, ο αυταρχισμός και η δουλοφροσύνη σε μια εικόνα.
Την ώρα που η Τουρκία φεύγει από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για τη βία κατά των γυναικών, την ώρα που φυλακίζει τους ηγέτες των Κούρδων, την ώρα που συλλαμβάνει κορυφαίους απόστρατους στρατιωτικούς με αστείες κατηγορίες, την ώρα που απειλεί να βυθίσει τις ευρωπαϊκές μέγα-πόλεις με στρατούς μεταναστών και προσφύγων, την ώρα που απειλεί την κυριαρχία Ελλάδας και Κύπρου, την ίδια ώρα που η Ευρώπη τον παρακαλεί για «θετική ατζέντα» και για επανεκκίνηση των σχέσεών τους, ο σουλτάνος βολεύεται στον χρυσοποίκιλτο θρόνο του και τους δείχνει τον ανατολίτικο δεσποτισμό του (για να μην γράψουμε κάτι άλλο).
O Ερντογάν πάντως, δείχνει να μαθαίνει από τα παθήματά του. Ήταν Μάρτιος του 2020 όταν περίμενε (μαζί με Τσαβούσογλου και την τουρκική αντιπροσωπεία) όρθιος επί δίλεπτου τον τσάρο Πούτιν. Τα εθιμοτυπικά πρωτόκολλα είχαν πάει περίπατο και εκείνο που είχε σημασία ήταν ο συμβολισμός της ισχύος. Το μήνυμα του ισχυρού εταίρου απέναντι στην αλαζονεία του σουλτάνου. Το μήνυμα ελήφθη.
Η Ευρώπη όμως συνεχίζει να δείχνει τη γύμνια της. Ήταν η δεύτερη φορά σε ένα δίμηνο που Ευρωπαίοι αξιωματούχοι έμοιαζαν με χαζοχαρούμενες μαριονέτες ενός θιάσου μπροστά στους αυστηρούς συνομιλητές τους. Πριν από «το σκάνδαλο του καναπέ», είχε προηγηθεί η εικόνα του χαμογελαστού «υπουργού Εξωτερικών» της Ένωσης δίπλα από τον «ομόλογο» του Σεργκέι Λαβρόφ που χαρακτήριζε την ΕΕ ως «μη αξιόπιστο εταίρο και συνομιλητή». Οι καρπαζιές έγιναν συνήθειο.
Ούτε σε νηπιαγωγείο δεν γίνονται δεκτές τέτοιες απρέπειες χωρίς απαντήσεις. Το επιφώνημα της όρθιας προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μπροστά στον σουλτάνο και τον αδαή συνοδοιπόρο της, εμπερικλείει όλη την εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Εεμμ…», αυτή είναι η Ευρώπη! Αμήχανη, ανήμπορη, δουλοπρεπής, εξευτελισμένη, ανίκανη.
Θα μπορούσαμε να βλέπαμε με κάποια συμπάθεια την άτυχη Ούρσουλα και τον χαζοχαρούμενο Σαρλ Μισέλ, αν οι τύχες του τόπου μας δεν περνούσαν από τους διαδρόμους των Βρυξελλών. Αν δεν είχαμε ανάγκη την περισπούδαστη ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη» για να αντιμετωπίσουμε τον τουρκικό επεκτατισμό και αν έδειχναν έμπρακτα την «ενεργητική» τους παρουσία στις συνομιλίες για το Κυπριακό. Αν πάλι, δεν μας εκφόβιζαν επειδή τολμήσαμε να ψελλίσουμε το πρώτο γράμμα της λέξης που αρχίζει από «βήτα» και τελειώνει σε «όμικρον» για να υπερασπιστούμε την εσχατιά της κυριαρχίας μας και αν δεν μας καταλήστευαν αφού πρώτα διαφύλαξαν τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα. Αν, τέλος πάντων, δεν κατέβαζαν τα σώβρακά τους απέναντι στη μεγαλομανία και στον αυταρχισμό ενός δικτάτορα παλαιάς κοπής.
Για την ώρα, η Ευρώπη συνεχίζει τον πλου της από το κακό στο χειρότερο και το μόνο που απέμεινε να θυμίζει κάτι από Ευρώπη στα καθ’ ημάς είναι o Μπόρις και η παρέα του που δεν μας εγκατέλειψαν. Ευτυχώς δηλαδή που έχουμε και τους Εγγλέζους να ενδιατρίβουν στο Κυπριακό, διαφορετικά τι θα κάναμε χωρίς Ευρωπαίους; Φανταστείτε να πηγαίναμε στην πενταμερή με Ούρσουλα και Σαρλ Μισέλ; Εεμμ…
Περί βουλευτικών: Ένας σύντροφος από τα παλιά μου είχε πει κάποτε ότι οι εκλογές είναι όπως την εξουσία: βγάζουν τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό του κάθε ανθρώπου. Ας έχουν όλοι στον νου τους ότι οι εκλογές τελειώνουν στις 30 Μαΐου -κάποιοι θα πανηγυρίζουν, άλλοι θα ετοιμάζουν επιστολές παραίτησης και όλοι μαζί θα κάνουν «την αυτοκριτική τους». Το Κυπριακό όμως θα παραμείνει, μαζί με την οσμή των σκανδάλων διαφθοράς και διαπλοκής, την πανδημία, τη βαθιά οικονομική κρίση και τα προβλήματα – βουνό της καθημερινότητας. Μπορεί να ισχύει ότι οι εκλογές είναι ένας «πόλεμος» με δημοκρατικά μέσα, αλλά ακόμα και στον πόλεμο απαγορεύεται η χρήση χημικών όπλων. Για να φυτρώσει η ελπίδα σε αυτό το περιβάλλον βρωμιάς και δυσωδίας, θα πρέπει να επικρατήσουν οι πιο καθαροί. Εεμμ…
Το άσχετο: Γενικώς Εισαγγελέας
Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή…
