Διότι, στο κάτω κάτω, αν δούμε ότι ο θεσμός των Υφυπουργείων «δουλεύει», τότε δεν θα σημαίνει πως Υφυπουργεία θα απαιτούνται μόνο σε Τομείς που έχουν υψηλή συνεισφορά στο ΑΕΠ της χώρας, αλλά Υφυπουργεία θα απαιτούνται και σε Τομείς που έχουν ή πρέπει να έχουν υψηλή συνεισφορά στο πνεύμα της χώρας τουτέστιν των πολιτών
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Twitter: @tsangarisp
Όταν ο Νίκος Αναστασιάδης εξήγγειλε προεκλογικά (προ των εκλογών του 2013) την πρόθεσή του για δημιουργία υφυπουργείων, η σκέψη (σχεδόν) όλων -και όχι αδικαιολόγητα- ήταν πως αυτά θα γίνουν για λόγους βολέματος. Περισσότερες θέσεις συνεπάγεται βόλεμα περισσοτέρων ατόμων. Τουλάχιστον αυτό μας συνήθισαν στην Κύπρο.
Ωστόσο η πραγματικότητα είναι πως η δημιουργία των πρώτων δυο υφυπουργείων, Ναυτιλίας και Τουρισμού, φαίνεται να ήταν σωστές κινήσεις. Άλλωστε τόσο στον Τομέα Ναυτιλίας όσο και στον Τομέα Τουρισμού ως Κύπρος δίδουμε ιδιαίτερη βαρύτητα μιας και έχουν σοβαρή συνεισφορά στο ποσοστό του ΑΕΠ της χώρας. Ενδεικτικά αξίζει να σημειωθεί ότι η «direct» συνεισφορά του Τουρισμό στο ΑΕΠ είναι γύρω στο 12% ενώ η έμμεση συνεισφορά από τον τομέα του Τουρισμού είναι περίπου στο 8% του ΑΕΠ. Από την άλλη, η συνεισφορά του τομέα της Ναυτιλίας είναι γύρω στο 7% στο ΑΕΠ.
Πρόκειται δηλαδή για δυο τομείς, οι οποίοι άμεσα και έμμεσα έχουν συνολικές συνεισφορές στο ΑΕΠ περίπου 27%. Δηλαδή, πιο απλουστευμένα, για κάθε 4 ευρώ το 1 (και λίγο περισσότερο) προέρχεται άμεσα και έμμεσα από αυτούς τους δυο τομείς.
Τα αποτελέσματα των δυο νέων υφυπουργείων δεν μπορεί ακόμη κάποιος αντικειμενικά να τα κρίνει αφού το μεν Υφυπουργείο Ναυτιλίας συμπληρώνει δυο χρόνια λειτουργίας την 1η Μαρτίου 2020 ενώ το δε Υφυπουργείο Τουρισμού έκλεισε ένα χρόνο λειτουργίας τον Ιανουάριο του 2020. Το ίδιο ισχύει και για τα δυο πρόσωπα που ανέλαβαν τα ηνία στα Υφυπουργεία, για την Νατάσα Πηλείδου και για τον Σάββα Περδίο. Ωστόσο το πρόσημο, μέχρι στιγμής, και των δυο φαίνεται να είναι θετικό. Όπως θετικό μέχρι στιγμής είναι και το πρόσημο για την απόφαση ίδρυσης αυτών των δυο Υφυπουργείων. Όχι μόνο επειδή οι δυο αυτοί τομείς έχουν υψηλή συνεισφορά στο ΑΕΠ αλλά και επειδή αυτοί οι δυο τομείς -μέσω των Υφυπουργών τους- έχουν άμεση συμμετοχή στην Εκτελεστική Εξουσία, συμμετέχοντας (έστω και χωρίς δικαίωμα ψήφου) στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Άλλο είναι να συζητώ για θέματα Τουρισμού και ο αρμόδιος Υπουργός να πρέπει να μεταφέρει τις αποφάσεις στον Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου του, ο οποίος με την σειρά του να τα μεταφέρει στον Γενικό Διευθυντή του ΚΟΤ (όπως ίσχυε πριν την ίδρυση του Υφυπουργείου Τουρισμού) και άλλο είναι να συζητώ για τον Τουρισμό και να βρίσκεται στο τραπέζι ο άμεσα ενδιαφερόμενος Υφυπουργός, ο οποίος γνωρίζει εις βάθος το θέμα του και μπορεί να συμμετέχει στη συζήτηση, να διαφωτίσει το Σώμα, να υποβάλει εισηγήσεις και προτάσεις. Το ίδιο ισχύει και για τα θέματα της Ναυτιλίας.
Απ’ όποια γωνιά και να το δούμε, τα πράγματα είναι καλύτερα. Ή τουλάχιστον πρέπει να είναι καλύτερα. Και από απόψεως γραφειοκρατίας και από απόψεως πρακτικότητας και στρατηγικής. Και ελπίζουμε ότι σύντομα θα καταγραφούν αυτά τα «καλύτερα» και με απτά αποτελέσματα.
Το ίδιο αναμένεται να γίνει και με το Υφυπουργείο Καινοτομίας, το οποίο αρχίζει εργασίες την 1η Μαρτίου 2020. Και αυτός ο τομέας κρίνεται άκρως σημαντικός για τον τόπο, τομέας στον οποίο ομολογουμένως η Κύπρος έμεινε πίσω και καθυστέρησε πολύ. Ωστόσο και εδώ, «κάλιο αργά παρά ποτέ».
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξήγγειλε (7/2/20) και Υφυπουργείο Αθλητισμού. Δεν ξέρω αν όντως χρειάζεται αυτή την στιγμή Υφυπουργείο Αθλητισμού. Αλλά αν θα προχωρήσουμε στη δημιουργία άλλων Υφυπουργείων, το ΑΚΕΛ έχει δίκαιο ότι προτεραιότητα έχει αυτό του Πολιτισμού. «Μετά από κοροϊδία επτά χρόνων και ενώ εξαγγελλόταν συνεχώς η έναρξη δημόσιου διαλόγου, η κυβέρνηση αποφάσισε όπως αθετήσει για μια ακόμη φορά τις προεκλογικές της δεσμεύσεις (2013,2018) σύμφωνα με τις οποίες: ‘είναι επιτακτική ανάγκη η δημιουργία Υφυπουργείου Πολιτισμού, της αυτόνομης διοικητικής δομής που θα αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στον Πολιτισμό…’(!)», έγραφε μεταξύ άλλων στην ανακοίνωσή του το ΑΚΕΛ.
Διότι, στο κάτω κάτω, αν δούμε ότι ο θεσμός των Υφυπουργείων «δουλεύει», τότε δεν θα σημαίνει πως Υφυπουργεία θα απαιτούνται μόνο σε Τομείς που έχουν υψηλή συνεισφορά στο ΑΕΠ της χώρας, αλλά Υφυπουργεία θα απαιτούνται και σε Τομείς που έχουν ή πρέπει να έχουν υψηλή συνεισφορά στο πνεύμα της χώρας τουτέστιν των πολιτών.
Και ο Πολιτισμός είναι ένας τομέας που μπορεί να προσφέρει σε αυτό. Στην καλλιέργεια κουλτούρας, του πνεύματος και της ψυχής των ανθρώπων. Είναι μέσα από το θέατρο, την τέχνη, την μουσική, τον κινηματογράφο αλλά και ευρύτερα είναι μέσα από την ανάδειξη των επιτευγμάτων του ανθρώπου, τεχνικά ή πνευματικά, που ξεδιπλώνεται ο Πολιτισμός. Και αναπτύσσεται. Δεν θα δοκιμάσουμε καν την επεξήγηση της κατά τα άλλα φράκταλ δομής του Πολιτισμού σε μερικές λέξεις εδώ, αλλά αυτό που πρέπει να αναλογιστούμε είναι, στο που τελικά αρχίζει και που τελειώνει ο Πολιτισμός της Κύπρου;
Στο τέλος της ημέρας, ο Πολιτισμός δεν περιορίζεται στο Υπουργείο Παιδείας (ή και στο Μεταφορών, στο οποίο υπάγεται -άκουσον άκουσον ακόμη εν έτει 2020- το Τμήμα Αρχαιοτήτων!). Ο Πολιτισμός είναι κάτι ευρύτερο, για το οποίο μπορούν να συμβάλουν αρκετές Αρχές, αρκετοί Θεσμοί, αρκετά Ιδρύματα, αρκετά Ιδιωτικά Κέντρα… Και τον Συντονιστικό ρόλο σε αυτό μπορεί να τον έχει το Υφυπουργείο Πολιτισμού.
Εν κατακλείδι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αν είναι και θα προχωρήσει με τα Υφυπουργεία, ας υλοποιήσει τουλάχιστον αυτό που υποσχέθηκε…
