Στην παγκόσμια πολιτική ιστορία συναντούμε δυο κατηγορίες πολιτικών με αυτό το χαρακτηριστικό: Οι πραγματικοί Ηγέτες και οι Πολιτικοί Τσαρλατάνοι. Σε περίπτωση εκλογής, τότε το αποτέλεσμα της πολιτικής που θα ασκεί θα είναι αυτό που θα καθορίσει ποιο από τα δυο ισχύει
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ / Twitter: @tsangarisp
Τρεις περιπτώσεις
Η πρώτη περίπτωση είναι το γνωστό θέμα των debates. Από την στιγμή που αντιλήφθηκε και ο ίδιος αλλά και το επιτελείο του ότι τα debates ‘δεν είναι το ατού του’, κατάφερε και απεγκλωβίστηκε από αυτή την δύσκολη και αρνητική για τον ίδιο διαδικασία. Τουλάχιστον για τον μήνα Σεπτέμβριο, ο ίδιος πέτυχε την απεμπλοκή του από τουλάχιστον τέσσερεις τηλεμαχίες, οι οποίες θεωρήθηκαν ‘υψηλού ρίσκου’ για τον ίδιο και για την υποψηφιότητά του. Και ασχέτως αν φωνάζουν οι άλλοι υποψήφιοι, αν τον κατηγορούν ή όχι, αυτό που μένει είναι πως πέτυχε να αποφύγει ‘ένα πονοκέφαλο’ για τον ίδιο που ενδεχομένως να του προξενούσε σημαντικές απώλειες υποστηρικτών του.
Η δεύτερη περίπτωση είναι οι κοινωνικές του εμφανίσεις. Όπου ο Νίκος Χριστοδουλίδης επισκέπτεται διάφορα φεστιβάλ και εκδηλώσεις και μέσα από μια ομολογουμένως έξυπνη επικοινωνιακή πολιτική, δίνει την εντύπωση πως τα συγκεκριμένα φεστιβάλ ή εκδηλώσεις διοργανώθηκαν αποκλειστικά για τον ίδιο ή/και στα συγκεκριμένα φεστιβάλ / εκδηλώσεις μαζεύτηκε πλήθος κόσμου εξαιτίας της δικής του παρουσίας. Ασχέτως αν η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική, ότι δηλαδή αυτές οι εκδηλώσεις / φεστιβάλ κτλ δεν διοργανώθηκαν για τον ίδιο, ούτε και το πλήθος κόσμου μαζεύτηκε για τον ίδιο, η ουσία είναι πως ο ίδιος και το επιτελείο του κατάφεραν να περάσουν το μήνυμα που ήθελαν στον απλό πολίτη.
Η τρίτη περίπτωση είναι αμιγώς πολιτική επικοινωνία. Και έχει να κάνει με το ακροατήριο του. Το οποίο ως γνωστό αποτελείται από ένα συνονθύλευμα. Ανομοιογενές, ετερόκλητο κοινό, γενικά ένα ποτ-πουρί πολιτικοιδεολογικών προσεγγίσεων. Από ανθρώπους της άκρας δεξιάς, της δεξιάς, του κέντρου, της αριστεράς, της άκρας αριστεράς, μακαριακούς, γριβικούς, ΕΟΚΑ, αντι-ΕΟΚΑ, Ομοσπονδιακούς, Αντι-Ομοσπονδιακούς. Της Εκκλησίας και της μη Εκκλησίας. Και πάει λέγοντας… (κάποιος θα μπορούσε να πει πως αυτό είναι χαρακτηριστικό ενός Ηγέτη. Να συνενώνει όλους και όλα. Και σωστά. Στην παγκόσμια πολιτική ιστορία συναντούμε δυο περιπτώσεις με αυτό το χαρακτηριστικό: Οι πραγματικοί Ηγέτες και οι Πολιτικοί Τσαρλατάνοι. Σε περίπτωση εκλογής, τότε το αποτέλεσμα της πολιτικής που θα ασκεί θα είναι αυτό που θα καθορίσει ποιο από τα δυο ισχύει). (Επίσης κάποιος θα μπορούσε να διερωτηθεί ‘μα καλά πώς θα κάνει κουμάντο με τόσες διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις;’ Το οποίο επίσης είναι ορθό πολιτικό ερώτημα και το οποίο θα δούμε εκτενέστερα σε άλλο άρθρο).
Όπως και να έχει, πίσω στην 3η περίπτωση όμως για να δούμε την επικοινωνιακή πολιτική του Νίκου Χριστοδουλίδη, ο οποίος μέχρι σήμερα έδειξε να ‘τρέμει’ μόνο ένα πράγμα: ‘Μην του φύγουν οι Συναγερμικοί’ που εμφανίζονται θετικοί στο να τον στηρίξουν. Μέσα από τις -έστω μεμονωμένες- τοποθετήσεις και δηλώσεις του φαίνεται ξεκάθαρα πως η μεγάλη έγνοια του Νίκου Χριστοδουλίδη είναι αυτή. Να μην του φύγουν οι Συναγερμικοί. Δεν εμφανίζεται να ανησυχεί για του ΔΗΚΟικούς, ΕΔΕΚίτες και υποστηριχτές άλλων χώρων. Προφανώς ξέρει πως ούτως ή άλλως αυτοί δεν έχουν άλλη επιλογή. Οπόταν ορθά ο Νίκος Χριστοδουλίδης αυτό που μέχρι στιγμής καταφέρνει είναι να κρατάει ‘το σχοινί του Συναγερμικού’, να ‘υπενθυμίζει πως είναι πολιτικό παιδί του Αναστασιάδη’ (άρα και καθαρόαιμος Συναγερμικός) και ότι σιγοντάρει, υιοθετεί και υπερθεματίζει για την 10ετή πολιτική διακυβέρνηση του ΔΗΣΥ και του Νίκου Αναστασιάδη. Και ομολογουμένως αυτό μέχρι στιγμής το πετυχαίνει. Δεν διαφοροποιείται από τον ΔΗΣΥ, ούτε από τις πολιτικές της Κυβέρνησης ακριβώς για αυτό το λόγο. Και αυτό απαιτεί επικοινωνιακή μαεστρία να το πετύχεις, την ώρα μάλιστα που το 70% των υποστηριχτών σου είναι από χώρους πέραν του Συναγερμού.
Εν κατακλείδι, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, μέχρι στιγμής είναι ο καλύτερος από όλους τους υποψήφιους στην επικοινωνιακή πολιτική. Ως προς την πολιτική ουσίας, θα δείξει ο χρόνος. Μπορεί να πείσει μπορεί και όχι.
Άλλωστε η Προεκλογική μόλις άρχισε…
