Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ 

Η πρώτη καλύτερη λύση είναι η διζωνική. Δεν ήταν πάντα πρώτη. Στην αρχή ήταν η «έσχατη υποχώρηση», μετά έγινε η «ρεαλιστική πολιτική» και σήμερα είναι η ιδεατή κατάσταση πραγμάτων. Συνέχεια + συνέπεια. Ένα σθένος ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε. Για τα υπόλοιπα, σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου αν θα ‘ναι «διζωνική με σωστό περιεχόμενο» του Τάσσου ή «διζωνική με πολιτική ισότητα» του Γκουτέρες. Διζωνική να ‘ναι και βλέποντας, θα κάνουμε. 

Η διζωνική, άλλωστε, είναι όπως τον μονόδρομο. Έφτασες και έστριψες, πάει, τέλειωσε. Πρέπει να πας μέχρι το τέρμα και να παρακαλάς να ‘ναι καλός ο δρόμος, μην καταλήξεις σε αδιέξοδο, να μην έχει πολλές λακκούβες. Μια πορεία όλο ευθεία. Για την ώρα, πέσαμε σε ανηφόρα. Αγκομαχώντας κάνουμε «ένα βήμα μπρος και δύο πίσω». Αν συνεχίσουμε έτσι, του χρόνου θα συζητούμε με όρους του 1960 ένα πρόβλημα του 2020.  Γι’ αυτό, μετά τη Λήδρας και το Κραν Μοντάνα, πήγαμε στο Βερολίνο! Μια κατάσταση «τραλαλά-τραλαλό».  

Μια πορεία ολοταχώς στον γκρεμό. Μπορεί κάποιοι κοντόφθαλμα να λένε ότι στο Βερολίνο «έσπασε το αδιέξοδο» και κάποιοι άλλοι να ρίχνουν τις ευθύνες στον Νίκο Αναστασιάδη για το νέο αδιέξοδο. Ούτε αδιέξοδο έσπασε, ούτε ευθύνες έχει ο Πρόεδρος για το αδιέξοδο. Μια μεγάλη ευθύνη, ολόδικη του, είναι που αποδέχτηκε την πρώτη πενταμερή και ξεκίνησε τον χορό του Ζαλόγγου. Μια πορεία θανάτου της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Στο Βερολίνο τουλάχιστον ο Αναστασιάδης έβαλε όρους: να σταματήσει η εισβολή της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, να τερματιστεί κάθε απειλή για εποικισμό της Αμμοχώστου και να διακοπεί η προέλαση του Αττίλα στη ζώνη κατάπαυσης του πυρός. Σωστοί όροι μεν, για εσωτερική κατανάλωση δε. Ισχύει η δήλωση Γκουτέρες: ένα μικρό άτυπο διάλλειμα μέχρι τον Απρίλη και μια ελπίδα για restart. Και σε πέντε – έξι μήνες, εάν και εφόσον επαναρχίσουν οι συνομιλίες, το πρώτο πράγμα που θα συζητήσουμε είναι την «πολιτική ισότητα». Το δεύτερο θα είναι «ο διαμοιρασμός του φυσικού αερίου». Τρίτο-τέταρτο μπορεί να είναι η επιβεβαίωση των συγκλίσεων, των αποκλίσεων, του όλου «κεκτημένου».

Θα συζητήσουμε ξανά τη διζωνική. Τη διχοτόμηση ανθρώπων και περιουσιών σε γη, θάλασσα και αέρα. Αναζητούμε μια κατάσταση που στη βέλτιστη εκδοχή της θα είναι σχέση «καλής γειτονίας» δύο συνιστώντων κρατιδίων με εσαεί ισχύ ρατσιστικών περιορισμών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη βάση εθνοτικών κριτηρίων. Αυτή ήταν και παραμένει η πρώτη επιλογή της πλευράς μας και όσο και αν κάποιοι βαφτίζουν το κρέας – ψάρι, η διζωνική έχει συγκεκριμένη μορφή, περιεχόμενο και ουσία. Με βάση τα όσα συμφωνήθηκαν, εάν τελικά αυτά ισχύσουν, η διζωνική δεν είναι τίποτα άλλο από μια συμφωνημένη διχοτόμηση.

Η δεύτερη καλύτερη λύση δεν μπορεί να είναι η ίδια η διχοτόμηση. Η de facto αναγνώριση αυτού που ζούμε σήμερα. Θα μπορούσε να είναι η Απελευθέρωση. Δεν είναι εύκολος στόχος, ούτε καν ιδεατός στόχος. Είναι στόχος εθνικής επιβίωσης. Η τελευταία Πύλη.    

Υστερόγραφο (1): Ποσώς έχει σημασία ότι την πρώτη και τελευταία φορά που κλήθηκε ο λαός να μιλήσει για τη διζωνική, την διαολόστειλε με σκορ «76 – 24». Αν ήταν αγώνας μπάσκετ, θα μιλούσαμε για θρίαμβο. Ήταν όμως το Κυπριακό και μιλούμε για «λάθος». Ένα «λάθος» που οι σοφοί ηγήτορες των δύο μεγάλων κομμάτων πασκίζουν να διορθώσουν εδώ και 15 χρόνια. Ασχέτως ότι το 80% του κόσμου του ΑΚΕΛ και το 60% του κόσμου του ΔΗΣΥ ψήφισε «ΟΧΙ». Για τα άλλα κόμματα δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Σφηκοφωλιές απορριπτικών είναι. Τόσο όμως σέβονται τη λαϊκή κυριαρχία ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ που στις σημερινές του ηγεσίες, η συντριπτική πλειοψηφία είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ του σχεδίου Ανάν το 2004. Τυχαίο;  

Υστερόγραφο (2): Δύο ήταν οι κερδισμένοι από την (τάχατες άτυπη) τριμερή του Βερολίνου. Ο Μουσταφά που έβαλε βενζίνη για τη μακρά προεκλογική του για τις ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ εκλογές στα κατεχόμενα, αλλά και η ίδια η Τουρκία που για μια ακόμα φορά δεν ήταν στο κάδρο. Παρατηρητής στο πρόβλημα που η ίδια δημιούργησε και συντηρεί. Τόσο ανενόχλητα κινείται πλέον η κατοχική δύναμη, που εφηύρε θαλάσσια σύνορα με τη Λιβύη, εξαφανίζοντας την Κρήτη και καμιά δεκαριά ελληνικά νησιά. Ακόμα μια στρατηγική κίνηση της Άγκυρας που θα την βρούμε μπροστά μας. Για την ώρα, η προέλαση συνεχίζεται… 

Σημείωση (1): Όταν κάποιος οδηγεί στρακόττο 200 χλμ στον αυτοκινητόδρομο, εκτός από πνευματικά ανάπηρος, είναι και εκ προμελέτης δολοφόνος. Και οι ποινές σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει να είναι ανάλογες του εγκλήματος. 

Σημείωση (2): Για τον θάνατο του Στυλιανού, οι ευθύνες είναι πολλές και διάσπαρτες σε όλο το κομματικό παρά-σύστημα. Αυτό που μας κυβερνά διαχρονικά. Στη μνήμη αυτού του παιδιού οφείλουμε όλοι ένα μεγάλο «Συγγνώμη». 

Καλή Κυριακή & Αγία Υπομονή