ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ έδωσαν στο ΔΗΣΥ δικαίωμα να βλέπει αισιόδοξα ενδεχόμενο 3ης θητείας - Ένα αποδυναμωμένο ΑΚΕΛ και Restart μέσω Συνεδρίου με στροφή στον Σοσιαλισμό; - Οι 4 συγκυρίες που δημιουργούν ευκαιρία σε Νικόλα - Σιζόπουλου για ένα ΚεντροΣοσιαλιστικό χώρο
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Twitter: @tsangarisp
Οι δυο φάσεις
Αυτό που είδαμε στο «β μέρος» της πολιτικής διαδικασίας των Βουλευτικών, δηλαδή στην διαδικασία ψήφισης του Προέδρου της Βουλής, ήταν κάτι που δεν αναμενόταν και που διέφερε από την λογική και αναμενόμενη πολιτική εξέλιξη.
ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ έδωσαν στο ΔΗΣΥ δικαίωμα να βλέπει 3η θητεία
Ποια ήταν η λογική και αναμενόμενη πολιτική εξέλιξη; Αυτό που είδαμε και προεκλογικά, δηλαδή να σχηματίζεται και εντός της Βουλής ένα μέτωπο ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ ελκύοντας μαζί και άλλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης, δυνητικά, Οικολόγους και ΕΔΕΚ. Κάποιος θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει πως αυτό δεν αποτελούσε τη λογική πολιτική εξέλιξη μετά και την ήττα των δυο (ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ) στις εκλογές και άρα «αφού δεν τους βγήκε η συμπόρευση» προεκλογικά δεν θα επέμειναν να συμπορεύονται και μετεκλογικά. Αν και αυτό ακούγεται ορθό, τα κατά αυτής της προσέγγισης βαραίνουν περισσότερο από τα υπέρ. Γιατί;
1/ Πρόκειται για πολιτική δράση, με πολιτική στόχευση που τελικός και απώτερος στόχος του κάθε κόμματος είναι να βρεθεί στην εξουσία. Αν όχι από μόνο του τότε με συμμαχία. Αυτή είναι η πεμπτουσία της ύπαρξης ενός κόμματος. Συνεπώς οι πολιτικές πράξεις πρέπει να αποσκοπούν σε αυτό τον στόχο και σε αυτό δεν χωράνε ούτε εγωισμοί, ούτε προσωπικές αντιπαλότητες. Απαιτείται ευελιξία, πολιτική στρατηγική και πολιτική οξυδέρκεια. Συνεπώς αν ηττήθηκες μια φορά (με τα αποτελέσματα των εκλογών) πρέπει, οφείλεις, έχεις υποχρέωση να μην υποστείς και δεύτερη ήττα εντός μόλις μερικών ημερών με την Προεδρία της Βουλής. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν μέσω συμμαχιών μπορείς αυτό να το αποφύγεις.
2/ Με τη μη συμπόρευση και κατ’ επέκταση με μια ήττα στην Προεδρία της Βουλής ενταφιάζεται ουσιαστικά η προοπτική συνεργασίας της αντιπολίτευσης με απώτερο στόχο την «αλλαγή» όπως άλλωστε τα δυο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης (ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ) διαφήμιζαν με τα κύρια μότο τους προεκλογικά.
3/ Το κυριότερο όμως είναι πως προσφέροντας την νίκη στον ΔΗΣΥ, την δεύτερη του μέσα σε 10 μέρες, τον αναγάγεις ως το πλέον κύριο και κυρίαρχο παίκτη στην πολιτική σκακιέρα. Και ενώ προεκλογικά ο ΔΗΣΥ «ήταν χαμέ», καταγράφοντας δυο νίκες σερί, βρίσκεται εκ νέου στην κορυφή και το σημαντικότερο είναι πως μπαίνει εκ νέου στο παιχνίδι για μια τρίτη θητεία. Διότι ενώ προ ενός μηνός κάποιος θα έδιδε ελάχιστες πιθανότητες στο ΔΗΣΥ να βρεθεί για τρίτη θητεία στην εξουσία, τώρα αυτές οι πιθανότητες ενδεχομένως να γέρνουν και υπέρ του, αφού απέδειξε πως είναι σε θέση α/ να νικά και β/ να πετυχαίνει αυτό που θέτει ως στόχο.
Όπως και να έχει, σημασία έχει το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα μας δείχνει τα δυο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης, ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ, να προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους.
Ένα αποδυναμωμένο ΑΚΕΛ – Restart μέσω Συνεδρίου και στροφή στον Σοσιαλισμό;
Το ΑΚΕΛ μας είχε συνηθίσει στο ότι μπορεί να ανασυντάσσεται. Ωστόσο αυτό το χαρακτηριστικό του ΑΚΕΛ βρίσκεται πλέον οριακά στο κατά πόσο θα το διατηρήσει ή όχι αφού από το 2013 δεν φαίνεται να κατάφερε να ανασυνταχθεί και να επιστρέψει σε «περήφανα ποσοστά» που θα το επαναφέρει στην πρωτιά και κυρίως που θα του επιτρέπει να βλέπει με δυναμική τις εκλογές για τα ηνία της χώρας. Από τότε αναμετρήθηκε σε 7 εκλογικές αναμετρήσεις (2 Προεδρικές, 2 Βουλευτικές, 2 Ευρωεκλογές και 1 Δημοτικές) χωρίς το ποθητό αποτέλεσμα. Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν, είναι κατά πόσο το ΑΚΕΛ έχασε πλέον αυτή την ικανότητα ανασύνταξης και επιπλέον κατά πόσο τελικά το ΑΚΕΛ δεν είναι κόμμα της τάξεως του 30+% αλλά ένα κόμμα του 25%.
Υπάρχει όμως ενδεχομένως μια ευκαιρία για το ΑΚΕΛ. Το 23ο Συνέδριο του, το οποίο αναμένεται να διεξαχθεί 2 – 4 Ιουλίου.
Δεδομένου και της απόφασης του νυν Γενικού Γραμματέα να μην επαναδιεκδικήσει, για το ΑΚΕΛ δημιουργείται μια ευκαιρία για «επανεκκίνηση» αφήνοντας πίσω του όλα όσα προηγήθηκαν επικεντρωνόμενο στην «νέα εποχή».
Σε αυτή την νέα εποχή, το ΑΚΕΛ θα πρέπει να αποφασίσει τι είδους κόμμα επιθυμεί να είναι και αν θα κάνει την μεγάλη στροφή προς τον Σοσιαλισμό και να μετεξελιχθεί σε ένα Αριστεροσοσιαλιστικό κόμμα παρά σε ένα αμιγώς Αριστερό κόμμα, όπως δηλαδή είναι σήμερα. Και τα δυο περιέχουν κινδύνους. Η στροφή στον Σοσιαλισμό δημιουργεί ελεύθερο έδαφος για ένα αμιγώς αριστερό κόμμα, της τάξεως μεν του 5 με 6% αλλά σημαντικό ποσοστό δε, και το ΑΚΕΛ θα πρέπει να συμβιβαστεί με αυτό, ότι δηλαδή θα έχει «στα πόδια του» ένα άλλο αριστερό κόμμα. Από την άλλη, αν δεν κάνει την στροφή στον Σοσιαλισμό ενδεχομένως να βλέπει τα ποσοστά του να συνεχίσουν να μειώνονται, αφού πλέον φαίνεται πως αυτή η «βαριά αριστερή φιλοσοφία» δεν βρίσκει την ανταπόκριση εντός της κοινωνίας που έβρισκε τα παλαιότερα χρόνια.
Η ευκαιρία Νικόλα - Σιζόπουλου για ένα ΚεντροΣοσιαλιστικό χώρο
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που αναδείχθηκε μέσα από την διαδικασία για την εκλογή του Προέδρου της Βουλής είναι και το μέτωπο ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ. Τα δυο κόμματα εμφανίστηκαν ως «ένα μέτωπο» και αυτό φρόντισαν να το επιδείξουν αφού αλληλοψηφίστηκαν από τον Α’ Γύρο εκλογής του Προέδρου της Βουλής, παρά το γεγονός ότι κάτι τέτοιο δεν θα άλλαζε κάτι επί της ουσίας. Ήταν δηλαδή ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα, το οποίο οι δυο ήθελαν να στείλουν μέσα από αυτή την τακτική, ότι ουσιαστικά ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ μπορούν να συμπεριφερθούν και ως «ένα μέτωπο» στην αντιπολίτευση.
Αν τα δυο κόμματα μπορέσουν και δουν την «μεγάλη εικόνα» της νέας εποχής, στην οποία εισέρχεται η πολιτική ζωή του τόπου, ενδεχομένως τα επόμενα χρόνια να δούμε αλλαγή του κομματικού χάρτη. Η συγκυρία ενδεχομένως να είναι μοναδικά για τέσσερεις λόγους:
1/ Η εποχή όπου δημιουργούνταν μικρότερα κόμματα και σχηματισμοί και μπορούσαν να εισέλθουν στην Βουλή έχει παρέλθει. Σε αυτές τις εκλογές είχαμε ρεκόρ υποψηφίων αλλά και σχηματισμών που διεκδίκησαν είσοδο χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αντίθετα τα προηγούμενα χρόνια όλοι σχεδόν οι σχηματισμοί που δημιουργήθηκαν κατάφεραν να εισέλθουν στην Βουλή.
2/ Το ΑΚΕΛ είναι αποδυναμωμένο. Αφήνει «ακάλυπτο» χώρο. Φάνηκε ανήμπορο να μπορεί να καλύπτει από την Αριστερά έως και το Κέντρο (είναι αυτό που είδαμε πιο πάνω και είναι πάνω σε αυτό που πρέπει να πάρει αποφάσεις το ΑΚΕΛ, αν δηλαδή θα συνεχίσει να καλύπτει την Αριστερά και άρα αφήνει ακάλυπτο χώρο προς το Κέντρο ή αν θα μετακινηθεί προς το Κέντρο αφήνοντας ακάλυπτο τον χώρο της άκρας Αριστεράς).
3/ Στην εξίσωση εισέρχεται και η Συμμαχία Πολιτών, η οποία φαίνεται να συγχωνεύεται με την ΕΔΕΚ. Συνεπώς 3 δυνάμεις μπορούν να προχωρήσουν σε ένα Συνασπισμό Δυνάμεων (είδε Γερμανία με τα δυο Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα CDU/CSU όπου ενώ ο Συνασπισμός των δυο δυνάμεων διεκδικεί τις εθνικές εκλογές για το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο ως «ένα» και βρίσκονται σε ΜΙΑ κοινοβουλευτική ομάδα, τα δυο κόμματα παραμένουν ανεξάρτητα ως προς τα εσωτερικά τους ενώ στην συμφωνία τους είναι πως το CSU διεκδικεί μόνο του τις εκλογές στο κρατίδιο της Βαυαρίας ενώ το CDU στα υπόλοιπα 15 κρατίδια. Είναι επίσης και τα δυο μέλη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Ωστόσο από την ίδρυση τους τα δυο κόμματα λειτουργούν εντός κοινοβουλίου ουσιαστικά ως ένα).
4/ Στην πολιτική σκακιέρα εισήλθε η ΔΗΠΑ, η οποία αναζητεί θέση στον χώρο του κέντρου απειλώντας το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ αν και ανέβασε τα ποσοστά της εντούτοις βρίσκεται πολύ μακριά από τα ποσοστά του 7+ και 9% όπως την προηγούμενη 10ετία ενώ αν το ΑΚΕΛ μετακινηθεί ιδεολογικά δημιουργείται σοβαρή απειλή για το κόμμα των Σοσιαλιστών.
Αυτές οι τέσσερεις συγκυρίες θα πρέπει να αποτελέσουν «καμπανάκι» για Νικόλα Παπαδόπουλο, Μαρίνο Σιζόπουλο και εν μέρει Γιώργο Λιλλήκα ώστε να τολμήσουν να δημιουργήσουν ένα ισχυρό συνασπισμό, ο οποίος να μπορεί να εκπροσωπεί τον ευρύτερο χώρο του Κέντρου, ο οποίος ποσοστιαία δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος αφού μπορεί να κυμαίνεται γύρω στο 25%.
Πάντως, το γεγονός είναι ένα: Αυτές οι Βουλευτικές εκλογές έφεραν τα πάνω κάτω και εναπόκειται στα κόμματα (κυρίως της αντιπολίτευσης) αν θα λάβουν τα μηνύματα ή αν θα μείνουν αγκυλωμένα σε παλαιολιθικές πολιτικές και προσεγγίσεις…
