Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ

Για τα μέτρα στήριξης της οικονομίας που ανακοίνωσε ο Πετρίδης, ισχύει αυτό που έλεγε… προφητικά το ΔΗΚΟ στις 31 του Μάρτη. Το πόσο σωστά είναι τα μέτρα «αποδεικνύεται από το ενδιαφέρον» του κόσμου και «όλα τα υπόλοιπα είναι πολιτικές σοφιστείες». 

Βέβαια αυτά τα έλεγε το ΔΗΚΟ όταν ψήφιζε μαζί με τον ΔΗΣΥ την αναστολή τραπεζικών δόσεων ως «ένα σημαντικό μέτρο στήριξης για εκείνα τα νοικοκυριά και εκείνες τις επιχειρήσεις που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις δόσεις τους γιατί μειώθηκαν τα εισοδήματά τους». Καταλήγοντας πως «το ότι το μέτρο της αναστολής δόσεων είναι σωστό, αυτό δεν θα το αποφασίσουν τα κόμματα, αλλά ο κόσμος». 

Με την ίδια μεζούρα, τα μέτρα Πετρίδη δεν θα τα κρίνουν τα κόμματα, αλλά οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και οι βιοπαλαιστές του ιδιωτικού τομέα. Μπορεί η αντιπολίτευση να έχει μεγάλο μαχαίρι, αλλά χωρίς καρπούζι, δουλειά δεν γίνεται. Τη δουλειά αυτή την κάνει καλά ο Πετρίδης, με primo secondo τον αποτυχημένο τέως και συνοδεία την κομματική κομπανία (επίσημη και «ανεπίσημη»).

Η αντιπολίτευση έχει χίλια δίκια, αλλά ποιος την ακούει; Ποιος ακούει μια αντιπολίτευση τόσο διάσπαρτη, θορυβώδη και ασταθή; Ποιος νοιάζεται ότι δεν θα υπάρχει έλεγχος και διαφάνεια στα εκατομμύρια που θα μοιράσει η κυβέρνηση; Ποιος ενδιαφέρεται ότι παρακάμφθηκε η Βουλή για δαπάνη δημοσίου χρήματος; Μήπως θα τους ακούσουν οι «μικροί» επιχειρηματίες των 50+ θέσεων εργασίας που έπεσαν από τον Προμαχώνα και βρήκαν… πορτοφόλι; Ή μήπως θα τείνουν ευήκοον ους οι πολύ μικροί επιχειρηματίες, που θα μπαλώσουν -όσο μπορούν- τις μεγάλες ζημιές της σχεδόν τρίμηνης ανάπαυλας εργασιών; 

Το χρήμα εκτός από την οικονομία κινεί και την πολιτική. Δεν μιλούμε για τις χορηγίες των κομμάτων. Μιλούμε για την πραγματική πολιτική. Την πολιτική που εξουσιάζει, που καθορίζει ποιος θα πάρει, πόσα θα πάρει και πώς θα τα πάρει. Σε αυτή την πολιτική, μεζούρα είναι η κρίση του κόσμου. Μια κρίση εφήμερη, πολλές φορές ιδιοτελής και σχεδόν πάντα αφελής. Ο κόσμος έμαθε και να συγχωρεί και να ξεχνά, αλλά «οι πιστωτές έχουν καλύτερη μνήμη από τους οφειλέτες». Σε ένα χρόνο από σήμερα, θα έρθει η ώρα της πρώτης αποπληρωμής. 

Κανείς δεν θα θυμάται ότι χάθηκαν σχεδόν τρεις μήνες, λίγοι θα μιλούν για τη διαφάνεια των μέτρων και ελάχιστοι θα λένε ότι η κυβέρνηση χρειάστηκε μια εφταετία για να βρει κάτι που λέγεται «Σχέδιο Βήτα». Και σχεδόν κανείς θα θυμάται ότι τελικά, «λεφτόδεντρο» υπάρχει. Το θέμα είναι πώς και πότε το χρησιμοποιείς. Προς όφελος του συνόλου ή προς ικανοποίηση των αρχολίπαρων; Η ζωή απέδειξε το δεύτερο. Τα μαθήματα συνεχίζονται και θα συνεχίζονται μέχρι… ενηλικίωσης.   

Για την ώρα, μετρά η επιβίωση. Ένα ευρώ εδώ, τέσσερα εκεί, μέχρι παρακάτω. Να βγει η χρόνια της «σοβαρής ύφεσης», να φύγει ο δίσεκτος ο χρόνος. Να έρθουν ξανά οι τουρίστες, να ανοίξουν οι δουλειές, να φουσκώσουν και άλλο τα δάνεια. Η ώρα της αποπληρωμής θα έρθει σε τρία – τέσσερα χρόνια. Μέχρι τότε, θα συνεχίσουμε «βλέποντας και κάνοντας». Αναλόγως περίστασης, πανδημίας και… εκλογών. 

Τα εκατομμύρια που μοιράζει αφειδώς η κυβέρνηση είναι ένα καλό νέο. Ο καυγάς για τη μοιρασιά είναι ένα αδιάφορο νέο. Ο τρόπος που τα μοιράζει είναι ένα κακό νέο. Όχι επειδή δεν χρειάζεται άμεση ρευστότητα η αγορά, που χωρίς αυτήν θα βάλουν λουκέτο εκατοντάδες επιχειρήσεις. Ούτε επειδή γίνεται με εντελώς λανθασμένο θεσμικά τρόπο. Αλλά επειδή χάνεται ακόμα μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξουμε το οικονομικό μας μοντέλο. Χάνεται μια μεγάλη ευκαιρία μετασχηματισμού της οικονομίας και ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου. Δεν υπάρχουν πολλές περιπτώσεις σε καιρό ειρήνης που γίνεται σε τέτοια έκταση «χρήση του οπλοστασίου του κράτους». Όταν αυτό συμβαίνει, δεν αρκεί να κλείνουμε τρύπες. Χρειάζεται νέο αφήγημα το οποίο να περιλαμβάνει τις λέξεις «τεχνολογική ανάπτυξη», «περιβάλλον», «παιδεία», «υγεία» και «δικαιοσύνη». 

Θα περάσουν πολλά χρόνια να έχουμε ξανά μια τέτοια «ευκαιρία». Όλα τα υπόλοιπα είναι «πολιτικές σοφιστείες». 

Υστερόγραφο (1): Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι των διαγγελμάτων και οι «ήρωες της πρώτης γραμμής» μετατράπηκαν στους άπληστους που ζητούν και αυξήσεις. Από τα «νοσοκομούθκια» στα «γιατρούθκια». Δεν τους φτάνει που είναι στις κλίμακες Α11 και βάλε, θέλουν και άλλα! Λοιπόν, μπορούμε να απαξιώνουμε τους γιατρούς του δημοσίου, λοιδορώντας και προσβάλλοντάς τους ή μπορούμε απλά να τους ακούσουμε και να προσπαθήσουμε να τους καταλάβουμε. Τα αιτήματά τους δεν είναι μόνο οικονομικά, είναι πολλά άλλα. Τη Δευτέρα ξεκινά η δεύτερη φάση του ΓεΣΥ και πρέπει να αποφασίσουμε τι σόι νοσοκομεία θέλουμε. Νοσοκομεία από τα οποία έφυγαν 150 κορυφαίοι γιατροί τα τελευταία χρόνια ή νοσοκομεία-πρότυπο, καλά στελεχωμένα και επαρκώς οχυρωμένα απέναντι σε κάθε πανδημία, οικονομική ή υγειονομική; 

Υστερόγραφο (2): Η επέλαση της Τουρκίας συνεχίζεται. Ο κλοιός γύρω από τον Ελληνισμό σφίγγει επικίνδυνα και κάποιοι ασχολούνται με τα οδοφράγματα. Εκ του αποτελέσματος, η πολιτική που ακολουθούν Λευκωσία και Αθήνα έχει αποτύχει και δεν μπορούμε να επενδύουμε τα πάντα σε έναν παρανοϊκό δικτάτορα. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά και τα απλά. Από τα οδοφράγματα μέχρι το Αμυντικό Δόγμα. 

Άσχετο: Τραμπόπουλος  

Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή…