ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ
Το 2016 θεωρήθηκε ως η απάντηση-σοκ μιας βαθιά διχασμένης κοινωνίας στο παγκοσμιοποιημένο «σύστημα» που παράγει… δημοκρατία, πλούτο και ελευθερία, αλλά όχι για όλους. Τέσσερα χρόνια μετά, ο γραφικός τηλεπαρουσιαστής που έγινε Πρόεδρος είναι κάτι παραπάνω από ένα προϊόν ληγμένο. Είναι μια μόδα που ήρθε για να μείνει, ένας βαθύς πολιτικός εθισμός και ένα προμήνυμα για όσα έπονται.
Κόντρα στη δικτατορία των δημοσκοπήσεων που έβλεπαν έναν δημοκρατικό περίπατο, κόντρα στο μιντιακό και πολιτικό κατεστημένο, κόντρα στη λαμπερή όψη της Αμερικής και κόντρα στις φωνές της λογικής, ο Τραμπ άντεξε. Σχεδόν, κράτησε. Το γεγονός ότι περίπου 63 εκατομμύρια ψηφοφόροι τον επέλεξαν για μια «δεύτερη και τελευταία θητεία» έχει πολλές αναγνώσεις και σίγουρα μια απ’ αυτές δεν είναι ότι ο Τραμπ έχασε. Ο Τραμπ κέρδισε.
Είτε αποτελώντας μια επιλογή «μη χείρον» ως απάντηση στη δημοκρατική υποκρισία, είτε όντως εκφράζοντας τους φόβους και τις ανησυχίες της αμερικανικής εργατιάς και αγροτιάς, αλλά και ενός κεκαλυμμένου πατριωτισμού απέναντι στους κινέζικους, ρωσικούς και περσικούς…. ιμπεριαλισμούς. Σχήμα οξύμωρο, αυτός ο δισεκατομμυριούχος κληρονόμος, ο άσχετος (και εν τέλει) κακός πολιτικός, ο κομπογιαννίτης της χλωρίνης, άντεξε. Παραλίγο, να κρατήσει.
Τον ψήφισαν έγχρωμοι, ισπανόφωνοι, μουσουλμάνοι, μετανάστες, ακροδεξιοί, φτωχοί, πλούσιοι, πατριώτες και απάτριδες. Ο Τραμπ μπορεί να χάνει τις εκλογές στο νήμα από τον Μπάιντεν, αλλά το στίγμα του μένει ανεξίτηλο σε μια βαθιά διχασμένη χώρα. Έπειτα από μια τετραετία γεμάτη ψέματα, εγωμανία και χυδαιότητα, η πολιτική του δύση αφήνει ένα κενό εξουσίας που ξεφεύγει πολύ από τα όρια της αμερικανικής επικράτειας. Σε μια περίοδο που η ανθρωπότητα βυθίζεται στο δεύτερο κύμα μιας ανεξέλεγκτης υγειονομικής και οικονομικής πανδημίας, η πολιτική κρίση στην Ουάσιγκτον κάνει τα πράγματα ακόμα πιο περίπλοκα και τις προβλέψεις ακόμα πιο δύσκολες. Η εντός Αμερικής αστάθεια, απότοκο και του περίπλοκου εκλογικού συστήματος του 18ου αιώνα, μεταφέρεται και στα κράσπεδα της καθ’ ημών Ανατολής. Μια νέα δυστοπία ανατέλλει.
Το τραμπικό διάγγελμα τα ξημερώματα της Παρασκευής για μαζική νοθεία των εκλογών θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τόσο ποταπές, αστήρικτες και αήθεις οι καταγγελίες. Όσο ανόητες όμως και αν ακούγονται στα αυτιά τρίτων, τόσο θα μπολιάζουν τον νέο αμερικανικό εμφύλιο με αμείωτες νομικές μάχες στα δικαστήρια και ατέρμονες αντιμαχίες στα νομοθετικά σώματα. Ανακωχή στον ορίζοντα δεν φαίνεται. Στο… καλό σενάριο, το υπερατλαντικό κενό εξουσίας θα κρατήσει, τουλάχιστον, μέχρι τις 20 Ιανουαρίου, ημερομηνία παράδοσης της σκυτάλης από τον πρόεδρο στον αντιπρόεδρο. Μέχρι τότε, για τους επόμενους 2,5 μήνες, ο απερχόμενος πλανητάρχης θα παραμείνει στο πηδάλιο ενός διχασμένου έθνους, αποζητώντας δικαστική θεραπεία για τη «νοθεία».
Όλα αυτά μπορεί να μην είχαν και πολύ ενδιαφέρον αν μιλούσαμε για τον Πρόεδρο της Παπούα Νέα Γουινέας ή για τον Πρόεδρο του Τατζικιστάν. Μιλούμε όμως για τον «τέταρτο» και πιο ισχυρό παίκτη στις τριμερείς συνεργασίες της Κύπρου (με Ελλάδα, Ισραήλ και Αίγυπτο), έναν από τους πιο στενούς (κατά την κυβερνητική εκδοχή) συμμάχους μας στον άνισο πόλεμο κατά του τουρκικού ιμπεριαλισμού και έναν (όντως) στενό στρατηγικό σύμμαχο της νατοϊκής Τουρκίας.
Πολλοί στον «ελεύθερο κόσμο» πανηγυρίζουν για την οριακή νίκη Μπάιντεν, λίγοι χαίρονται που… δεν φεύγει ο Τραμπ και ακόμα λιγότεροι ανησυχούν για τον Ερντογάν. Αυτός δεν φεύγει. Μένει μαζί με τους μπαρμπαρογιαβούζαδές του. Και μένει για να εκμεταλλευτεί το κενό εξουσίας που δημιουργείται στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, να αξιοποιήσει το γερμανικό καρότο και το αόρατο ευρωπαϊκό μαστίγιο, να κάνει πικ-νικ στα Βαρώσια, να εγκαθιδρύσει νέα τετελεσμένα σε κυπριακή ΑΟΖ, Καστελόριζο και Αιγαίο και εν τέλει, να προχωρήσει τον σχεδιασμό για τη νέα «λύση» του Κυπριακού που δεν είναι τίποτα άλλο, από αυτό που ήταν πάντα: ο πλήρης στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου, ένα τουρκικό βιλαέτι στην καρδιά μιας νέας οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Η (αμερικανική) κρίση δημιουργεί ευκαιρίες για κάποιους, κινδύνους για κάποιους άλλους. Ο τρόπος που (δεν) φεύγει ο Τραμπ, είναι ένα καλό νέο για το αυταρχικό καθεστώς του Ερντογάν και ένα κακό νέο για εμάς. Όσο και αν η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν αποτελεί προέκταση του ενός, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο και πιο άρτια σχεδιασμένο, εντούτοις αυτές οι μικρές λεπτομέρειες, τα παρεπόμενα μιας παρατεταμένης ακυβερνησίας, φέρνουν σε δεύτερη μοίρα μικρο-προβλήματα όπως το… Κυπριακό.
Όσο και αν κάποιοι προσδοκούν (εν μέρει βάσιμα) σε μια μεγαλύτερη εμπλοκή της διακυβέρνησης Μπάιντεν απέναντι στον αυταρχισμό και στην μεγαλομανία του Ερντογάν, θα πρέπει να κάνουν υπομονή. Η υπερδύναμη έχει πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθεί. Σίγουρα όχι με… κοινότητα που πασκίζει να πάει σε πενταμερή μέσα σε «εγκάρδια ατμόσφαιρα»!
VIS-À-VIS: Αν μπορούσε η ιστορία του Κυπριακού να αποτυπωθεί σε λίγες λέξεις, δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από το ανακοινωθέν της συνάντησης Αναστασιάδη – Τατάρ με οικοδέσποινα την Σπέχαρ. Αν η ιστορία γραφόταν με όμορφες λέξεις και εποικοδομητική ασάφεια, θα ήμασταν τώρα η Σιγκαπούρη της Μεσογείου με σημαία την ημισέληνο...
ΔΙΖΩΝΙΚΗ: Βλέποντας αυτά που συμβαίνουν στην υποτιθέμενη μητρόπολη της Δημοκρατίας, μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς τι θα συνέβαινε σε μια διζωνική Κύπρο με ένα ακόμα πιο περίπλοκο, αλλά και δοτό πολιτειακό σύστημα, στο οποίο κάθε επιδιόρθωση θα ήταν εκ προοιμίου αδύνατη. Η Δημοκρατία μπορεί να μην είναι το πιο άρτιο σύστημα που έχει εφεύρει η ανθρώπινη διανόηση, αλλά είναι το πιο ανθεκτικό και το τελευταίο κάστρο πριν τον αυταρχισμό που απλώνεται σε όλο την υφήλιο.
ΤΟ ΑΣΧΕΤΟ: Εδώ Λεμεσός…
Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή…
