Όσοι είχαν την… καλή τύχη να παρακολουθήσουν τις τελευταίες συνεδρίες της Ολομέλειας της Βουλής, είτε θα γέλασαν με την καρδιά τους, είτε θα έκλαψαν γοερά. Η κυπριακή Βουλή είναι από τα λίγα δημόσια θεάματα που προσφέρει τέτοιες στιγμές συγκινήσεων, γέλωτα και κλαυθμού.
Σε αυτές τις δύσκολες εποχές που ζούμε, «στο μέσο των απειλών και ενεργειών της Τουρκίας και της πανδημικής οικονομικής κρίσης», η παρακολούθηση μιας συνεδρίας της Ολομέλειας είναι κάτι σαν καταπραϋντικό για τον πόνο και υποκατάστατο του προζάκ για την κατάθλιψη. Φάρμακο για πάσαν μαλακίαν.
Όσοι περιμένουν ότι θα παρακολουθήσουν μια διαπάλη ιδεών, υψηλού επιπέδου αγορεύσεις και βαθυστόχαστες αναλύσεις, ας αλλάξουν… κανάλι. Η ελληνική γλώσσα κακοποιείται (ακόμα και σε γραπτό κείμενο), οι κανόνες αλλάζουν εν τω μέσω μιας συνεδρίας, οι ατάκες επικρατούν, οι σοφιστείες περισσεύουν, η δημοκρατία υποφέρει.
Δεν είναι όλοι οι… θαμώνες το ίδιο. Υπάρχουν και βουλευτές σοβαροί, διαβασμένοι, με λόγο οξυδερκές και καίριο. Υπάρχουν σε όλα τα κόμματα, οριζοντίως, πληθαίνουν στα μικρά κόμματα -όχι σε όλα. Είναι οι εξαιρέσεις μιας Βουλής, που όσο περνούν τα χρόνια και αποστρατεύονται οι παλιές καραβάνες στο όνομα ενός μονδέρνου «μετα-νεοτερισμού», φτωχαίνει και βυθίζεται στον φαύλο κύκλο του πολιτικού αμοραλισμού και του καιροσκοπισμού.
Είναι κοινή εκτίμηση ότι η προηγούμενη Βουλή, επί Ομήρου, ήταν καλύτερη από τη σημερινή Βουλή, επί Συλλούρη. Είναι και θέμα ικανοτήτων ενός εκάστου, αλλά κυρίως είναι θέμα θεσμικό. Διόλου τυχαία είναι η συντριπτική απαξίωση του κοινοβουλευτικού θεσμού που βρίσκει πάτο σε κάθε (μα σε κάθε!) δημοσκόπηση. Ούτε είναι τυχαίο που η Βουλή των Αντιπροσώπων έγινε η Βουλή της… Πουρούς.
Κανονικά θα έπρεπε να μας απασχολεί σοβαρά ο εξευτελισμός και η γελοιοποίηση ενός Σώματος που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τους πολίτες και όχι κομματικά και οικονομικά συμφέροντα ή και (απλά) προσωπικά συμφέροντα. Η Βουλή είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει στην άμεση δημοκρατία. Ο λαός επιλέγει τους αντιπροσώπους του –υποτίθεται τους πιο άξιους και ικανούς. Αυτούς που θα κληθούν να υπερασπιστούν τα εθνικά συμφέροντα, να εγκρίνουν (ή να απορρίψουν) τον κρατικό προϋπολογισμό, να εργαστούν για την πρόοδο του τόπου, να ασκήσουν (άμεσο και έμμεσο) έλεγχο στην εκτελεστική εξουσία, να νομοθετήσουν, να κυρώσουν διεθνείς συμφωνίες και να επικυρώσουν εν τοις πράγμασι τη λαϊκή κυριαρχία.
Η Βουλή είναι το κατεξοχήν νομοθετικό όργανο, με εξουσίες που φτάνουν μέχρι την τροποποίηση του Συντάγματος και με δικαίωμα ακόμα και να εγκρίνει ή να απορρίψει απόφαση για κήρυξη της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Από έναν θεσμό με τέτοιες εξουσίες, απαιτείται ο πήχης να είναι ψηλά. Πολύ ψηλά. Ιδιαίτερα σε τέτοιες εποχές που ζούμε, οι θεσμοί πρέπει να προστατεύονται και όχι να λοιδορούνται και να διασύρονται, ιδιαίτερα από αυτούς που υποτίθεται ότι τους εκπροσωπούν και προπαντός τους επικεφαλής.
Ο Πρόεδρος της Βουλής εκπροσωπεί τον θεσμό και δεν υποτάσσεται ο θεσμός στις προσωπικές του απόψεις ή ιδεοληψίες. Τι σόι Πρόεδρος είναι κάποιος που σκοπίμως κωλυσιεργεί ή θέτει νομικίστικες τρικλοποδιές για να εμποδίσει μια απόφαση με την οποία δεν συμφωνεί; Ας καταλάβει, έστω και στο τέλος της θητείας του, ότι εκπροσωπεί τον θεσμό, όχι τον εαυτό του, ούτε καν το κόμμα του. Δεν είναι ο θεσμός, εκπροσωπεί τον Θεσμό!
Υστερόγραφο (1): Δεν λέμε «είναι καφενές» γιατί στον καφενέ (ειδικά στον παραδοσιακό κυπριακό καφενέ) ευδοκιμεί ο δημοκρατικός διάλογος. Ένας διάλογος άμεσος, ζωντανός και (κυρίως) ειλικρινής. Ένα αντίδοτο στην εποχή της ζούγκλας των δήθεν μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Εις υγείαν!
Υστερόγραφο (2): Πολιτική σχιζοφρένεια είναι να διακηρύττεις ανήμερα της εισβολής ότι «απέτυχε η πολιτική του κατευνασμού» και πέντε-έξι μέρες μετά να ζητάς να συνεχιστούν οι συνομιλίες από εκεί που έμειναν στο Κρανς Μοντανά. Την ώρα που το Γιαβούζ συνεχίζει, ανενόχλητο, τις γεωτρήσεις στο θαλασσοτεμάχιο «6», την ώρα που έρχεται το Μπαρμπαρός, την ώρα που η Ελλάδα σύρεται σε ένα διάλογο υπό τουρκικούς όρους. Τουλάχιστον, μεν μας περιπαίζετε.
Copy-paste: «Το χειρότερο είναι ότι τους πρώτους μήνες παρουσιάστηκαν συμπτώματα “ΧΑΚ-1999”. Όσο υπάρχουν λεφτά, το πάρτι θα συνεχίζεται. Γιατροί (λίγοι πλην προκλητικοί) που ανεμίζουν τσεκούθκια, ιατρικά κέντρα που κλείνουν ραντεβού-ΓεΣΥ σε έξι μήνες και «κανονικό» ραντεβού σε μια εβδομάδα, Σαββατοκυριάκα χωρίς γιατρούς, υπεραναλύσεις και σπατάλες. Τα στελέχη του ΟΑΥ έχουν τραβήξει αυτιά, προειδοποιούν με κυρώσεις και τρέχουν να προλάβουν το κακό προτού εξελιχθεί σε γάγγραινα, αλλά το πρόβλημα ενδεχομένως να είναι αλλού. Ειδικοί δεν είμαστε, με το γυμνό μάτι όμως βλέπουμε είναι ότι η ποιότητα των ιατρικών πράξεων τείνει να υποβαθμιστεί μπροστά στην ποσότητα» (Απόσπασμα από τη στήλη που δημοσιεύθηκε στις 3 Νοεμβρίου πέρσι).
Το άσχετο: Θα γίνει της Αγλαντζιάς
Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή
