Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ

Οι παλιοί δημοσιογράφοι έλεγαν ότι είδηση «δεν είναι αν ο σκύλος δαγκώσει άνθρωπο, αλλά αν ο άνθρωπος δαγκώσει σκύλο». Στις μέρες μας, είδηση «δεν είναι αν έχουμε σοβαρό ατύχημα, αλλά αν έχουμε θανατηφόρο δυστύχημα με 2-3 νεκρούς». Τόσο απλά, τόσο κυνικά. 

Στην έρευνα που έκανε ο δημοσιογράφος της Offsite Έκτορας Γεωργίου, επιβεβαιώνεται αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Η κύρια αιτία θανάτου στους δρόμους είναι ο άνθρωπος. Ούτε το κράνος, ούτε η στροφή δεξιά, ούτε η ταχύτητα. Πίσω από όλα αυτά υπάρχει ένας οδηγός που είτε λόγω αμέλειας, είτε λόγω… ασύγγνωστης βλακείας κλείνει σπίτια και καταστρέφει ζωές. 

Αν δεχτούμε ότι η κακιά στιγμή είναι μέρος της ζωής μας (και γι’ αυτό χρειάζονται μάτια 14), πώς να δεχτούμε τους καμικάζι θανάτου; Εκείνους τους δολοφόνους που αναπτύσσουν ταχύτητες 200+ χιλιομέτρων σε δρόμους που το όριο είναι 80, 100 χλμ. (άντε 120 χλμ); Ποια επιείκεια να δείξουμε σε ένα εκ προμελέτης δολοφόνο; Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αρκετές ζωές χάθηκαν, αρκετές οικογένειες ντύθηκαν στα μαύρα, αρκετά, φτάνει ως εδώ, δεν χρειάζεται να χαϊδεύουμε όσους νομίζουν ότι είναι αγγελιαφόροι του Χάρου στους κυπριακούς δρόμους. 

Ασφαλώς και η Αστυνομία δεν μπορεί να βρίσκεται σε κάθε καντούνι και να ελέγχει τον κάθε ανόητο, αλλά όταν κεντρικοί δρόμοι γίνονται πίστες ράλι (όπως η Γρίβα Διγενή) τι να πούμε; Ότι δεν έχουμε αρκετούς αστυνομικούς στην Τροχαία; Να μην μιλήσουμε και για τις κάμερες φωτοεπισήμανσης που εδώ και 20 χρόνια έχουν χαθεί στους διαγωνισμούς. Είναι και αυτό ένα ακόμα δείγμα του πως-λειτουργεί το κυπριακό κράτος. 

Όπως είναι θέμα (και μάλιστα σοβαρό θέμα) το πολύ κακό οδικό δίκτυο που υπάρχει σε όλα τα αστικά κέντρα (και όχι μόνο), παρά τα εκατοντάδες εκατομμύρια που ξοδεύουμε κάθε χρόνο. Όπως δεν έχουμε σύγχρονα μέσα μαζικής μεταφοράς (και υπογραμμίζω το σύγχρονα). Είτε είναι μετρό, είτε… τελεφερίκ. Εκτός και αν εννοούμε ότι τα λεωφορεία, όπως είναι και με τα προβλήματα που έχουν, είναι μέσα μαζικής μεταφοράς. Αυτό όμως είναι άλλο ανέκδοτο... 

Το πιο σοβαρό θέμα όμως είναι η έλλειψη οδικής συνείδησης. Δεν γίνεται να μαθαίνουν τα παιδιά μας χίλια-δύο πράγματα, αλλά να μην μαθαίνουν πώς να μένουν ζωντανοί στους δρόμους. Στους κυπριακούς δρόμους. Ζωντανοί στη ζούγκλα. 

Μέχρι σήμερα ο απολογισμός για το 2019 γράφει 19 νεκρούς. Όταν θα γράφει ΜΗΔΕΝ θα μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι. Μέχρι τότε, ας κάνουμε μια προσπάθεια. Να παραμείνουμε σώοι και αβλαβείς… 

Υστερόγραφο: Αν δεν πέσουν κεφάλια για το αμετανόητο τέρας, πότε θα πέσουν; Και, να εξηγούμαστε, δεν μιλούμε για τις αυτονόητες παραιτήσεις ή… παύσεις.