Το δίλημμα δεν είναι Αβέρωφ ή Χριστοδουλίδης, Ηλιάδης ή Δημητριάδης, αλλά ποιος μπορεί, πέραν του αποτυχημένου δίπολου, να ηγηθεί
Οι Προεδρικές ξεκίνησαν. Πολύ νωρίς, με πολλούς μνηστήρες και ένα μικρό ακροατήριο. Στην αφετηρία των προεδρικών δεν θα χωρέσουν οι 10-12 υποψήφιοι. Θα χωρέσουν από τέσσερις ως πέντε. Όσα και τα κουκιά των κομμάτων με -το πολύ- συν ένα. Όπου «ένας» δεν θα είναι σίγουρα ο νυν. Ο Αναστασιάδης τον Μάρτιο του 2023, θέλοντας και μη, βγαίνει στη σύνταξη ή επιστρέφει στο πρώην δικηγορικό του γραφείο. Αδιάφορο. Τα έργα του Αναστασιάδη μένουν για να τα παραλάβει ο επόμενος. Σημαντικό.
Ο παραλήπτης θα εκλεγεί από το 50% συν μια ψήφο στο δεύτερο γύρο των Προεδρικών. Θα τον εκλέξει ο λαός σε δύο συνεχόμενες Κυριακές. Δεν θα τον εκλέξει ένα κομματικό ακροατήριο των 2.000 ατόμων ή μια Κεντρική Επιτροπή των 200 ατόμων. Δεν θα τον εκλέξουν οι έμμισθοι, οι αξιωματούχοι, οι έχοντες και οι κατέχοντες. Θα τον εκλέξουν οι πολίτες. Τη διαφορά θα την κάνουν εκείνοι οι πολίτες που δεν είναι συν-μέτοχοι στα κομματικά πάρε-δώσε. Οι σημερινοί απόντες.
Για την ώρα, ξεκίνησε ένα πρώτο ξεκαθάρισμα. Συνήθως το ξεκαθάρισμα γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες με ανοιχτές δημοσκοπήσεις. Στην Πινδάρου χρειάστηκε να γίνει με ανοιχτές τις πόρτες και πεταγμένες τις δημοσκοπήσεις. Μια επίδειξη δύναμης του Αβέρωφ στον Χριστοδουλίδη. Tο έργο τέλειωσε νωρίς. Ο Αβέρωφ θα είναι ο επίσημος υποψήφιος του κόμματος. Ο Χριστοδουλίδης, αν θέλει, μπορεί να ψαχτεί αλλού. Μπορεί να ζητήσει από την αντιπολίτευση να τον υιοθετήσει. Πληρεί τα κριτήρια. Έχει υψηλή δημοφιλία, θεωρείται εκλέξιμος και επί εννιά χρόνια υπηρέτησε (και υπηρετεί) την πολιτική Αναστασιάδη. Γαμπρός με τα όλα του για κόμματα χωρίς πολιτική πυξίδα.
Στις επόμενες προεδρικές κρίνονται πολλά για το υφιστάμενο κομματικό ισοζύγιο. Το πρόωρο ξεκαθάρισμα της Πινδάρου ασκεί πίεση στην Εζεκία Παπαϊωάννου να ξεκινήσει τις μηχανές. Είναι πολλά τα ονόματα στη λίστα για να προκριθούν όλα: Δημητριάδης, Ηλιάδης, Ερατώ, Χριστοφίδης, Παμπορίδης και σία. Δεν υπάρχει το όνομα «Νικόλας». Αυτό το ξέρουν στο ΔΗΚΟ που βλέπουν την παρέλαση και προβληματίζονται. Το ζητούμενο τους δεν είναι το όνομα του επόμενου Προέδρου αλλά εάν το ΔΗΚΟ θα είναι στην επόμενη κυβέρνηση. Έχουν εμβολιαστεί δύο φορές με… ΔΗΠΑ και προσέχουν. Επί της ουσίας, τα μαθηματικά είναι απλά. Ο ΔΗΣΥ θέλει συν πέντε χρόνια στην εξουσία, το ΑΚΕΛ προσπαθεί να βάλει φρένο στο κατήφορο, το ΔΗΚΟ δίνει ρέστα επιβίωσης, η (όση απέμεινε) ΕΔΕΚ αναζητά τεχνητή υποστήριξη, το ΕΛΑΜ συστημικό ρόλο και οι λοιποί λάφυρα εξουσίας στο δεύτερο γύρο. Απ’ όλα έχει το πανέρι.
Η συζήτηση για τις επόμενες Προεδρικές ξεκίνησε πολύ νωρίς, αλλά για το σωστό λόγο. Οι προεδρικές είναι σημαντικές για τα κόμματα, αλλά είναι πιο σημαντικές για τον τόπο. Είναι αξιοσημείωτο ότι η δομή του κομματικού συστήματος παραμένει ισχυρή παρά τις σεισμικές δονήσεις που έχουν επισυμβεί στον πυρήνα της ζωής μας (εθνικό θέμα, χρηματοπιστωτική κρίση, εκτεταμένη διαφθορά κλπ.). Οι κρίσεις δεν έχουν, μέχρι στιγμής, ανάλογη επίπτωση στην κομματική ισχύ. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι μετά από 5+10 χρόνια διακυβέρνησης Χριστόφια+Αναστασιάδη, έχουμε κάνει συνεχόμενα βήματα πίσω. Ακόμα και αν λάβουμε υπόψη τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν, το συνολικό αποτέλεσμα δεν είναι θετικό.
Το Κυπριακό έχει διολισθήσει στα τάρταρα, η διαπλοκή έχει εκτιναχθεί στα ύψη, η οικονομία αποδείχθηκε εύθραυστη και η μεσαία τάξη πιέζεται πανταχόθεν. Οι απανωτές κρίσεις έχουν οδηγήσει στη χρεοκοπία το υφιστάμενο σύστημα διακυβέρνησης την ώρα που η πανδημία διαμορφώνει ένα νέο κόσμο με πολλαπλές απαιτήσεις και προκλήσεις. Ένα ναρκοπέδιο στο οποίο πολλά θα αλλάξουν και ισορροπίες θα ανατραπούν. Το θέμα δεν είναι ο επόμενος Πρόεδρος, αλλά ποιος/α μπορεί να οδηγήσει στην πολιτική αναγέννηση της Κύπρου με ορίζοντα το 2030, αν όχι πιο μετά. Μια υποθήκη για όσα δύσκολα έπονται.
Πολλοί βλέπουν το κενό εξουσίας που εκ των πραγμάτων και λόγω ρευστότητας προκύπτει το 2023 ως μια ιδανική ευκαιρία για να εξαντλήσουν τις προσωπικές ή κομματικές τους φιλοδοξίες. Το ζητούμενο όμως δεν είναι να σώσουν τα κόμματα τα ποσοστά τους και οι αξιωματούχοι τις καριέρες τους, αλλά να σωθεί ο τόπος. Σ’ αυτή την περίπτωση το δίλημμα δεν είναι Αβέρωφ ή Χριστοδουλίδης, Ηλιάδης ή Δημητριάδης, αλλά ποιος μπορεί, πέραν του αποτυχημένου κομματικού δίπολου, να αποκαταστήσει τη θεσμική τάξη, να διαχειριστεί σωστά το εθνικό θέμα και να νοικοκυρέψει τα οικονομικά μας. Δεν μπορεί να σωθούμε ούτε απ’ αυτούς που έχουν ευθύνη για τα σημερινά αδιέξοδα, ούτε από εκείνους που θα συνεχίσουν τις αποτυχημένες συνταγές. Η επιλογή είναι ξεκάθαρη. Είναι επιλογή σωτηρίας.
Υστερόγραφο: Όσοι με τη βία προσπαθούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους για τη διαχείριση της πανδημίας δεν έχουν θέση στο δημόσιο διάλογο αλλά στα δικαστήρια. Οι πράξεις βίας όμως δεν προσφέρουν άλλοθι στην κυβερνητική ανεπάρκεια, στην κατάργηση θεμελιωδών δικαιωμάτων και στο στρατηγικό διαχωρισμό των πολιτών. Τα φαινόμενα αυταρχισμού και η επιστροφή σε μεθοδεύσεις που είχαν ιστορικά καταδικαστεί μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (όπως η υποχρεωτικότητα της ιατρικής πράξης) δημιουργεί καταστάσεις που θα τις βρούμε μπροστά μας στην επόμενη κρίση, πραγματική ή τεχνητή.
Το άσχετο: Πεταλούδες
Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή
