Το να ανατρέχει κανείς από καιρού εις καιρόν στην ποίηση, είναι λυτρωτικό, ιδιαίτερα σε περιόδους που συμβαίνουν διάφορα περίεργα.
Είναι μια τακτική που θα πρέπει όλοι να την υιοθετούν κατά διαστήματα, απλά έτσι, για να επαναπροσδιορίζουν κάποια πράγματα και συμπεριφορές.
Τις προάλλες ενώ "χανόμουν" σε παλιά βιβλία και σκέψεις, σε μια προσπάθεια να βάλω σε μια τάξη κάποια πράγματα στο σπίτι, πέφτω τυχαία, σε ένα μικρό βιβλιαράκι με ποιήματα, που είχα χρόνια να αγγίξω.
Ανοίγω, μετροφυλλώ δειλά δειλά και δεν αργεί το μυαλό να βάλει μπρος και να συσχετίσει πράγματα και καταστάσεις.
"Τότες, βγάζαν λόγους στις ξύλινες εξέδρες, στα μπαλκόνια, φωνάζαν τα ραδιόφωνα, ξανάλεγαν τους λόγους...Οι σάλπιγγες μπορεί να δίναν το ρυθμό στα βήματα, δε δίναν το ρυθμό στη καρδία".
Λίγες μόνο λέξεις αρκούν πολλές φορές για να θέσουν σε λειτουργία κάποιες αισθήσεις και να σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα, που οι ρυθμοί της καθημερινότητας σου κρύβουν επιμελώς.
Αυτός ο ρυθμός στην καρδιά...αυτός...πρέπει να καθορίζει τις πράξεις αυτών που βγαίνουν στις ξύλινες εξέδρες και φωνάζουν στα ραδιόφωνα και στα σύγχρονα "μπαλκόνια" των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σκέφτομαι...
Μιλάνε για αριθμούς, για προϋπολογισμούς, για ανάπτυξη, για έργα, για μέτρα...
Μιλάνε...
Οι πολίτες όμως δεν μιλάνε, αγρυπνούν, μαζεύουν τη σκόρπια βουή των δρόμων, μαζεύουν τα σκόρπια βήματα και βρίσκουν το δικό τους ρυθμό, όπως εύστοχα αναφέρει ο Γιάννης Ρίτσος.
Οι πολίτες δεν μιλάνε, που λέτε, πολύ. Μόνο περιμένουν καρτερικά για την Υγεία που τους αξίζει, για την Παιδεία που τους αξίζει, για την Άμυνα που τους αξίζει, για την εργασία και τη μισθοδοσία που τους αξίζει, για τις υπηρεσίες που τους αξίζει...
Δεν είναι ανάγκη να φωνάξουν...το δίκαιο το έχουν μαζί τους και το ξέρουν.
Απαιτούν απλά να πάρουν αυτό για το οποίο πληρώνουν αυτό το κράτος. Μακριά από λόγους, μακριά από κουβέντες, μακριά από όλες αυτές τις τεχνητές διαμάχες που γίνονται μπροστά από το φακό ή πίσω από κάποια γραφεία...
Απαιτούν να νιώσουν την Υγεία, όχι να την ακούσουν...απαιτούν να νιώσουν ασφάλεια, όχι να διαβάσουν γι' αυτή...απαιτούν να δουν στην καθημερινότητά τους την Παιδεία και όχι στα γραφεία του Υπουργείου, μέσα από μέτρα και συσκέψεις.
Να νιώσουν ασφάλεια.
Να νιώσουν...
