Στην αρχή ανακάλυψαν… τουρκικό δάκτυλο με σκοπό να πληγεί η Κύπρος. Ακολούθως, ανέδειξαν ως μείζον εθνικό θέμα τις διαρροές εμπιστευτικών εγγράφων σε ξένα χέρια. Και τελικά, κατέληξαν στον εκβιασμό. Στον κοινό εκβιασμό που στην καθομιλούμενη μεταφράζεται στο: «βγάλτε τον σκασμό, διαφορετικά θα βγάλω τα άπλυτά σας στη φορά».
Είναι ψυχαγωγικό να παρακολουθείς τις προσπάθειες του κυβερνητικού σχήματος να αποκρύψει μια κατάσταση που όζει διαπλοκή. Δεν μπορεί να την σπρώξει κάτω απ’ το χαλί. Δεν μπορεί να την μεταμφιέσει σε μια καρναβαλίστικη πανδαισία, ούτε και μπορεί να την πλασάρει ως τηλεοπτική σαπουνόπερα προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού. Τα γέλια όμως βγαίνουν ξινά.
Εδώ που φτάσαμε και εκεί που θα πάμε, δεν έχει νόημα να κρυβόμαστε. Ούτε έχει νόημα να αλλοιώνουμε το νόημα των λέξεων.
Το Κράτος έχει αλωθεί. Έχει αλωθεί εκ των έσω. Έχει αλωθεί από λογής-λογής μικρά και μεγάλα συμφέροντα. Αποφάσεις λαμβάνονται με βάση ιδιοτελή κίνητρα, διορισμοί γίνονται από τα τεφτέρια της διαπλοκής και της κομματοκρατίας, η ουσία των πραγμάτων έχει παραμεριστεί και η δύναμη της εικόνας κυριαρχεί.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με σκάνδαλο. Δεν είναι καν η πρώτη κυβέρνηση που βρίσκεται αντιμέτωπη με σκάνδαλο. Ίσως όμως να είναι η μοναδική δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που χειρίζεται τα σκάνδαλα όπως τα χειρίζεται ο Κιμ Γιογνκ Ουν στη Βόρεια Κορέα. Ως ανύπαρκτα. Πώς όμως να χειριστείς κάτι που καμώνεσαι ότι δεν υπάρχει;
Ένας τρόπος υπάρχει. Με εκβιασμό για «σκάνδαλα» που προ-υπήρξαν. Εξ ου και η δήθεν απόρρητη προεδρική επιστολή προς τους πολιτικούς αρχηγούς με στοιχεία που «αν αποκαλυφθούν θα προκαλέσουν πολιτικό σεισμό»! Για να μην προκληθεί λοιπόν κανένας σεισμός και έχουμε θύματα μεταξύ «άμαχου πληθυσμού», βγάλτε τον σκασμό, να πάμε παρακάτω.
Η κυβέρνηση ακολουθά το δόγμα «η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα», έστω και αν βάζει απανωτά αυτογκόλ σε βάρος της… Κύπρου. Το πρόγραμμα πολιτογραφήσεων από ένα χρήσιμο αναπτυξιακό εργαλείο κατέληξε να θεωρείται ως εργαλείο διαπλοκής και νεποτισμού. Πρώτα βγάλαμε τα μάτια μας και μετά «θωρακίζουμε» το πρόγραμμα. Η φύση όμως εκδικείται. Το ίδιο και η λογική.
Το δυστύχημα για την κυβέρνηση είναι ότι, σε αυτή την περίπτωση, δεν παίζει «εντός», όπως ήταν οι υποθέσεις με τα εκατομμύρια του συμπέθερου ή την εξαέρωση δισεκατομμυρίων στον Συνεργατισμό. Το παιχνίδι παίζεται «εντός, εκτός και επί τα αυτά». Γι’ αυτό λοιπόν, δεν αρκεί να επιστρατεύσει τους «πρόθυμους» και τους δήθεν «αντικειμενικούς». Ούτε αρκεί να πείσει όσους είναι έτοιμοι από καιρό να πειστούν, αλλά πρέπει να πείσει και κάτι περιέργους ξένους, όπως την Κομισιόν, την Παγκόσμια Τράπεζα, τη Διεθνή Διαφάνεια και άλλους.
Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, ο πραγματικός πατριωτισμός δεν είναι να αποκρύψεις το πρόβλημα. Ο πραγματικός πατριωτισμός είναι να υποστείς το πολιτικό κόστος των πράξεών σου, να ξεκαθαρίσεις κάθε ψεγάδι και κάθε υπόνοια και να προστατεύσεις την αξιοπιστία και το όνομα της Κύπρου. Αυτό θα συνέβαινε σε ένα φυσιολογικό Κράτος και αυτό θα έκαναν όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για το κοινό καλό και όχι για τις καρέκλες τους (για να μην γράψουμε κάτι άλλο πιο βαρύ).
Το δυστύχημα πάντως είναι ότι δεν έχουμε ένα φυσιολογικό κράτος. Αν είχαμε, δεν θα τρέχαμε στο παρά-πέντε να ξηλώνουμε θρανία στις σχολικές αίθουσες, η δικαστική μεταρρύθμιση δεν θα γινόταν α λα καρτ και δεν θα υπήρχαν σκιές για την ανεξαρτησία των θεσμών. Θα υπήρχε ένα σχέδιο, έστω και πρόχειρο σχέδιο, για τα δύσκολα που έπονται και είναι πολλά…
Το βαρέλι όμως δεν έχει πάτο. Πάντα υπάρχει πιο χαμηλά, ένας ακόμα πάτος μετά τον πάτο. Ακόμα δεν τον έχουμε βρει και το μόνο που μας σώζει είναι το ένστικτο της συλλογικής επιβίωσης κάθε φορά που φτάνουμε στο χείλος του γκρεμού. Μέχρι πότε θα ζούμε με την ψυχή στο στόμα;
Υστερόγραφο 1: Φιλότιμη η προσπάθεια Πετρίδη – Ζέτας να απορροφήσουν, στο μέτρο του δυνατού, τους κραδασμούς της κρίσης. Χρήσιμη ανάσα τα σχέδια για τεχνητή στήριξη της απασχόλησης, αλλά σε μια υπερδανεισμένη οικονομία, με μισθούς στα όρια της εκμετάλλευσης και με δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά στα όρια της φτώχειας, είναι θέμα χρόνου να σκάσει η επόμενη φούσκα. Ας κερδίσουμε χρόνο, οχυρώνοντας τις θέσεις μας και επενδύοντας στη γνώση, στο περιβάλλον και στους ανθρώπους. Προλαβαίνουμε!
Υστερόγραφο 2: Αγγίζει τα όρια της φαιδρότητας να ασχολούμαστε με τα διαβατήρια, την ώρα που η Τουρκία αλωνίζει στις θάλασσές μας και ο Ερντογάν απειλεί με πολεμική σύρραξη. Ζούμε όμως στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας και για αυτό ισχύει το παντός χρήσης «Mea Culpa», που θα ‘λεγε και ο Αναστασιάδης.
Το άσχετο: «Ξέρω πολλά για πολλούς»
Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή…
