Ο Νίκος Χριστοδουλίδης λοιπόν, καλά κάνει και προσπαθεί να πείσει τον ξένο παράγοντα ότι είναι πανέτοιμος για διάλογο αλλά την ίδια ώρα θα πρέπει να καλύψει τα νώτα του. Διότι αν συρθεί σε διαπραγματεύσεις, με τα δεδομένα ως έχουν, δύσκολα θα βρει στηρίγματα για να αντικρούσει τις όποιες ενδεχόμενες ετεροβαρείς κατά της Ελληνοκυπριακής πλευράς πρόνοιες σε σχέδιο λύσης…
Αν είναι κάτι που προκαλεί εντύπωση, είναι το γεγονός ότι από την πρώτη μέρα εκλογής του, ο Νίκος Χριστοδουλίδης, τονίζει παντού –όπου βρεθεί- ότι είναι πανέτοιμος για έναρξη των Συνομιλιών απ’ εκεί που σταμάτησαν.
Αυτό το επισημαίνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και στο εσωτερικό αλλά κυρίως στο εξωτερικό.
Η επίμονη αυτή του τοποθέτηση δεν είναι τυχαία με το γεγονός ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης έπρεπε / πρέπει να αντιμετωπίσει δυο ‘αρνητικά’ στοιχεία που αιωρούνται από πάνω του:
Πρώτον, ότι ο ίδιος θεωρείται ως ‘hardliner’ στο Κυπριακό. Ας μην ξεχνούμε ότι ο Ν. Χριστοδουλίδης δέχτηκε σφοδρή επίθεση –κυρίως από το ΑΚΕΛ- μετά το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά ότι αυτός ήταν ο υπαίτιος για την στάση του Νίκου Αναστασιάδη και ότι αυτός ήταν ουσιαστικά που ‘κρατούσε τα σχοινιά’ στον τέως Πρόεδρο ως προς τις Τουρκικές Εγγυήσεις. Αυτή η ‘σκληρή γραμμή’ στο Κυπριακό του καταλογίστηκε και ως ‘αρνητικό’ και κατά την περίοδο της προεκλογικής εκστρατείας από τους δυο κύριους ανθυποψήφιους του.
Δεύτερον, επειδή ακριβώς υπήρχε αυτή η σκιά στο πρόσωπο του Νίκου Χριστοδουλίδη ως hardliner, ενισχύθηκε από την στήριξη της υποψηφιότητας του από τα κόμματα ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ, τα οποία επίσης κατηγορούνται ως ‘αντιΔΔΟ’.
Αυτά τα δυο δεδομένα τα είχε/έχει υπόψη του ο Νίκος Χριστοδουλίδης και ενώ αυτά τα δεδομένα μπορεί να τον ενισχύουν στο εσωτερικό, στο εξωτερικό λειτουργούν αντίστροφα. Οι ξένες δυνάμεις και κυρίως οι εμπλεκόμενες δυνάμεις στα του Κυπριακού έχουν μια ‘προκατάληψη’ με τους ‘hardliner’ Προέδρους της Κύπρου. Και αυτό χαλάει την αξιοπιστία αλλά και την ευελιξία που θα μπορούσε να έχει ο Ηγέτης της Ελληνοκυπριακής πλευράς στις διαπραγματεύσεις, αφού a priori θεωρείται ως ‘απορριπτικός’ και ‘σκληροπυρηνικός’ και οι θέσεις και τοποθετήσεις του αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερη καχυποψία.
Όμως ο Νίκος Χριστοδουλίδης φαίνεται να πείθει. Φαίνεται να πείθει τους ξένους ηγέτες ότι αφενός δεν είναι αυτό που τον κατηγορούν και αφετέρου ότι είναι πανέτοιμος για συνομιλίες.
Το μήνυμα αυτό εμφανίζεται τόσο μέσα από τις δηλώσεις του Εμανουέλ Μακρόν όσο και μέσα από τις πιο πρόσφατες δηλώσεις Όλαφ Σολτς. Ο Γερμανός Καγκελάριος με το πέρας της συνάντησης του με τον Ν. Χριστοδουλίδη (25/5) δήλωσε συγκεκριμένα: «Είμαι πραγματικά εντυπωσιασμένος από τη μεγάλη προθυμία να δοθεί πάλι νέα δυναμική σε αυτό το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων. Είναι μεγάλος ο στόχος που έχει θέσει ο Πρόεδρος και νομίζω ότι θα μας βοηθούσε όλους μας, γι’ αυτό θα πρέπει να συμβάλουμε όλοι προς αυτή την κατεύθυνση, να υπάρξουν βήματα προόδου. Ήταν πολύ σημαντική για μένα αυτή η προσωπική επαφή και συνομιλία με τον Πρόεδρο, γιατί ουσιαστικά τώρα μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσα να εμβαθύνω αυτά τα ζητήματα με τους φίλους μου στην Ευρωπαϊκή Ένωση».
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης ωστόσο θα πρέπει να προσέξει. Το σκηνικό ομοιάζει λίγο πολύ με αυτό του 2003, όπου στην προσπάθεια του ο τότε ΠτΔ, Τάσσος Παπαδόπουλος, να αποδείξει και αυτός στους ξένους ότι θέλει την λύση, οδήγησε μέσα από δικές του ενέργειες και πρωτοβουλίες (πχ επιστολή στον ΓΓ ΟΗΕ για επανέναρξη των Συνομιλιών) μια καταιγίδα εξελίξεων, τις οποίες η Ελληνοκυπριακή πλευρά δεν μπορούσε να διαχειριστεί -ούτε και να αναχαιτίσει τις όποιες κακές πρόνοιες του Σχεδίου-. Εξελίξεις, οι οποίες είχαν τέτοια δυναμική και τελικά οδήγησαν στο τελικό Σχέδιο Ανάν το 2004, το οποίο και απορρίφθηκε.
Το λάθος τότε του μ. Τάσσου Παπαδόπουλου ήταν η ‘βιασύνη’ του να αποδείξει ότι θέλει λύση με αποτέλεσμα να προκαλέσει ο ίδιος πρόωρες εξελίξεις παρά το γεγονός ότι σε λίγους μήνες η Κύπρος θα γινόταν μέλος της ΕΕ και εκ των πραγμάτων οι συζητήσεις για το Σχέδιο Ανάν –αν άρχιζαν μετά την ένταξη μας στην ΕΕ- θα είχαν πλέον άλλη βάση αφού πολλές παράμετροι του ήταν κατά των Αρχών και Κανονισμών της ίδιας της ΕΕ. Το αποτέλεσμα ήταν να αδράξει την ευκαιρία αυτή η Τουρκία, να μπει στο διάλογο με στόχο να επιτευχθεί λύση πριν την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ.
Στην προκειμένη, δεν έχουμε ενώπιον μας μια ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ αλλά βρισκόμαστε σε μια περίοδο ανακατάταξης των διεθνών ισορροπιών. Με την Τουρκία να το παίζει σε διπλό ταμπλό και να διατηρεί άριστες σχέσεις και με την Μόσχα αλλά την ίδια ώρα να θεωρείται σύμμαχος των δυτικών και την Κύπρο να εξοστρακίζει την Μόσχα και να βασίζεται πλέον μόνο στους δυτικούς, για τους οποίους όμως δεν θεωρείται σύμμαχος αφού δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Διότι κακά τα ψέματα η Μόσχα αποτελούσε για όλες τις κυβερνήσεις της Κύπρου ‘ένα πολιτικό back up’ στην περίπτωση που την χρειάζονταν να παρέμβει (ανεξαρτήτως αν ο γράφων έχει την άποψη ότι η Ρωσία ουδέποτε ήθελε / θέλει τη λύση του Κυπριακού). Την ίδια ώρα αναδιαμορφώνονται οι ενεργειακές ισορροπίες με την Τουρκία και πάλι να διαδραματίζει σημαντικότατο ρόλο στην περιοχή, κάτι που φρόντισε να μας υπενθυμίσει πρόσφατα και ο CEO της Ιταλικής ENI, η οποία είναι ‘μέτοχος’ σχεδόν σε όλα τα τεμάχια της Κυπριακής ΑΟΖ.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης λοιπόν, καλά κάνει και προσπαθεί να πείσει τον ξένο παράγοντα ότι είναι πανέτοιμος για διάλογο αλλά την ίδια ώρα θα πρέπει να καλύψει τα νώτα του. Διότι αν συρθεί σε διαπραγματεύσεις, με τα δεδομένα ως έχουν, δύσκολα θα βρει στηρίγματα για να αντικρούσει τις όποιες ενδεχόμενες ετεροβαρείς κατά της Ελληνοκυπριακής πλευράς πρόνοιες σε σχέδιο λύσης…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ / Twitter: @tsangarisp
