ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ
Εδώ και καιρό το πρόβλημα του μεταναστευτικού έχει αποκτήσει υπερμεγέθεις διαστάσεις και η Κύπρος έχει φτάσει σε σημείο υπερκορεσμού. Όχι επειδή δεν θέλει να τείνει χείρα ανθρωπιστικής βοήθειας, αλλά επειδή πρακτικά δεν μπορεί να συνεχίσει την ίδια πολιτική, την πολιτική της αφύλακτης διάβασης. Το αφήγημα ότι οφείλουμε να προσφέρουμε στέγη-τροφή-ασφάλεια στους κατατρεγμένους της οικουμένης, αντικρούεται πλέον από την ίδια την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που υπαγορεύει ότι η Κύπρος ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ άλλους μετανάστες, ούτε επιπλέον αιτητές πολιτικού ασύλου.
Δεν είναι θέμα επιλογών, είναι ζήτημα επιβίωσης. Εάν συνεχίσουμε να υποδεχόμαστε τέτοιες ανθρώπινες ροές, τότε πολύ σύντομα, αυτό που σήμερα είναι ένα δύσκολα διαχειρίσιμο πρόβλημα, αύριο θα καταστεί ανεπίλυτο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δομή, τη συνοχή, τη φυσιογνωμία και τη συνεκτικότητα της κυπριακής κοινωνίας, πέραν από τα σοβαρά ζητήματα ασφαλείας που προκύπτουν σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα.
Ακούγονται, λοιπόν, ωραία τα βαρύγδουπα κηρύγματα του ΑΚΕΛ και των συνοδοιπόρων του, ότι η κυβέρνηση στήνει «θεάματα ξενοφοβικής ρητορικής», ότι πρέπει να υπάρξει «δυναμική απαίτηση εντός του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για άμεση μετεγκατάσταση προσφύγων και αιτητών ασύλου από την Κύπρο σε άλλα κράτη-μέλη» και ότι «(οι κυβερνώντες) εργαλειοποιούν τους μετανάστες για να κερδίσουν πολιτικά οφέλη και να τρομοκρατήσουν τον κόσμο», αλλά όλα αυτά δεν απαντούν σε ένα βασικό ερώτημα.
Το θέτω από τη δική τους σκοπιά: αξίζει σε αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους να στοιβάζονται σαν σαρδέλες σε Πουρνάρες περιμένοντας για χρόνια την εξέταση της αίτησής τους ή να ζουν σε συνθήκες φτώχειας σε γκέτο εντός των αστικών κέντρων; Δεν ρωτώ εάν οι Κύπριοι είναι ικανοποιημένοι με την κατάσταση που δημιουργείται, αν νιώθουν ασφαλείς, αν αποδέχονται ή έστω συμβιβάζονται με τη σοβαρή πλέον απειλή δημογραφικής αλλοίωσης του πληθυσμού, ούτε κατά πόσον μπορούμε να ενσωματώσουμε τόσες χιλιάδες ανθρώπους σε μια κοινωνία που κλυδωνίζεται από απανωτές κρίσεις. Ούτε θέτω το ερώτημα, πώς πρακτικά αντιμετωπίζουμε την πολιτική της Τουρκίας που οργανωμένα στέλνει στρατιές μεταναστών στην Κύπρο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το πρόβλημα δεν επιλύεται με κομματικές ατάκες και από καθέδρας κηρύγματα.
Δεν είναι «ακροδεξιά» πολιτική, ούτε απάνθρωπη μεταχείριση, η αργοπορημένη λήψη μέτρων για προστασία της κοινωνικής συνοχής και της εθνικής ασφάλειας. Είναι κοινή λογική. Είναι η ελάχιστη υποχρέωση της κυβέρνησης να λάβει άμεσα μέτρα για αντιμετώπιση της μαζικότητας του φαινόμενου και της εργαλειοποίησής του από το τουρκικό βαθύ κράτος. Απέναντι σε αυτήν τη διττή απειλή, η λύση δεν είναι τα «ανοιχτά σύνορα», ούτε τα ευχολόγια περί παρέμβασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν μπορεί να περιμένουμε από τις Βρυξέλλες να συμφωνήσουν στην ίση κατανομή των βαρών της μεταναστευτικής κρίσης όταν τόσα χρόνια κοιτάζει η κάθε χώρα το δικό της συμφέρον. Εάν περιμένουμε πότε θα υπάρξει «ολιστική λύση», θα είναι πλέον αργά -και έχουμε ήδη αργήσει πάρα πολύ.
Εδώ που είμαστε, το αδύνατο είναι να συνεχιστεί η ίδια πολιτική. Γι’ αυτό πολύ σωστά ο Νουρής προχωρεί, πρώτον στην εφαρμογή μέτρων κατά μήκος της Γραμμής Κατάπαυσης του Πυρός (ολοκληρώνοντας το εγχείρημα που ξεκίνησε ο προκάτοχός του) και δεύτερο, στη λήψη μέτρων (όπως προβλέπονται από τους ευρωπαϊκούς κανόνες) για προστασία των θαλάσσιων συνόρων της Κύπρου. Η ελπίδα είναι ότι η αναθεωρημένη μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης δεν θα σταματήσει στο κεφάλαιο της αποτροπής, αλλά θα επεκταθεί στα θέματα της ενσωμάτωσης, της υπογεννητικότητας, της προστασίας της φυσιογνωμίας της κυπριακής κοινωνίας και της ενίσχυσης του αισθήματος ασφάλειας από εγκληματικά στοιχεία.
Όπως επίσης ότι θα πάψει επιτέλους ο Ελληνισμός να είναι ουραγός των συμφερόντων τρίτων όταν πρόκειται για κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας, αλλά όχι εναντίον της Τουρκίας. Δεν είναι ακραίο, ούτε φασιστικό, να προασπίζεσαι το εθνικό συμφέρον. Αυτονόητο είναι.
Υστερόγραφο: Μια κυβέρνηση δεν είναι Στατιστική Υπηρεσία, αλλά εκτελεστική εξουσία. Η παράθεση αριθμών που αποδεικνύουν τη διόγκωση του προβλήματος (όχι κυρίως εξ υπαιτιότητάς της, αλλά επί δικής της θητείας) δεν αρκεί. Αν φοβάται τι θα πουν οι «προοδευτικοί» κύκλοι ή ποια ανακοίνωση θα βγάλει το ΑΚΕΛ, ας πάει σπίτι της μια ώρα αρχύτερα.
Υστερόγραφο 2: «Το πιο σημαντικό» θέμα δεν είναι η λανθασμένη διατύπωση του Πελεκάνου για τα παιδιά με μεταναστευτική βιογραφία, αλλά η παταγώδης αποτυχία να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά. Τα παιδιά που -κατά τα άλλα- μετέχουν της ελληνοκεντρικής παιδείας.
Το άσχετο: Crash Montana
Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή
