ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ 

Το βέτο είναι η τελευταία σφαίρα του αδυνάτου. Είναι η ψευδαίσθηση ότι ο αδύνατος έχει το δικαίωμα να αντισταθεί στη βούληση και στα συμφέροντα του ισχυρού. Στη ροή μιας συνεδρίας, δίπλα από Γερμανία και παραδίπλα από Φινλανδία, Ολλανδία και λοιπούς «εταίρους», είναι μια πιστολιά στον αέρα. Στο πουθενά. 

Αν -από τύχη- τρομάξουν, ανάβεις κερί. Αν όχι, κάνεις τάμα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία που μένει να γραφτεί από όσους κινούν τα νήματα, σίγουρα δεν θα γραφτεί από τους κομπάρσους. 

Το 80% των αποφάσεων στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο λαμβάνονται με ειδική πλειοψηφία. Για το υπόλοιπο 20% απαιτείται ομοφωνία, μικρών και μεγάλων. Μικρό το ποσοστό, πλην όμως αφορά τα πιο σημαντικά θέματα: κοινή εξωτερική πολιτική, άμυνα, διεύρυνση, φορολογική εναρμόνιση, μερικά θέματα μεταναστευτικής πολιτικής. Τα καλά νέα όμως τελειώνουν κάπου εδώ. Στη θεωρία. 

Τρεις μόλις εβδομάδες μετά τα πανηγύρια για τη «λίστα τρόμου» του Μπορέλ και τα παχιά λόγια των «εταίρων», η Κύπρος υποχρεώθηκε να θέσει βέτο σε μια συζήτηση που δεν έχει καμιά σχέση με τα εθνικά θέματα, επειδή δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Βρέθηκε μπροστά σε αδιέξοδο. Είχε ήδη κλειδώσει η επανεκκίνηση των διερευνητικών επαφών Αθήνας – Άγκυρας με συνταγή Βερολίνου, είχαν ήδη δρομολογηθεί κυρώσεις κατά του αυταρχικού καθεστώτος της Λευκορωσίας και είχε ήδη αποφασιστεί η παραπομπή των κυρώσεων κατά της Τουρκίας για τις παραβιάσεις της κυπριακής ΑΟΖ στις… ευρωπαϊκές καλένδες. Εν ολίγοις, ήταν η ώρα της διπλωματίας και του «διαλόγου». Δεν ήταν η ώρα για ηρωικά βέτο που προκαλούν αχρείαστη ταλαιπωρία και προσφέρονται μόνο για εσωτερική κατανάλωση.

Το κυπριακό βέτο (ή πιο σωστά η απειλή για βέτο) στις κυρώσεις για τη Λευκορωσία έφερε την αναβολή της Συνόδου Κορυφής με αστεία δικαιολογία, αλλά άνοιξε και τη συζήτηση για τα «κακομαθημένα παιδιά» της Ένωσης που κάνουν κατάχρηση του δικαιώματός τους και παραλύουν το σύστημα. Συν τω χρόνω, είναι βέβαιο ότι το 20% της απόλυτης ομοφωνίας θα γίνει 15-10%. Κυρίως, θα αποσυνδεθεί από θέματα που αφορούν κυρώσεις για ανθρώπινα δικαιώματα. Όπως στην περίπτωση της Λευκορωσίας. Όχι όπως στην περίπτωση της Τουρκίας. Α λα καρτ.  

Η αλήθεια είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πάψει από καιρό να θυμίζει κάτι από Ένωση. Έχει εξελιχθεί στην αιχμή του δόρατος της γερμανικής εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής. Ένας μηχανισμός επιβολής αποφάσεων που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Βερολίνου. Ό,τι όμως είναι καλό για τη Γερμανία, δεν είναι κατ’ ανάγκη καλό για την Ευρώπη. Η μεγάλη πορεία της Ένωσης προς την ομοσπονδοποίηση είναι ένα αφήγημα που έχει πολλά ακόμα κεφάλαια να γραφτούν. Για την ώρα (και καταπώς φαίνεται για τα επόμενα χρόνια), τον δρόμο τον χαράσσει το Βερολίνο. Όποιος παρεκκλίνει, κινδυνεύει με κούρεμα.  

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επέλεξε την οδό της υποταγής. Της πρόσδεσης στο άρμα του Βερολίνου. Υποχώρησε από την αρχική σθεναρή στάση έναντι των τουρκικών λεονταρισμών και εισήλθε στον 61ο γύρο συζητήσεων με την Τουρκία για την οριοθέτηση των «αμφισβητούμενων» θαλάσσιων ζωνών. Υπό καθεστώς εκφοβισμών και απειλών. Για λόγους οικονομίας, απλά να αναφέρουμε ότι την ίδια μέρα που ανακοινώθηκε ότι ξεκινούν οι διαβουλεύσεις, η Τουρκία εξέδωσε Navtex για να «καταγγείλει» την άσκηση των ελλαδικών ενόπλων δυνάμεων στη Λήμνο, υποστηρίζοντας ότι το νησί «τελεί υπό καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης (…) κατά τις προβλέψεις της Συνθήκης της Λωζάννης»! Δεν θα αναφερθούμε στον Έβρο, στο μεταναστευτικό, στην (συνεχή) κινητικότητα του Όρουτς Ρέις, στις καθημερινές αερομαχίες στο Αιγαίο, στη Θράκη και άλλες υποσημειώσεις. Ασφαλώς, καμιά αναφορά στην Κύπρο. Είναι η ώρα του «διαλόγου». 

Για την περίπτωση της Κύπρου, το αφήγημα είναι πιο πεζό. Την ώρα που η πατρίδα μας δέχεται επίθεση από τον στρατό του Ερντογάν, η Ευρώπη σφυρίζει χαβά αρβανίτικο. Η αλήθεια είναι ότι μετά από χρόνια άσκησης στην πολιτική του κατευνασμού, των καφέδων και των περιπάτων, της κομπαστικής φλυαρίας και του ανέξοδου κομματισμού, φτάσαμε στον πάτο. Γιατί το βέτο είναι ο πάτος. Θα μπορούσε να είναι μια αρχή. 

Η ιστορία μάς έχει αποδείξει ότι τελικά θα ενδώσουμε στις πιέσεις. Θα υποκύψουμε στις παραινέσεις και θα πιστέψουμε στις υποσχέσεις. Προσχήματα πολλά θα βρεθούν και το βέτο θα αρθεί. Γι’ αυτό είναι λάθος. Τραγικό λάθος. Όταν ρίχνεις την τελευταία σφαίρα στον αέρα, καλό είναι να ‘χεις ένα σχέδιο. Να ‘σαι αποφασισμένος ότι δεν θα υποχωρήσεις και δεν θα υποταχθείς στις βουλές των τρίτων. Όποιοι και να είναι. Δεν υπάρχει άλλο οχυρό. Είναι το τελευταίο. 

Μακάρι να αποδειχθεί ότι βάλαμε μυαλό και ότι σε θέματα εθνικής ανεξαρτησίας δεν κάνουμε (πλέον) την πάπια, ούτε το «καλό παιδί». Μακάρι, το βέτο να είναι μια νέα αρχή και όχι η αρχή του τέλους. Η προϊστορία δεν είναι με το μέρος μας… 

ΣΕ ΚΛΟΙΟ ΠΙΕΣΕΩΝ: Μια ματιά στον διεθνή Τύπο αρκεί για να καταλάβει κανείς την καταιγίδα που έρχεται. Η Κύπρος (μετά το βέτο) βρίσκεται στη γωνιά. Μέχρι και το σκάνδαλο με τη βιομηχανία διαβατηρίων χρησιμοποιείται για να υποχρεωθεί η κυπριακή κυβέρνηση να διορθώσει το «λάθος». Σε αυτό το εχθρικό περιβάλλον, το τελευταίο που έχουμε πραγματικά ανάγκη είναι τους κομματικούς φανφαρονισμούς και τις εμμονικές ψευδαισθήσεις. Πέρα από την ενότητα, έχουμε ανάγκη από ένα νέο αφήγημα. Ένα εθνικό αφήγημα, ένα αντικατοχικό αφήγημα. Είναι ζήτημα επιβίωσης. 

24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ: Είναι ο τίτλος της στήλης που δημοσιεύθηκε πριν δύο βδομάδες (12 Σεπτεμβρίου) για τη μη επιβολή κυρώσεων κατά της Τουρκίας και την οσονούπω (τότε) έναρξη του ελληνοτουρκικού διαλόγου. Ισχύει ότι: «όσο η Ευρωπαϊκή Ένωση συμπεριφέρεται με γνώμονα τα κρατικά συμφέροντα, τόσο η Τουρκία θα κάνει νταηλίκια και μόνο όταν φτάσει έξω από το Βερολίνο μπορεί κάποιοι να ξυπνήσουν και να καταλάβουν το όραμα του Ερντογάν. Μέχρι τότε, θα είμαστε μόνοι απέναντι σε μία Τουρκία που γίνεται ολοένα πιο επιθετική και αρπακτική απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο.»

Το άσχετο: Kolotoumpa

Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή…