Γράφει ο Γιώργος Αγαπίου

Είναι νόμος απαράβατος ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή, στην Κύπρο κάποιες φορές είναι και θεόστραβη, αλλά δεν νοείται Δικαιοσύνη που είναι σκληρή με τους αδύνατους και επιεικείς με τους ισχυρούς. Ούτε μπορεί να υπάρξει Δικαιοσύνη που είναι μισή και αποσπασματική, αποκομμένη από το πνεύμα των νόμων και την αρχή της αναλογικότητας. Η τιμωρία δεν μπορεί να υπερβαίνει τις συνέπειες της άνομης πράξης γιατί τότε δεν θα μιλούμε για Δικαιοσύνη, αλλά για μια κατάσταση αδικίας.

Το Επαρχιακό Δικαστήριο Αμμοχώστου δεν εξάντλησε απλώς την αυστηρότητα του καταδικάζοντας την 19χρόνη Βρετανίδα για το αδίκημα της δημόσιας βλάβης ύστερα από τη ψευδή καταγγελία της ότι είχε βιαστεί από 12 Ισραηλινούς στην Αγία Νάπα. Έκρινε με βάση το μαρτυρικό υλικό που είχε ενώπιον του για ένα συμβάν (και όχι το σύνολο των πράξεων της συγκεκριμένης υπόθεσης), αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι, ήταν μια απόφαση απάνθρωπη. Μια απόφαση που, βασισμένη στο γράμμα των νόμων, καταδίκαζε το «απαραβίαστο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας» -και όχι αυτή καθαυτή την πράξη της ψευδορκίας και τα όσα προηγήθηκαν ή ακολούθησαν.

Η κατηγορία της 19χρόνης ήταν παρωνυχίδα πταίσματος μπροστά στο έγκλημα της παράνομης βιντεοσκόπησης και της παραβίασης της ιδιωτικής της ζωής με τέτοιο βάναυσο και εκδικητικό τρόπο. Η αξιοπρέπεια της είχε κατ’ εξακολούθησιν καταπατηθεί από την πολύμηνη διαπόμπευση και το επαναλαμβανόμενο (χωρίς εισαγωγικά) βιασμό της στις πορνογραφικές ιστοσελίδες ανά τον κόσμο. Κι’ όμως, ενώπιον του Δικαστηρίου βρισκόταν μόνο η 19χρόνη και όχι εκείνοι που έπληξαν ανεπανόρθωτα την «πηγή όλων των θεμελιωδών δικαιωμάτων» της.

Δικαιώματα που δεν προστάτευσαν ούτε οι δικαστικές, ούτε οι άλλες αρμόδιες αρχές κατά την προδικαστική διαδικασία. Σε κάθε άφιξη στις δικαστικές αίθουσες, η νεαρή βρισκόταν υπό πολιορκία φλας και ερωτήσεων, παρά το γεγονός ότι -με ιατρική πιστοποίηση- ήταν από πολλού σε ευάλωτη ψυχολογική κατάσταση. Από την άλλη, όσο παρήγορη και αν ήταν η προσπάθεια ηρωοποίησης της σε μια παράλληλη «δίκη εκτός δίκης», σε τέτοιες ευαίσθητες υποθέσεις το μέτρον είναι πάντα άριστο, αλλά είχε χαθεί ένθεν κακείθεν. Οι νομικές ανακολουθίες και οι τακτικισμοί υπερίσχυσαν της λογικής και κατέστησαν ένα θέμα, που θα έπρεπε να τελειώσει προτού εξελιχθεί σε γόρδιο δεσμό.

Ακόμα όμως και σ’ αυτό το περιβάλλον, η παρέμβαση του Φόρειν Όφις, εκτός από πρωτοφανής, ήταν απαράδεκτη και είχε προφανή στόχο να υπηρετήσει περισσότερο τις πολιτικές σκοπιμότητες μιας νεοφανούς κυβέρνησης και λιγότερο να υποβοηθήσει στην εξεύρεση μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης. Οι ιθύνοντες του βρετανικού ΥΠΕΞ ξέρουν πολύ καλά ότι τέτοια ζητήματα επιλύονται εν κρυπτώ και παραβύστω. Αντ’ αυτού, προτίμησαν τη δημοσιότητα και την εξωθεσμική παρέμβαση ωσάν να απευθύνονται σε κάποια από τις αποικίες τους. Η έμμεση απάντηση της Δημοκρατίας, μέσω Κούσιου, ότι «η κυβέρνηση έχει πλήρη εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη και τα Δικαστήρια της Κυπριακής Δημοκρατίας, που θα πρέπει να αφήνονται απερίσπαστα να εφαρμόζουν τους νόμους του κράτους και να απονέμουν δικαιοσύνη», είναι εκ των πραγμάτων ατελής, ελλειμματική και ποντιοπιλατική.

Νομικίστικη και ποντιοπιλατική ήταν και η παρέμβαση του κορυφαίου ανεξάρτητου θεσμού της Δημοκρατίας, του Γενικού Εισαγγελέα, ο οποίος διάβασε το γράμμα των νόμων και όχι τις ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης υπόθεσης. «Οποιαδήποτε τυχόν παρέμβαση του Γενικού Εισαγγελέα είτε για λόγους δημόσιου συμφέροντος, είτε για άλλους λόγους, δεν θα συνιστούσε τίποτε άλλο παρά εμπόδιο στην διακρίβωση των πραγματικών γεγονότων και παρέμβαση στο δικαστικό έργο», δήλωσε, λες και έχουμε να κάνουμε με κάποια υπόθεση από την οποία προκύπτει νομολογία ή ότι έχουμε ενώπιον μας ένα έγκλημα τόσο σοβαρό και περίπλοκο.

Η 40ημέρη κράτηση της 19χρόνης, ο επί μήνες διασυρμός της αξιοπρέπειας της και ο κατ’ εξακολούθησιν βιασμός της (όχι κατά φαντασία, αλλά στις ιστοσελίδες που βγάζουν εκατομμύρια από το «εκδικητικό πορνό»), αποτελούσαν από μόνα τους μια τιμωρία εξοντωτική, δυσανάλογη του αδικήματος για το οποίο κατηγορείτο. Η ποινική της δίωξη θα έπρεπε να είχε ήδη ανασταλεί προ πολλού για εξόφθαλμους λόγους δημοσίου συμφέροντος. Διαφορετικά, αν είναι να κρίνουμε από το μαρτυρικό υλικό και μόνο, ας την καταδικάσουμε σε δημόσιο λιθοβολισμό στην Πλατεία Ελευθερίας όταν βέβαια ολοκληρωθούν τα έργα του Δήμου Λευκωσίας.

Υστερόγραφο: Οι αποφάσεις των Δικαστηρίων είναι σεβαστές, δεν είναι όμως υπεράνω κριτικής. Πόσω δε μάλλον όταν τέτοιες υποθέσεις βλάπτουν το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον της Κύπρου, για να μην πούμε ότι βλάπτουν και το συμφέρον της (ο Θεός να την κάμει) Αγίας Νάπας…

Καλή Κυριακή & Αγία Υπομονή