Κατεβάστε τώρα το application της Offsitenews για Android & για iOS
Group google play
Group app store
mobile app

Μα για ποια αλλαγή μιλάτε;

Μα για ποια αλλαγή μιλάτε;

Όμως έχουμε άλλους δυο υποψήφιους, για τους οποίους δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε ούτε για «Ισχυρή, Καθαρή Αλλαγή» όπως υποστηρίζει το ΔΗΚΟ αλλά ούτε για «Προοδευτική Αλλαγή» όπως μιλάει το ΑΚΕΛ. Και μάλιστα οι δυο αυτοί υποψήφιοι φαίνεται να κερδίζουν προβάδισμα ο ένας εντός ΔΗΚΟ και ο άλλος εντός ΑΚΕΛ. Τραγικό; Οξύμωρο; Κωμικοτραγικό; Όπως θέλετε πέστε το.

ΓΡΑΦΕΙ Ο                                                                                                                                    ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ                                                                                                Twitter: @tsangarisp

Τώρα ειλικρινά. Υπάρχει οποιοσδήποτε πολίτης που παρακολουθεί όλο αυτό το πολιτικό φιάσκο με την αναζήτηση υποψηφίων για τις Προεδρικές εκλογές του 2023 από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και να μην σκεφτεί ‘αυτοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται’ ή να μην σιγοψιθυρίσει ‘άτε ρε παρετάτε μας;’. 

Βρισκόμαστε μισό χρόνο περίπου πριν τις προεδρικές εκλογές και η Αξιωματική Αντιπολίτευση, το ΑΚΕΛ, ακόμη δυσκολεύεται να καταλήξει σε ένα υποψήφιο. Και πόσο μάλλον αυτός ο υποψήφιος να μπορεί να μετουσιώσει την «Προοδευτική Αλλαγή» που επικαλείτο το ΑΚΕΛ εδώ και χρόνια. 

Από την άλλη το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα της Κύπρου, το ΔΗΚΟ, τα έχει χαμένα και προσπαθεί επίσης να δει τι θα κάνει και ποιον τελικά θα επιλέξει, ενώ το «Ισχυρή, Καθαρή Αλλαγή», το οποίο επικαλείτο το παραμέρισε ή καλύτερα το έκρυψε. 

Ούτε οι μεν, ούτε οι δε επικαλούνται τελικά την περίφημη αλλαγή από την διεφθαρμένη διακυβέρνηση ΔΗΣΥ και Νίκου Αναστασιάδη που επικαλούνταν. Είτε τους αρέσει τελικά η 10ετία ΔΗΣΥ / Αναστασιάδη είτε αντιλαμβάνονται βασικά ότι οι πολίτες ‘δεν καίγονται για αλλαγή’.

Αλλά ας δούμε, ποιοι από τους υποψήφιους μπορούν να αποτελέσουν πραγματική αλλαγή; Είτε προς το χειρότερο είτε προς το καλύτερο, αλλά αυτό αποτελεί εικασία αφού όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και όχι εκ προοιμίου.  

Λοιπόν. Ο Γιώργος Κολοκασίδης είναι ένας υποψήφιος, ο οποίος όντως θα μπορούσε πράγματι να αποτελεί αλλαγή. Το ίδιο και ο τέως πρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου, Κωνσταντίνος Χριστοφίδης. Το ίδιο θα μπορούσε κάποιος να πει ακόμη και για τον Μάριο Ηλιάδη αλλά και για τον Χριστόδουλο Πρωτοπαπά. Όπως αλλαγή θα αποτελούσε και ο Αχιλλέας Δημητριάδης. 

Θα μπορούσαμε βεβαίως να μιλάμε για ‘απόλυτη αλλαγή’ αν οι δυο ηγέτες, Στέφανος Στεφάνου και Νικόλας Παπαδόπουλος, τολμούσαν είτε να συμμαχήσουν με έναν εκ των δυο ως υποψήφιο ή ακόμη αν κατέρχονταν ο καθένας με το κόμμα του και να διεκδικούσαν τον προεδρικό θώκο. Από πλευράς ΑΚΕΛ αυτό δεν θεωρείται πλέον ως επιλογή. 

Όμως έχουμε άλλους δυο υποψήφιους, για τους οποίους δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε ούτε για «Ισχυρή, Καθαρή Αλλαγή» όπως υποστηρίζει το ΔΗΚΟ αλλά ούτε για «Προοδευτική Αλλαγή» όπως μιλάει το ΑΚΕΛ. Και μάλιστα οι δυο αυτοί υποψήφιοι φαίνεται να κερδίζουν προβάδισμα ο ένας εντός ΔΗΚΟ και ο άλλος εντός ΑΚΕΛ. Τραγικό; Οξύμωρο; Κωμικοτραγικό; Όπως θέλετε πέστε το. 

Ο ένας είναι ο Ανδρέας Μαυρογιάννης. Ο κ. Μαυρογιάννης θα μπορούσε να αποτελούσε «Προοδευτική Αλλαγή» σε όλα τα θέματα πλην ενός. Στο Κυπριακό. Για το οποίο το ΑΚΕΛ, υποτίθεται, είναι ένα υπερευαίσθητο θέμα και για το οποίο το ΑΚΕΛ ασκούσε αυστηρή κριτική στο ΔΗΣΥ και στον Νίκο Αναστασιάδη ότι ουσιαστικά ‘έθαψαν το κυπριακό’ και ότι ‘μας οδηγούν στην διχοτόμηση’. Ο κ. Μαυρογιάννης όμως ήταν ο διαπραγματευτής της διακυβέρνησης ΔΗΣΥ. Ήταν ο άνθρωπος που χειριζόταν το κυπριακό, ήταν ο άνθρωπος που βρισκόταν δίπλα από τον Νίκο Αναστασιάδη, ήταν ο άνθρωπος που παρακάθετο στις συνομιλίες.  Και αυτό τον ρόλο τον είχε από την 1η Σεπτεμβρίου 2013 έως τις 15 Απριλίου 2022. Δηλαδή 9 συνεχόμενα χρόνια, δίπλα από τον Αναστασιάδη ως ‘ο άνθρωπος του κυπριακού’ της διακυβέρνησης του ΔΗΣΥ. 

Αν με τον Ανδρέα Μαυρογιάννη υπάρχουν ερωτηματικά κατά πόσο μπορεί να αποτελέσει το πρόσωπο για «Προοδευτική Αλλαγή» μέσω του ΑΚΕΛ, τότε τι να πει κάποιος για τον άλλο υποψήφιο, τον Νίκο Χριστοδουλίδη, με τον οποίο φλερτάρει το ΔΗΚΟ συμπαρασύροντας ΕΔΕΚ και ΔΗΠΑ. 

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης διορίστηκε ως Δ/ντης Διπλωματικού Γραφείου ΠτΔ από 1η Σεπτεμβρίου 2013 ενώ άτυπα εκτελούσε και καθήκοντα Κυβερνητικού Εκπροσώπου, θέση στην οποία διορίστηκε στις 14 Απριλίου 2014. Ήταν ο Εκπρόσωπος της διακυβέρνησης ΔΗΣΥ και Αναστασιάδη στην πρώτη θητεία έως δηλαδή τον Μάρτιο του 2018. Την 1η Μαρτίου 2018 διορίστηκε Υπουργός Εξωτερικών της διακυβέρνησης ΔΗΣΥ / Αναστασιάδη, θέση στην οποία βρισκόταν έως τις 11 Ιανουαρίου 2022, όπου και παραιτήθηκε επειδή ήθελε να κατέλθει υποψήφιος Πρόεδρος για τις Προεδρικές του 2023. Έως σήμερα παραμένει μέλος του ΔΗΣΥ. 

Με αυτό το πολιτικό βιογραφικό, υπάρχει κανένας στον πλανήτη γη, που μπορεί να πιστέψει ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης μπορεί να αποτελέσει την «Ισχυρή, Καθαρή Αλλαγή» που υποτίθεται αναζητεί και επιζητεί το ΔΗΚΟ; 

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης μπορεί να είναι η συνέχιση της 10ετής διακυβέρνησης του ΔΗΣΥ και του Νίκου Αναστασιάδη, ο Νίκος Χριστοδουλίδης μπορεί να αποτελεί την 3η  συνεχή θητεία του ΔΗΣΥ, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να είναι η ‘Ισχυρή, Καθαρή Αλλαγή’ που υποτίθεται ήθελε / θέλει και αναζητούσε / αναζητεί το ΔΗΚΟ. Εκτός και αν ο Νίκος Χριστοδουλίδης αποποιηθεί την ιδιότητα του από μέλος του ΔΗΣΥ και αν πει ‘Mea Culpa για την συμμετοχή μου στην διεφθαρμένη κυβέρνηση του ΔΗΣΥ και του Νίκου Αναστασιάδη’. Που κάτι τέτοιο, τέτοια ‘χάρη’ δεν πρόκειται να κάνει ο Νίκος Χριστοδουλίδης στο ΔΗΚΟ ή σε άλλο κόμμα οπόταν ούτε το ένα θα γίνει ούτε το άλλο. 

Επανερχόμενος στην 4η παράγραφο του παρόντος Άρθρου, τελικά φαίνεται πως ισχύουν και τα δυο. Ότι δηλαδή, ούτε η Αντιπολίτευση θέλει ουσιαστικά αλλαγή αλλά ούτε και οι πολίτες θέλουν αλλαγή και πειράματα (διότι αν ήταν έτσι η Αντιπολίτευση θα επέλεγε πρόσωπο που θα έκανε πραγματικά την αλλαγή). Οπόταν κάποιος θα μπορούσε να έλεγε, ‘και τότε γιατί να μην πάμε με την safe επιλογή, την απόλυτη προσωποποίηση της συνέχισης αυτής της Διακυβέρνησης, τον Αβέρωφ Νεοφύτου;’ Είναι όντως ένα ερώτημα. 

Home