ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ

Ούτε απάντηση ήταν, ούτε πρόταση, ούτε καν «σχήμα λόγου». Πομφόλυγα ήταν. Και (για να το γράψουμε ευγενικά), με τις μπούρδες δεν αξίζει τον κόπο να πολύ-ασχολείσαι. Τις προσπερνάς, υπομειδιάς με το ανόητο θέαμα που προκαλούν και προχωράς στα πιο σημαντικά. Σ’ όλα αυτά που έχουν πραγματικά κάποιο νόημα και κάποια αξία. Στα «Μεγάλα Μεγέθη». 

Τη συγκεκριμένη αερολογία, όμως, και να θέλεις, δεν μπορείς να την προσπεράσεις. Όχι γιατί προήλθε (γραπτώς παρακαλώ) από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ούτε γιατί έκανε άνω-κάτω το κυβερνητικό στρατόπεδο με το αλαλούμ που προκάλεσε. Ούτε ακόμα διότι αποτέλεσε αιτία καβγά στο (ο Θεός να το κάνει) Εθνικό Συμβούλιο. Η συγκεκριμένη «πρόταση» του Προέδρου, οι ανακόλουθες «εξηγήσεις» Χριστοδουλίδη, Δημητρίου και σία, οι… πελεκανιές στα ερτζιανά, μα κυρίως, η εκ των υστέρων προσπάθεια να δοθεί περιεχόμενο σε μια ατάκα,  ξεκαθαρίζουν αυτό που πλέον γνωρίζουν και οι πλέον αφελείς, οι πλέον καλόπιστοι, ακόμα και οι παροικούντες στον Λόφο. Δεν υπάρχει σχέδιο. Γενικά δεν υπάρχει σχέδιο. Όχι ότι προηγουμένως υπήρχε ένας σοβαρός σχεδιασμός και ξαφνικά κατέρρευσε. Ή ότι ήταν αντικειμενικό να προσδοκά κανείς έναν στρατηγικό σχεδιασμό σε βάθος και διαμόρφωση σεναρίων εμπλοκής. Αυτά τα κάνουν συνήθως σοβαρά κράτη. Όχι πάντοτε, όχι πάντα σωστά και σίγουρα όχι στην Κύπρο.  

Η συσσωρευμένη εμπειρία μάς έχει αποδείξει ότι εδώ κάνουμε τα πράγματα… κυπριακά. Βλέποντας και κάνοντας. Ή κάνοντας και βλέποντας. Ή παραβλέποντας και υποχωρώντας. Τέλος πάντων, έχουμε εφεύρει χίλιους δύο τρόπους και έχουμε ανακαλύψει άπειρες δικαιολογίες για να εξηγήσουμε τις απανωτές ήττες μας τα τελευταία 60 χρόνια. Το να ρίχνεις ροτσιές στον Τατάρ δεν είναι πολιτική, πόσο μάλλον μέρος μια στρατηγικής ανασυγκρότησης. Επειδή όμως δεν παίζουμε μόνοι μας, το θέμα είναι σοβαρό και είναι βέβαιο πως (δυστυχώς) θα το βρούμε μπροστά μας. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο λεγόμενος ξένος παράγοντας (όπως λέμε Λονδίνο) θα αξιοποιήσει τις ασάφειες και τις παλινωδίες μας, για να «γεφυρώσει» τις διαφορές μεταξύ μιας ρατσιστικής πρότασης και ενός σεναρίου διχοτόμησης. Τερατούργημα + τερατούργημα δεν μας κάνουν ένα πιο μεγάλο τερατούργημα, αλλά μια θνησιγενή κατάσταση πραγμάτων, που πολλαπλασιάζει τον εξ ανατολών κίνδυνο κατά του Ελληνισμού της Κύπρου και όχι μόνο.    

>>> H offsite τώρα και στο Google News - Ακολουθείστε μας

Αν και τα πράγματα στο Κυπριακό είναι αρκούντως ξεκάθαρα, εντούτοις μεταξύ των ελίτ έχει κυριαρχήσει το αφήγημα της πολιτικής αφέλειας. Το αφήγημα που βλέπει τους δρώντες μέσα από τον παραμορφωτικό φακό μιας ουτοπίας και παραπέμπει στο άγνωστο μέλλον όλα όσα δεν μπορούν να λυθούν στο τραπέζι των δικοινοτικών διαβουλεύσεων. Συζητούμε εδώ και δεκαετίες, αλλά δεν έχουμε φτάσει καν κοντά σε μια βιώσιμη κατάσταση και όσοι πιστεύουν ότι «χάσαμε την ευκαιρία με το σχέδιο Ανάν», ας το ξαναδιαβάσουν. Αν επιμένουν, ας σεβαστούν επιτέλους, τη λαϊκή ετυμηγορία που είτε τους αρέσει, είτε όχι, ήταν καθαρή και σαφής, οπότε (με το συμπάθιο) ας βγάλουν τον σκασμό. Τώρα όμως δεν είναι ώρα για ενδοσκόπηση ή για ομαδική ψυχοθεραπεία.   

Έχουμε ανάγκη ένα νέο αφήγημα. Ένα αφήγημα που θα ξεκινά από μακριά και θα πορεύεται πέραν από τον βιολογικό μας ορίζοντα. Οι Τούρκοι έχουν ένα τέτοιο αφήγημα. Το έχει συμπυκνώσει σε μια φράση ο Νταβουτόγλου: «ακόμη κι αν δεν υπήρχε  ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί  ένα Κυπριακό ζήτημα» αφού «καμιά χώρα δεν μπορεί να μένει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου». Δεν άλλαξε τροπάρι η Τουρκία. Επιδιώκει τον έλεγχο του «ζωτικού χώρου» της Κύπρου. Αξιοποιεί τη ρευστότητα που επικρατεί στο παγκόσμιο σύστημα λόγω της αναδιάταξης δυνάμεων, αυξάνει τις ζώνες επιρροής της στην περιφέρεια και σταδιακά δημιουργεί συνθήκες ασφυξίας στον Ελληνισμό. 

Η επεκτακτική στρατηγική της Τουρκίας έχει και βάθος, έχει και αποτέλεσμα. Έχει αποτέλεσμα κυρίως επειδή εμείς συνεχώς υποχωρούμε προσδοκώντας βοήθεια τρίτων ή πιστεύοντας στα παραμύθια άσπονδων φίλων. Έχει αποτέλεσμα επειδή ζούμε στην αφέλεια, επενδύουμε στην αφέλεια και πιστεύουμε στην αφέλεια. Στην επικίνδυνη αφέλεια ότι μπορούμε με «δώρα» να μερώσουμε το θεριό ή ότι θα αφήσουν τους Τουρκοκύπριους να λάβουν αποφάσεις αυτόνομα και με βάση το καλό της δικής τους κοινότητας και όχι ενός τρίτου κράτους. Η πραγματικότητα δεν προσαρμόζεται στις δικές μας ανάγκες ή στη δική μας αφέλεια. Όσο και να πιστεύουν κάποιοι ότι μπορούν να λύσουν το Κυπριακό τρώγοντας ψάρι στον Βόσπορο με τη συμμορία Ερντογάν ή ότι με το να ξεχαρβαλώσουμε την Εθνική Φρουρά στέλνουμε τα «σωστά» μηνύματα, αυτό δεν αναιρεί τις πραγματικές, διαχρονικές και επιθετικές προθέσεις της Τουρκίας. Της Τουρκίας που επιδιώκει τον πλήρη έλεγχο της πατρίδας μας επειδή βρίσκεται στην «καρδιά του ζωτικού της χώρου».   

>>> Κατεβάστε τώρα το application της offsite - ΕΔΩ για Android & ΕΔΩ για iOS

Μια ματιά στον χάρτη αρκεί για να καταλάβουμε το Κυπριακό. Να αισθανθούμε την απειλή που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και να απεγκλωβιστούμε από το σπιράλ των συνεχών υποχωρήσεων. Να απεγκλωβιστούμε από την παγίδα στην οποία βρισκόμαστε και να αγωνιστούμε μέχρι «να φύγει και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης από την Κύπρο». Μέχρι να μπορέσουμε να ζήσουμε ελεύθεροι στη γη μας. Δεν έχουμε χρόνο για μπούρδες, ανόητους θεατρινισμούς και ανιστόρητους ηγέτες. Ούτε έχουμε την πολυτέλεια να ασχολούμαστε με μικροκομματικά ευφυολογήματα και αυτοκτονικές αφέλειες. Είναι καιρός να ξαναπιάσουμε το νήμα της ιστορίας από εκεί που το αφήσαμε. Πριν 60 και κάτι χρόνια.  

Υστερόγραφο: Η «εισαγωγή» ή δημιουργία νεών όρων είναι κάτι το σύνηθες στο Κυπριακό. Δεν είναι νεοφανές να έχουμε αποδεχθεί όρους χωρίς περιεχόμενο ή όρους που έχουν διττή και αντιφατική ερμηνεία. Όπως για παράδειγμα, ο όρος «διζωνική» που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις 26 Φεβρουαρίου 1990 σε δήλωση του τότε Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ και ακολούθως έγινε παντιέρα «αγώνα» και στρατηγικός στόχος. Η διζωνικότητα σημαίνει ότι αποδεχόμαστε «σταθερά εγγυημένη ξεκάθαρη πλειοψηφία πληθυσμού και ιδιοκτησίας περιουσιών στην περιοχή της κάθε κοινότητας». Ένας εσαεί ρατσιστικός διαχωρισμός. Αυτή είναι η «λύση» που θέλουν οι προοδευτικοί και δημοκράτες της Κύπρου;  

Το άσχετο: Άξιος Εστί 

Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή