Κατεβάστε τώρα το application της Offsitenews για Android & για iOS
Group google play
Group app store
mobile app

Ναι, η Αριστερά και η Δεξιά υπάρχουν και θα υπάρχουν…

Ναι, η Αριστερά και η Δεξιά υπάρχουν και θα υπάρχουν…

Από την στιγμή που αρνείσαι να δεις την πραγματικότητα, από την στιγμή που δεν ταυτίζεσαι με μια πολιτική ιδεολογία, «επειδή τάχα και καλά είσαι υπεράνω», συνεπάγονται δυο πράματα: Είτε είσαι απλά απολιτίκ διακατεχόμενος από πολιτική δειλία για να τοποθετηθείς είτε ανέπτυξες δική σου, καινούργια πολιτική ιδεολογία, που μέχρι στιγμής δεν υφίσταται στο παγκόσμιο. Το δεύτερο πάντως δεν ισχύει… Από την άλλη, για αυτούς που έχουν ιδεολογία και χαρακτηρίζονται είτε ως Αριστερά είτε ως Δεξιά είτε ως Σοσιαλιστές και Κεντρώοι, να ξέρουν πως όποιος δεν προστατέψει την ιδεολογία του, πολύ απλά θα την καρπωθεί κάποιος άλλος... 

ΓΡΑΦΕΙ Ο                                                                                                                                    ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ                                                                                                Twitter: @tsangarisp

Ο Πολιτικός Χάρτης, Αριστερά και Δεξιά, έχει τις ρίζες του από την Γαλλική Επανάσταση, το 1789, όπου και εξελισσόμενο κατέληξε στο λεγόμενο «πολιτικό ιδεολογικό φάσμα» από την άκρα Αριστερά (ή την Αναρχία) έως την άκρα Δεξιά (εθνικιστικά κόμματα) όπου στο ενδιάμεσο εντοπίζονται και οι κυρίαρχες ιδεολογικές διαφοροποιήσεις.  

Οι τέσσερεις κυριότερες ιδεολογικές «στάσεις» στο πολιτικό φάσμα είναι η Αριστερά (συνήθως χαρακτηρίζονται ως Σοσιαλιστές, Δημοκράτες, Εργατικοί κτλ), η Δεξιά (συνήθως χαρακτηρίζονται ως Συντηρητικοί (conservatives), Ρεπουμπλικάνοι, Χριστιανοδημοκράτες κτλ), οι Πράσινοι οι οποίοι είναι πλησιέστερα προς την Αριστερά, οι Φιλελεύθεροι οι οποίοι γέρνουν προς αριστερά σε κοινωνικές πολιτικές και προς δεξιά σε οικονομικές πολιτικές ενώ όπως είπαμε και πιο πάνω υπάρχουν άλλες δυο ιδεολογικές τάσεις, των άκρων, που είναι από την μια η άκρα αριστερά (σκληροπυρηνικά κομμουνιστικά κόμματα, αναρχικοί κτλ) και η άκρα δεξιά (εθνικιστικά κόμματα).

Από χώρα σε χώρα οι ονομασίες των ιδεολογικών στάσεων μπορεί να έχει διαφοροποιήσεις αλλά η πολιτική ουσία της ιδεολογίας είναι η ίδια με ελάχιστες διαφοροποιήσεις.    

Για παράδειγμα στην Μ. Βρετανία οι κυρίαρχες ιδεολογικές πολιτικές είναι δυο, οι Εργατικοί (Αριστερά) και οι Συντηρητικοί (Δεξιά), στις ΗΠΑ επίσης το ίδιο όπως το Ηνωμένο Βασίλειο με τους Δημοκράτες (Αριστερά) και τους Ρεπουμπλικάνους (Δεξιά), στην Γερμανία υπάρχουν περισσότερες ισχυρές τάσεις αλλά και πάλι οι δυο μεγαλύτερες είναι οι Σοσιαλδημοκράτες (Αριστερά) και οι Χριστιανοδημοκράτες (Δεξιά) αλλά την ίδια ώρα σημαντική τάση αποτελούν και οι Πράσινοι, οι Φιλελεύθεροι και οι «Αριστεροί» (άκρα Αριστερά) ενώ τα τελευταία χρόνια σημαντική εκπροσώπηση στη Βουλή έχουν και το κόμμα «Εναλλακτική για την Γερμανία» (άκρα Δεξιά). 

Στην Κύπρο οι δυο κυρίαρχες τάσεις είναι επίσης μεταξύ της Αριστεράς (ΑΚΕΛ) και της Δεξιάς (ΔΗΣΥ) με άλλα δυο κόμματα να έχουν συνεχή παρουσία στο Κοινοβούλιο την τελευταία 40ετία (από το 1981 έως και σήμερα), ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ, τα οποία ιδεολογικά κινούνται από τις παρυφές της Αριστεράς έως τα άκρα της Δεξιάς σε εθνικά ζητήματα αλλά αν έπρεπε να τοποθετηθούν στο φάσμα, η κυρίαρχη τάση τους θα ήταν κινούμενη μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς αναλόγως θέματος. Επίσης την τελευταία 20ετία (από το 2001 και εντεύθεν) συνεχή παρουσία στο Κοινοβούλιο έχουν και οι Πράσινοι (Κίνημα Οικολόγων), οι οποίοι τοποθετούνται εντός του αριστερού φάσματος, με εξαίρεση το κυπριακό (τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα). 

Αυτό λοιπόν το πολιτικό ιδεολογικό σπέκτρουμ, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Την πολιτική επιστήμη και το παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι ευρύτερα δεν θα τα αλλάξουν η Κύπρος και ούτε θα αλλάξουν επειδή βρέθηκαν 100 ή 500 άτομα και το παίζουν και καλά υπεράνω, ακομμάτιστοι, αχρωμάτιστοι και ότι δήθεν αυτή είναι η «σύγχρονη τάση» με αυστηρά πλαίσια πολιτικού κορεκτισμού που «απαγορεύει» την ιδεολογική πολιτική ταυτότητα, διότι αντίθετα, αν έχεις δηλαδή πολιτική ιδεολογική κατεύθυνση, σημαίνει ότι είσαι «κατευθυνόμενος», «κομματικός» και πολιτικά ανίκανος να αντιληφθείς και να αφουγκραστείς την κοινωνία. Είναι το αντίθετο που μάλλον ισχύει. Από την στιγμή που αρνείσαι να δεις την πραγματικότητα, από την στιγμή που δεν ταυτίζεσαι με μια πολιτική ιδεολογία, «επειδή τάχα και καλά είσαι υπεράνω», συνεπάγονται δυο πράματα: Είτε είσαι απλά απολιτίκ διακατεχόμενος από πολιτική δειλία για να τοποθετηθείς είτε ανέπτυξες δική σου, καινούργια πολιτική ιδεολογία, που μέχρι στιγμής δεν υφίσταται στο παγκόσμιο. Το δεύτερο πάντως δεν ισχύει… 

Γεγονός είναι πως το ΑΚΕΛ προστατεύει αυτή την ιδεολογική θέση του. Θέλει να είναι η Αριστέρα της Κύπρου και το διεκδικεί, το επαναλαμβάνει και προασπίζεται τη λέξη Αριστερά. (Πρόσφατο παράδειγμα, ο σαματάς που κάνει το ΑΚΕΛ για την λέξη «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» στο ψηφοδέλτιο του, ασχέτως αν και πρόκειται για τεχνητή κρίση από πλευράς του κόμματος της αριστεράς, αφού αν ήθελε θα μπορούσε στο πι και φι να είχε λύσει το θέμα είτε ψηφίζοντας το Νομοσχέδιο που θα του επέτρεπε να κατέλθει στις εκλογές ως «ΑΚΕΛ – ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ» είτε θα μπορούσε να προσθέσει επίσημα στο όνομά του εγγράφοντας στον έφορο εκλογών και τις λέξεις «ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ», αν ήθελε. Το ίδιο υποστηρίζει πως δεν θέλει να προσθέσει επιπλέον τις δυο λέξεις στην επίσημη ονομασία του αλλά ζητά να του επιτραπεί να τις αναγράφει στα ψηφοδέλτια αφού όπως λέει πρόκειται για ‘συνδυασμό δυνάμεων’. Αλλά ακόμη και έτσι να είναι και να έχει δίκαιο το ΑΚΕΛ η υπόθεση πάλι μπορούσε να επιλυθεί αν αρχικώς το ΑΚΕΛ ψήφιζε το Νομοσχέδιο, μέσα από το οποίο θα του επιτρεπόταν να κατέλθει σε αυτές τις εκλογές ως ΑΚΕΛ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ και μετά τις εκλογές να ψήφιζαν νέα Νομοθεσία όπου πλέον θα επέτρεπε σε όλα τα κόμματα να κατέρχονται σε εκλογές με το επίσημο εγγεγραμμένο όνομα τους και την ίδια ώρα να έχουν δικαίωμα να προσθέτουν και άλλες 2-3-4 λέξεις. Την φόρμουλα θα την έβρισκαν – θα την βρουν). 

Η ουσία όμως της σημερινής Στήλης δεν είναι η τεχνητή κρίση περί ονόματος. Η ουσία, το θέμα μας, είναι άλλο. Η ύπαρξη ιδεολογικού φάσματος στην Κύπρο. 

Και αυτό θα συνεχίσει να υπάρχει όπως υπάρχει σε όλο τον κόσμο. Αυτό καλά κάνουν να το κατανοήσουν και τα δυο μεγάλα κόμματα που εκπροσωπούν το ένα την πλειοψηφία της Αριστεράς και το άλλο την πλειοψηφία της Δεξιάς, ώστε αφενός να υπερασπίζεται το καθένα την ιδεολογία του αλλά κυρίως να προσπαθεί να εφαρμόσει και το καθένα την ιδεολογία του. Άλλωστε αυτό σημαίνει δημοκρατία, αυτό σημαίνει πλουραλισμός απόψεων και ιδεολογιών, αλλά το κυρίοτερο; Αν δεν τις προστατέψουν, κάποιο άλλο κόμμα θα εμφανιστεί που θα γεμίσει τον απροστάτευτο χώρο αν δεν το πράττουν οι παραδοσιακοί εκπρόσωποι του... Το ίδιο όμως πρέπει να συμβαίνει τόσο με το ΔΗΚΟ όσο με την ΕΔΕΚ αλλά και με τους Οικολόγους και το ΕΛΑΜ.   

Αυτοί όμως που πρέπει να προσέξουν περισσότερο απ’ όλους είναι τα μικρότερα κόμματα τα οποία θα πρέπει να γνωρίζουν πως χωρίς πολιτική ιδεολογία και ταυτότητα (διότι ίσως τώρα να βολεύει) θα αποτελούν απλώς μια παροδική, εφήμερη νότα στην πολιτική ζωή του τόπου… 

Home