ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ

«Η ΕΔΕΚ δεν είναι κόμμα, είναι σέχτα», μου είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ένα ιστορικό στέλεχος που ήξερε το κόμμα καλύτερα και απ’ την παλάμη του. Η αλήθεια είναι ότι η ΕΔΕΚ ήταν ανέκαθεν ένας δύσκολος οργανισμός. Ένα κόμμα με σκληρό, αδιαπέραστο πυρήνα, συνοχή και δογματισμό. Δεν υπήρξε ποτέ το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του κόκκινου τριαντάφυλλου, όσο και αν κατά καιρούς επεδίωξε να εξευρωπαΐσει την εικόνα της. Η ΕΔΕΚ ήταν πάντα ο «ππούνιος», η υψωμένη κόκκινη γροθιά του ιδρυτικού εμβλήματος του 1969. 

Ένα μετερίζι αντίστασης, μια φωνή διαφορετική, ένας κόσμος αλλιώτικος. Ένας συντηρητικός πυλώνας στα δεξιά της αριστερής νομενκλατούρας, μια προοδευτική φωνή στα αριστερά της δεξιάς εθνικοφροσύνης. Στο ένα χέρι το καλασνίκοφ, στο άλλο το πινέλο. Μια δυσεπίλυτη εξίσωση με πρόσημα αντίθετα. Πολλοί την ερωτεύτηκαν, λίγοι την παντρεύτηκαν. Στην πορεία του μισού και πλέον αιώνα, υπήρξε ένα κόμμα που σχεδόν μονίμως ασφυκτιούσε σε μονοψήφια ποσοστά, αλλά προωθούσε θέσεις και ιδέες που μπόλιαζαν τα πλειοψηφικά ρεύματα της κοινωνίας. 

Εξέφραζε (ή προσπαθούσε να εκφράσει) ένα λόγο διαφορετικό, πολλές φορές αιρετικό, κάποιες φορές λανθασμένο. Παρά τις αστοχίες, τις διασπάσεις και τις ήττες, ο κόσμος της ΕΔΕΚ ήταν πάντα περήφανος που ήταν «ΕΔΕΚ». Περήφανος που υπηρετούσε τις αρχές ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που διεκδικούσε κοινωνική δικαιοσύνη, που είχε μια διεθνιστική αντίληψη του κόσμου. Περήφανος για τον «ππούνιο».  

Όχι όμως πια. Σήμερα η ΕΔΕΚ είναι μια κατάσταση που όζει σκάνδαλα, αρχομανία, διαπλοκή, μισαλλοδοξία και βεντετισμό. Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στο κόμμα ήταν η νομοτελειακή εξέλιξη μια σαθρής κατάστασης που ξεκίνησε πριν από χρόνια. Η νέα-ΕΔΕΚ αλλοτριώθηκε εκ των έσω. Αποξενώθηκε από τις αρχές της, πολέμησε τα «πιστεύω» της και έχασε την ψυχή της. Δεν είναι ζήτημα προσώπων. Ήταν και είναι θέμα αρχών. 

Τα δείγματα είχαν φανεί από νωρίς. Λίγοι το κατάλαβαν, οι περισσότεροι σώπασαν, κάποιοι, έστω και αργά, ξύπνησαν. Μέχρι να φτάσει το κόμμα να έχει τρία μητρώα και να γίνεται περίγελο της κοινωνίας, είχαν προηγηθεί πολλά. Ο λυσσαλέος πόλεμος στο ΓεΣΥ, τα αναπάντητα ερωτήματα για το πάρε-δώσε της κομματικής περιουσίας, οι ύποπτες συναλλαγές με παράτυπες επιταγές, η διάρρηξη του γραφείου του Ευρωβουλευτή, η αποτυχημένη προσπάθεια δημόσιας διαπόμπευσής του και η διαγραφή του με έωλα στοιχεία, η εν εξελίξει ποινική διαδικασία για «συμμετοχή και αποδοχή διάπραξης εγκλημάτων και συνωμοσία για διάπραξη κακουργημάτων ή και αδικημάτων», η καταστροφή τεκμηρίων που ήταν μέρος αστυνομικής έρευνας, τα υπονοούμενα για υποκλοπές ιδιωτικών συνομιλιών, η διαστρέβλωση αποφάσεων των συλλογικών οργάνων, οι καταγγελίες προπηλακισμού από τους προεδρικούς φρουρούς, το δεκανίκι σε μια κυβέρνηση που κατηγορείτο για διαπλοκή, η περιφρόνηση απόφασης δικαστηρίου και πολλά άλλα, που προκαλούν (μόνο) αηδία.

Αν βλέπαμε αστυνομικό έργο, θα μιλούσαμε για εγκληματική οργάνωση, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κόμμα και μάλιστα με ένα ιστορικό κόμμα που βρίσκεται επί ξυρού ακμής. Ποσώς ενδιαφέρει την κοινωνία αν η ΕΔΕΚ αντέξει και αυτήν τη φουρτούνα ή αν έχει ξεκινήσει η πορεία τέλους. Πέρα από τη θυμηδία ή τον γέλωτα που προκαλεί το θέατρο των εκλογών με το νοθευμένο αρχείο, προκύπτουν ζητήματα που αφορούν το σύνολο του πολιτικού συστήματος. 

Ζητήματα που δεν έχουν να κάνουν με τα «εσωκομματικά» της ΕΔΕΚ. Ζητήματα που αφορούν την εφαρμογή των νόμων σε ένα κράτος δικαίου, ζητήματα που αφορούν τον τρόπο διαχείρισης δημόσιου χρήματος, ζητήματα που αφορούν την ποιότητα της δημοκρατίας. Αν μέρος από όλα αυτά συνέβαιναν στο ΕΛΑΜ, σήμερα το παραδοσιακό κομματικό σύστημα θα έβγαζε αναρίθμητες ανακοινώσεις αντί τον σκασμό. Γιατί; 

Υστερόγραφο: Είναι πάγια τακτική του προέδρου της ΕΔΕΚ να κάνει την τρίχα-τριχιά, μπερδεύοντας τόσο πολύ τα γεγονότα που να μην βγάζουν νόημα. Τα πράγματα όμως με το μητρώο μελών της ΕΔΕΚ είναι τόσο απλά που δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Δεν μπορεί να υπάρχουν τρία μητρώα, αλλά μόνο ένα. Αυτό που έχει ο πρόεδρος είναι το γνήσιο και το σωστό μητρώο, τα άλλα δύο είναι τα νοθευμένα. Η απόδειξη είναι απλή: ο Σιζόπουλος δεν είναι κομματάρχης, αλλά είναι όπως το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο. Πάντα βγαίνει από πάνω…

Υστερόγραφο 2:  Όλη η βρωμιά και η δυσωδία καταγράφηκαν στην ανακοίνωση 110 λέξεων το βράδυ της Πέμπτης. Θα αρκούσαν μόνο δύο: «Ντροπή τους!»

Σημείωση: Τα παίγνια της παρέας Σιζόπουλου και η αρχομανία τους, προκαλούν ασύμμετρη ζημιά και στα εθνικά θέματα. Επιμολύνουν το πρόταγμα της δημοκρατικής λύσης και το καθιστούν μέρος μιας καιροσκοπικής, ιδιοτελούς τακτικής. Είναι εύκολο να λες ότι αγωνίζεσαι για τη δημοκρατία, είναι δύσκολο να εφαρμόζεις τις δημοκρατικές διαδικασίες κόντρα στα εμπλεκόμενα συμφέροντα. Τα υπόλοιπα αφορούν τη Δικαιοσύνη. 

Το άσχετο: Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα      

Καλή Κυριακή, Αγία Υπομονή και… καλά ξεμπερδέματα.