ο Αβέρωφ Νεοφύτου, προφανώς αποφεύγοντας να καταστεί φιλολαϊκός με το να «ξαπολύσει» ή να «αδειάζει» τον Νίκο Αναστασιάδη, προτίμησε να «τρώει ξύλο» ο ίδιος και το κόμμα του με ενδεχόμενες σοβαρές επιπτώσεις και στα ποσοστά του ΔΗΣΥ στις επερχόμενες Βουλευτικές εκλογές

ΓΡΑΦΕΙ Ο                                                                                                                                    ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ                                                                                                Twitter: @tsangarisp

Στην Πολιτική υπάρχουν διάφορες τακτικές για έναν πολιτικό να «επιβιώσει» τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε κομματικό επίπεδο. Αν και κάποιες μπορούν να θεωρηθούν από κάποιους ως πολιτικά αντιδεοντολογικές, αυτές παραμένουν ως υποψήφιες τακτικές και εναπόκειται στον κάθε ένα πολιτικό κατά πόσο θα τις εφαρμόσει ή όχι. Πολικά αντιδεοντολογικές ή όχι δεν παίζει στην τελική και κάποιο ιδιαίτερο ρόλο αφού στην Πολιτική πάντοτε υπάρχει το επιχείρημα και το αντεπιχείρημα και αν κάποιος κρίνει κάποια τακτική ως πολιτικά αντιδεοντολογική ο άλλος -που την εφαρμόζει- την κρίνει ως δεοντολογική. Νοείται, αυτή να εμπίπτει στα πλαίσια της νομιμότητας.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των πιο πάνω, δηλαδή μια πολιτικά αντιδεοντολογική πράξη για πολλούς θα ήταν, αν ο Αβέρωφ Νεοφύτου αποφάσιζε να κρατούσε αποστάσεις από την κυβερνητική πολιτική. Την ίδια ώρα, για άλλους αυτό θα ήταν μια πολιτικά δεοντολογική πράξη, διότι στο κάτω, κάτω -θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος- ‘γιατί όχι; Γιατί να πρέπει κάποιος να στηρίζει, έστω και ένα δικό του, αν αυτός κάνει λάθος;’.

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου λοιπόν, ως Αρχηγός του ΔΗΣΥ και άρα κατ’ επέκταση και ο ΔΗΣΥ, θα μπορούσε, αν ήθελε να σώσει πολιτικά το τομάρι του καθώς και τον ΔΗΣΥ, να κρατούσε αποστάσεις σε διάφορες πολιτικές που εφαρμόζει η Κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη. Σε ποιες πολιτικές; 

Μια παράμετρος, εύκολη, θα ήταν να διαχώριζε τη θέση του για όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές. Όποια απόφαση παρθεί που είναι αντιλαϊκή, για την οποία υπάρχει αντίδραση των πολιτών, ο Αβέρωφ Νεοφύτου και ο ΔΗΣΥ να διαφοροποιούνταν. Βεβαίως αυτό, η αντιδραστική πολιτική σε αντιλαϊκές αποφάσεις και πολιτικές, δεν είναι πολιτικό χαρακτηριστικό του ΔΗΣΥ. Ποτέ δεν ήταν και λογικά ποτέ δεν θα είναι. Διότι άλλωστε, αν είχε αυτό το πολιτικό χαρακτηριστικό δεν θα είχε αυτά τα ποσοστά που έχει. Θα μιλούσαμε μάλλον για ένα πολιτικό κομματίδιο παρά πολιτικό κόμμα, το οποίο αρέσκεται στα πολιτικά καραγκιοζιλίκια, αφού όλοι γνωρίζουμε πως οι σοβαρές πολιτικές αποφάσεις ποτέ δεν είναι εύκολες αλλά ούτε και πάντοτε φιλολαϊκές. 

Μια άλλη παράμετρος, πιο δύσκολη, θα ήταν ο Αβέρωφ και ο ΔΗΣΥ, να διαχώριζαν τη θέση τους για κάποιες πολιτικές της Κυβέρνησης ή για κάποιες συμπεριφορές από πλευράς Κυβέρνησης, οι οποίες είναι γεγονός ότι θα μπορούσαν να μην λαμβάνονταν (αν μιλάμε για αποφάσεις) ή να μην γίνονταν (αν μιλάμε για συμπεριφορές). 

Για παράδειγμα, ο Αβέρωφ και ο ΔΗΣΥ, θα μπορούσαν να εκδώσουν μια ανακοίνωση για «το συρματόπλεγμα του Νουρή» ότι είναι μια «πελλάρα» και ότι αποσπασματικά από μόνο του το συρματόπλεγμα δεν θα λύσει το πρόβλημα. Αν τώρα μιλούμε για μια σειρά από μέτρων όπως για παράδειγμα 1/ Συρματόπλεγμα, 2/ Κάμερες επιτήρησης και 3/ Ομάδες Άμεσης Δράσης για σύλληψη όσων εντοπιστούν να εισέρχονται παράνομα στις ελεύθερες περιοχές, θα ήταν κάτι άλλο και θα μπορούσε να είχε κάποια λογική. 

Για παράδειγμα επίσης, ο Αβέρωφ και ο ΔΗΣΥ, θα μπορούσε να έβγαινε δημόσια και να «άδειαζε» τον Νίκο Αναστασιάδη για τα όσα -σωστά ή λανθασμένα- καταλογίζουν στο οικογενειακό του περιβάλλον με μια απλή και λιτή ανακοίνωση, η οποία θα μπορούσε να ήταν η εξής: «μάζεψέ τους». 

Ωστόσο, ο Αβέρωφ Νεοφύτου, προφανώς αποφεύγοντας να καταστεί φιλολαϊκός με το να «ξαπολύσει» ή να «αδειάζει» τον Νίκο Αναστασιάδη, προτίμησε να «τρώει ξύλο» ο ίδιος και το κόμμα του με ενδεχόμενες σοβαρές επιπτώσεις και στα ποσοστά του ΔΗΣΥ στις επερχόμενες Βουλευτικές εκλογές. 

Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, θα πρόκειται για πολύ δύσκολες εκλογές τόσο για το ΔΗΣΥ (όσο και για το ΑΚΕΛ). 

Όμως, ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν θα πρέπει να παρασυρθεί από την «πίεση των ποσοστών» των μετρήσεων και θα πρέπει να παραμείνει πολιτικά συνεπής, σοβαρός και υπεύθυνος.