Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ 

Δεν πολυκατάλαβα γιατί πιάστηκαν εξ απήνης, όσοι τέλος πάντων έδειξαν να εκπλήσσονται με την «πρωτοβουλία #2» του Νιαζί  για άνοιγμα γραφείου στα κατεχόμενα στις 11 Οκτωβρίου. Μετά τα δείπνα, τις θεατρικές παραστάσεις, το ψάρι στο Βόσπορο, τα αλερετούρ ταξίδια στην αυλή του σουλτάνου, τα μυστικά δείπνα με τους «αντ’ αυτού» του Ερντογάν και την πρόταση για υιοθέτηση της τουρκικής γλώσσας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, κάποτε θα γινόταν και αυτό. Ένα γραφείο στα κατεχόμενα από έναν εκλεγμένο εκπρόσωπο της Κυπριακής Δημοκρατίας στις Βρυξέλλες. Ένα βήμα πιο κοντά στην απόλυτη διχοτόμηση. Τη διχοτόμηση στις ψυχές των ανθρώπων.  

Το οξύμωρο είναι ότι εκείνοι που κτίζουν το μνήμα του Κυπριακού, είναι αυτοί που υποτίθεται ότι αγωνίζονται για την (διζωνική) επανένωση. Ένας δρόμος στρωμένος με καλές προθέσεις, αφελείς προσεγγίσεις και φαντασιακές προσδοκίες. Εκ του αποτελέσματος, μια τρύπα στο νερό. 

Ένα γραφείο στα κατεχόμενα από έναν Τουρκοκύπριο Ευρωβουλευτή στα αυτιά των τρίτων ακούγεται φυσιολογικό. Από τους περίπου 81.611 Τουρκοκύπριους που είχαν δικαίωμα ψήφου στις τελευταίες Ευρωεκλογές, ψήφισαν οι 5.663 και απ’ αυτούς το 70% ψήφισε Νιαζί. Εκ του αποτελέσματος, μια προεκλογική (στα κατεχόμενα) με θετικό πρόσημο.

Για να εκλεγεί όμως Ευρωβουλευτής, ο Νιαζί χρειάστηκε και τις ψήφους 20,977 Ελληνοκυπρίων (μεταξύ των οποίων και τις «δανεικές» ψήφους από τα δεξιά). Έλαβε 25,501 σταυρούς με αναλογία… Κυπριακού: 80% Ε/κ – 20% Τ/κ. Ένας ορισμός της σταθμισμένης ψήφου. Ενδεχομένως ο Κύπριος Ευρωβουλευτής να το λάβει αυτό υπόψη του και τα τετραγωνικά του γραφείου του να είναι ανάλογα με τις ψήφους που έλαβε. Εκ του αποτελέσματος πάντως, θα είναι ένα γραφείο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της… κατοχής. 

Πικρή αλήθεια, αλλά οι αλήθειες πρέπει να λέγονται, ειδικά όταν μιλούμε μεταξύ μας. Είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ό,τι θέλει, να έχει αναθεωρητικές απόψεις για την ιστορία του Κυπριακού και να θεωρεί ότι για όλα τα κακά που μας βρήκαν φταίνε οι εθνικισμοί. Ο ένας που κατέχει και ο άλλος που θέλει την απελευθέρωση. Εθνικισμός και ο ένας, εθνικισμός και ο άλλος. Μια τρύπα στο μυαλό. 

Στο εγχειρίδιο της… συμφιλίωσης, το βήμα Νιαζί θεωρείται αυτονόητο. Κινείται στο «ομοσπονδιακό πλαίσιο», «φέρνει κοντά τις δύο κοινότητες, ενισχύει την επαφή, την επικοινωνία και το διάλογο μεταξύ των Κυπρίων», ξε-απομονώνονται οι Τουρκοκύπριοι και «έρχονται πιο κοντά στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Με την ίδια λογική, θα πρέπει να ανοίξουμε ακόμα πέντε-έξι γραφεία στα κατεχόμενα, να ανοίξει και η  Τύμπου να μην ταλαιπωρούνται οι επαγγελματίες Τουρκοκύπριοι που κάνουν τη διαδρομή Λάρνακα - Κερύνεια, να ανοίξουν και τα οδοφράγματα στο Καϊμακλί, στο Πέργαμος και στην Αμμόχωστο, να κάνουμε τα στραβά μάτια σε παράνομες συμφωνίες όπως τα κάναμε για την κινητή τηλεφωνία, γενικώς να διευκολύνουμε με κάθε τρόπο τους Τουρκοκύπριους για να ξε-απομονωθούν από την Τουρκία. Ένα παραμύθι μέχρι παρακάτω.  

Η κίνηση Νιαζί, εκτός από συμβολική, είναι βαθιά πολιτική. Ένα αφήγημα εντός – εκτός. Ρίχνει νερό στο μύλο όσων θεωρούν ότι το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα εισβολής -κατοχής, αλλά ξε-απομόνωσης αυτών που πλουτίζουν από τις κλεμμένες περιουσίες, αυτών που έχουν δικαιώματα χωρίς να έχουν υποχρεώσεις, αυτών που ζουν αγκαλιά με την κατοχή. Είναι δικαίωμα του κάθε Νιαζί να κάνει κινήσεις με βάση μια προσωπική ατζέντα, αλλά όχι σε βάρος του συνόλου που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Ο κάθε Νιαζί στις Βρυξέλλες δεν εκπροσωπεί αυτούς που τον ψήφισαν. Εκπροσωπεί και αυτούς που δεν τον ψήφισαν. Εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία. 

Κομμένη η πλάκα λοιπόν, κομμένα και τα κούφια συνθήματα. Κομμένες και οι ταμπέλες που μας φορτώνουν οι κομματικοί εγκάθετοι για να δικαιολογήσουν τους μισθούς τους. Το Γιαβούζ έφτασε στον… Κόρνο, ο Αττίλας επεκτείνει με σχέδιο την κατοχή ακόμα και στη νεκρή ζώνη, οι παράνομοι μετανάστες (όχι πρόσφυγες) φτάνουν ανεμπόδιστα κατά μήκος της αφύλακτης πράσινης γραμμής, ο Πενταδάκτυλος αφανίζεται από την παράνομη λατόμευση, οι τάφοι και οι εκκλησίες των προγόνων μας παραμένουν (στη μεγάλη τους πλειονότητα) σε φρικτή κατάσταση, η Τουρκία μας απειλεί με νέο 1974. Πόση υποκρισία πια; 

Η επαναπροσέγγιση έχει νόημα όταν στηρίζεται στις πραγματικότητες και όχι στα παραμύθια. Δεν μπορείς να κάνεις επαναπροσέγγιση με τους εγκάθετους της κατοχής, αλλά ούτε και να διευκολύνεις όσους συμβιβάζονται με την κατοχή. Ούτε ασφαλώς προσφέρεις κίνητρα που βαθαίνουν την κατοχή, αναβαθμίζουν ένα στρατοκρατικό καθεστώς και δίνουν υπόσταση σε μια παράνομη κατάσταση πραγμάτων. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η πατρίδα σου είναι κυριολεκτικά υπό πολιορκία και απειλείται με αφανισμό. Ας το πάρουμε λοιπόν χαμπάρι ότι αν χαθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, που υποτίθεται ότι είναι «το κοινό μας σπίτι», θα μείνουν τα «δύο κράτη». De Jure δύο κράτη… 

Υστερόγραφο: Γιατί δεν κάνουν επαναπροσέγγιση με τον Λεβέντ, τη Σινέλ και όλους τους Τουρκοκύπριους που αγωνίζονται ενάντια στην τουρκική κατοχή και πληρώνουν τίμημα για τις πράξεις τους; Δεν είναι απομονωμένοι; 

Υστερόγραφο 2: Η Πινδάρου τι λέει για το γραφείο Ακιντζί; Επίσημα, όχι μέσω τρίτων. 

Υστερόγραφο 3: Να δοθούν τα πρακτικά του τελευταίου Εθνικού Συμβουλίου στη δημοσιότητα, να μάθουμε ποιοι δεν ήθελαν να βγει κοινό ανακοινωθέν για τις τουρκικές επιθετικές ενέργειες στην κυπριακή ΑΟΖ. Ελληνικά ξέρουμε, δεν χρειάζεται να μας εξηγήσουν τι εννοούν, θα το διαβάσουμε αυτό που ‘χει ο κόσμος τούμπανο. Έπρεπε να ντρέπονται!