Γιατί ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ μπορούσαν να κυβερνήσουν με κοινοβουλευτική μειοψηφία και γιατί η περίπτωση του Νίκου Χριστοδουλίδη είναι εντελώς διαφορετική – Ποια είναι τα εμπόδια, τα οποία θα πρέπει να υπερπηδήσει σε περίπτωση εκλογής του

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ / Twitter: @tsangarisp 

Ουδέποτε μέχρι σήμερα στην πολιτική ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας βρέθηκαν ταυτόχρονα τα δυο μεγάλα κόμματα (ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ) εκτός εξουσίας ή εκτός κυβέρνησης και κατ’ επέκταση πάντοτε το ένα εκ των δυο αποτελούσε και τον ‘κοινοβουλευτικό φρουρό’ της εκάστοτε κυβέρνησης. Αντιστοίχως, σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, με εξαίρεση το 1960 και 1976, κανένα κυβερνών κόμμα δεν είχε μέχρι σήμερα από μόνο του την πλειοψηφία στη Βουλή είτε όταν ο αριθμός των Βουλευτών ήταν 35 είτε όταν έγινε 56. 

Σήμερα ενδεχομένως να βρισκόμαστε ή να οδηγούνται τα πράγματα μπροστά από το σενάριο, όπου ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ίσως να βρεθούν στην ίδια πλευρά ως Αντιπολίτευση, μαζί με Οικολόγους και ΕΛΑΜ. 

Τα κόμματα που υποστηρίζουν το φαβορί -δημοσκοπικά- των εκλογών δεν ξεπερνούν τις 18 έδρες (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ και συμπεριλαμβάνω και τον ανεξάρτητο βουλευτή Α. Θεμιστοκλέους, ο οποίος για να είμαστε δίκαιοι μαζί του μέχρι σήμερα δεν έχει τοποθετηθεί. Την ίδια ώρα να σημειώσουμε ότι ένας βουλευτής της ΕΔΕΚ, ο Κ. Ευσταθίου δεν στηρίζει Ν. Χριστοδουλίδη και ενδεχομένως να υπάρξουν και διαφοροποιήσεις και στο κοινοβουλευτικό πεδίο σύντομα, ωστόσο για σκοπούς του άρθρου και από την στιγμή που δεν υπάρχουν ακόμη τέτοιες εξελίξεις, συνυπολογίζεται στους 18). 

Ακόμη όμως και στην εξαιρετική περίπτωση που ΕΛΑΜ και Οικολόγοι ‘παραδώσουν’ τις έδρες τους στο μέτωπο του Κέντρου, στηρίζοντας δηλαδή Κοινοβουλευτικά την κυβέρνηση   του Νίκου Χριστοδουλίδη, οι έδρες ανέρχονται στις 24, πέντε έδρες μακριά από την πλειοψηφία. 

Το σημείο ωστόσο είναι άλλο. Ότι ακόμη και αν όλα τα κόμματα συμπορευθούν (είτε προ του πρώτου γύρου είτε προ του δεύτερου γύρου είτε μετέπειτα) με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, χωρίς τις ψήφους ΔΗΣΥ ή ΑΚΕΛ δεν θα υπάρχει πλειοψηφία. 

Είναι αυτό πρόβλημα; Μα αφού ούτε και σήμερα έχει πλειοψηφία ο ΔΗΣΥ, θα μπορούσε -ορθώς- να επιχειρηματολογήσει κάποιος. Και προεκτείνω λέγοντας πως ούτε το ΑΚΕΛ τα τελευταία 2 χρόνια διακυβέρνησης του είχε πλειοψηφία. Και σωστά. Το κράτος δεν κατάρρευσε αλλά υπολειτουργούσε. Όπως και τώρα επί ΔΗΣΥ. Αλλά αυτό δεν είναι το κύριο πρόβλημα στην προκειμένη. Το πρόβλημα στην περίπτωση εκλογής Χριστοδουλίδη και χωρίς να έχει κοινοβουλευτική στήριξη είτε από ΑΚΕΛ είτε από ΔΗΣΥ είναι πολύ μεγαλύτερο, πολύ σοβαρότερο και τρομερά επικίνδυνο. 

Διότι, η ειδοποιός διαφορά είναι η εξής: Δεν ζήσαμε ξανά Κυβέρνηση χωρίς το ένα εκ των δυο μεγάλων κομμάτων να έχει το ρόλο του ‘κοινοβουλευτικού φρουρού και προστάτη’, και είναι αλλιώς ένα κόμμα συμπαγές των 17 ή των 15 εδρών να ψάχνει συμμαχίες -είτε ευκαιριακές μόνο και μόνο για ένα Νομοθέτημα, είτε πιο διαχρονικές για σειρά Νομοθετημάτων- για να σχηματίσει πλειοψηφία και αλλιώς είναι ένας συνασπισμός κομμάτων (που στην καλύτερη θα αριθμεί 24 έδρες) να ψάχνει συμμαχία όχι μόνο για τις 5 ψήφους που χρειάζεται για πλειοψηφία αλλά θα πρέπει αυτός ο συνασπισμός κομμάτων να έρχεται σε διαβούλευση είτε με το ΔΗΣΥ είτε με το ΑΚΕΛ για να λάβει την πλειοψηφία.         

Προς τούτο, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη μια σημαντική παράμετρος και διαφορά -στην περίπτωση εκλογής Ν. Χριστοδουλίδη- η οποία είναι πως οι βασικοί υποστηρικτές του Νίκου Χριστοδουλίδη χαρακτηρίζονται -ως μικρότερα κόμματα- ασταθείς σε διάφορες αποφάσεις τόσο σε κομματικό αλλά κυρίως σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Τα μικρότερα κόμματα (πλην ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ) δεν διαθέτουν την πειθαρχία που διαθέτουν οι δυο μεγάλοι. Βουλευτές διαφοροποιούνται, ψηφίζουν αντίθετα με την κομματική γραμμή, αντιδρούν, δεν συντάσσονται και γενικά στα μικρότερα κόμματα υπάρχει μια ‘χαλαρή πειθαρχία’. Αυτό ήταν πάντοτε ‘βοηθητικό’ για ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ (ενόσω είναι στην εξουσία ένα εκ των δυο) αφού ακριβώς λόγω αυτής της ‘χαλαρής πειθαρχίας’ των μικρότερων μπορούσαν και να ‘μανιπούλαραν’ καταστάσεις και πράγματα για να εξασφαλίζουν την πλειοψηφία που ήθελαν. 

Λόγω ακριβώς αυτής της περίπτωσης όμως, στην περίπτωση εκλογής Χριστοδουλίδη θα υπάρξουν τρεις αντικειμενικές δυσκολίες. 

Πρώτον, τα κόμματα που τον στηρίζουν θα πρέπει να ελέγξουν πρώτα και κύρια το καθένα τους βουλευτές του. 

Δεύτερον, αφού ελέγξει το καθένα τους δικούς του βουλευτές, θα πρέπει σε κομματικό επίπεδο να τα βρίσκουν κάθε φορά μεταξύ τους. 

Τρίτον, αφού υλοποιήσουν το πρώτο και δεύτερο θα πρέπει να πείθουν κάθε φορά είτε το ΔΗΣΥ είτε το ΑΚΕΛ να στηρίξει τα Νομοθετήματα της Κυβέρνησης τους. 

Με λίγα λόγια, για κάποιον που γνωρίζει πώς λειτουργούν τα πράγματα, αυτό φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός. 

Εκ των πραγμάτων λοιπόν, ο Νίκος Χριστοδουλίδης για να κυβερνήσει χρειάζεται την Κοινοβουλευτική στήριξη είτε του ΑΚΕΛ είτε του ΔΗΣΥ, και αυτό το γνωρίζει και ο ίδιος. Το πώς θα την εξασφαλίσει είναι ένα άλλο θέμα και έχει μερικές εναλλακτικές. Μια εξ αυτών, είναι να ευελπιστεί ότι αν μείνει το ΑΚΕΛ εκτός δεύτερου γύρου να πετύχει ένα deal μεταξύ τους με αντάλλαγμα την Κοινοβουλευτική στήριξη. Μια άλλη, είναι να γίνει κάτι αντίστοιχο με τον ΔΗΣΥ αν μείνει εκτός δεύτερου γύρου. Μια τρίτη, και δυσκολότερη, (αν δεν πετύχει ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο) είναι να επιχειρήσει να καθορίσει ο ίδιος την νέα ηγεσία του ΔΗΣΥ (αφού θα διεξαχθεί εκλογικό συνέδριο στην Πινδάρου μετά τις Προεδρικές εκλογές) ώστε η νέα ηγεσία να είναι φίλα προσκείμενη προς τον ίδιο με αντάλλαγμα την Κοινοβουλευτική στήριξη. 

>>> Άλλα άρθρα του Παναγιώτη Τσαγγάρη <<<

Πάντως η επόμενη μέρα των Προεδρικών για όλα τα κόμματα άρχισε να αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ ότι τις ίδιες τις Προεδρικές εκλογές…