Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ

Να πούμε μπράβο στην κυβέρνηση; Να πούμε. Να πούμε ζήτω; Να πούμε και ζήτω. Να ξαναδούμε διάγγελμα Αναστασιάδη; Μπα, δεν χρειάζεται. Έχουμε πάθει ανοσία.

Τόσες επιτυχίες μαζεμένες στον «πόλεμο» ενάντια στον κορωνοϊό, ούτε η Βόρειος Κορέα δεν είχε. Το κινεζικό μοντέλο του καθολικού εγκλεισμού πέτυχε και οι δημοσκοπήσεις, (οι κανονικές και οι κατά παραγγελία), αποτύπωσαν αυτό που όλος ο κόσμος είχε τούμπανο και το προεδρικό κρυφό καμάρι. Καθολική αποδοχή. Το σχέδιο, εκ του αποτελέσματος, αποδείχθηκε σωστό. Ο «πόλεμος» όμως συνεχίζεται. Άλλωστε, δεν έχουμε να κάνουμε με «μια απλή γρίπη». Ο κορωνοϊός παραμονεύει και όλα μπορεί να ανατραπούν κάθε απόγευμα στις 6.

Το «πεδίο της μάχης» επεκτάθηκε και σε άλλα μέτωπα. Από τα νοσοκομεία, στα σχολεία και στην οικονομία. Έπονται κομμωτήρια και παραλίες. Δεν αρκούν πια τα SMS και τα διατάγματα, ούτε και τα «πολεμικά» ανακοινωθέντα. Χρειάζονται άλλες δεξιότητες που ξεπερνούν την τέχνη της επικοινωνίας και την επιστήμη της επιδημιολογίας. Το σχέδιο του «ουσσούτε να περάσουμε» ή του «βλέποντας και κάνοντας» μπορεί να είχε μεγάλη επιτυχία στην πρώτη φάση, αλλά ο εγκλεισμός δεν μπορούσε να διαρκέσει επ’ αόριστον. Ούτε λεφτόδεντρο υπάρχει, ούτε ελικόπτερο να βρέχει φρέσκο χρήμα σε επιχειρήσεις και εργαζόμενους υπάρχει. Ούτε και Ευρώπη υπάρχει, αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη και δακρύβρεχτη ιστορία.

Θέλοντας και μη λοιπόν, περάσαμε στη δεύτερη φάση του «πολέμου». Αν θα τα καταφέρουμε, «θα το δείξει ο χρόνος». Για την ώρα, επειδή ακόμα βρισκόμαστε «εν καιρώ πολέμου» χρειάζεται «προσήλωση στο στόχο!», όπως μας υποδείκνυε και ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός Αμύνης. Ποιος είναι ο στόχος όμως; Να ανοίξουν τα σχολεία και τα παιδιά να κρατούν ένα μέτρο απόσταση; Να πάνε οι γονείς στις δουλειές τους και να φροντίζουν τα εγγόνια οι παππούδες και οι γιαγιάδες; Να φέρουμε τουρίστες από το Καζακστάν και τη Βόρειο Κορέα; Να μειώσουμε τους μισθούς στο 60%, αλλά να μην κάνουμε απολύσεις; Να μην χρεοκοπήσουμε άτακτα, αλλά να μπούμε σε μνημόνιο; Να φοράμε τη μάσκα για να προστατευτούμε και να μην βάζουμε μαυροσάκουλα όπως κάτι νοσηλευτές; Ποιος είναι ο μαυρογέρημος ο στόχος τώρα που έχουμε επάρκεια ΜΕΘ, νοσοκομεία καθαρά και αναλώσιμα σε κούτες;

Για να λέμε την αλήθεια, δεν υπάρχει στόχος. Αν υπήρχε στόχος, θα υπήρχε κάποιο σχέδιο. Όχι μια απλή ημερολογιακή καταγραφή επικείμενων συμβάντων. Θα είχαν γίνει σενάρια και θα ήμασταν έτοιμοι για τη συντεταγμένη επανεκκίνηση των σχολείων, της οικονομίας, της επιστροφής σε μια ρυπαρή καθημερινότητα που τόσο πολύ μας έλειψε. Δεν υπάρχει όμως σχέδιο. Όπως δεν υπήρχε σχέδιο αντιμετώπισης της πανδημίας, αν και γνωρίζαμε δύο μήνες προηγουμένως ότι θα μας «επισκεφθεί».

Γι’ αυτό, και τώρα, όπως και τότε, κάνουμε τον σταυρό μας, ανάβουμε κανένα κερί, λέμε «φτου και βγαίνουμε». Μέχρι το φθινόπωρο, που όπως προβλέπουν οι ειδικοί πιθανόν να εμφανιστεί το δεύτερο κύμα της πανδημίας, μπορεί να προλάβει και ο Αρχιεπίσκοπος να κάνει καμιά δέηση, μπας και γλυτώσουμε. Για την ώρα και μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο της πανδημίας, συνεχίζουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Οι παράπλευρες απώλειες θα καταμετρηθούν αργότερα. Ίσως και χρόνια αργότερα. Είναι οι απώλειες σε θέσεις εργασίας, σε μη εξυπηρετούμενα δάνεια, σε ψυχικά νοσήματα, σε περιστατικά βίας, σε ελλείμματα δημοκρατίας και ελέγχου. Ο κόσμος που ξημερώνει είναι διαφορετικός από τον κόσμο που γνωρίζαμε πριν την κρίση. Ο «πόλεμος» όμως δεν τέλειωσε. Συνεχίζεται. 

Στην πρώτη φάση λήφθηκαν ακραία μέτρα με βάση την επιστημονική τεκμηρίωση. Στη δεύτερη φάση λαμβάνονται ακραία μέτρα με βάση την οικονομική τεκμηρίωση. Στην τρίτη φάση, θα έχουμε βουλευτικές…

Υστερόγραφο (1): Να λέμε και τα καλά νέα, γιατί η κρίση δεν είχε μόνο αρνητικά. Ανακαλύψαμε, έστω και καθυστερημένα, την τηλεργασία, την τηλεϊατρική, τις τηλεδιασκέψεις, την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, το ηλεκτρονικό κράτος, ακόμα και τις δίκες μέσω skype. Η τεχνολογία δεν θα υποκαταστήσει την ανθρώπινη επαφή, ούτε και θα εξαλείψει την ανάγκη για γραφειακούς χώρους και κτηριακές υποδομές. Διευρύνει όμως τις δυνατότητες και τις επιλογές, προσφέρει ταχύτητα και διευκολύνει τη ζωή μας. Μπορούμε να κτίσουμε πάνω σε αυτές τις βάσεις, όπως μπορούμε να κτίσουμε ένα σύγχρονο σύστημα Δημόσιας Υγείας με νοσοκομεία που δεν θα κλείνουν λόγω κρουσμάτων ή λόγω υποστελέχωσης.

Υστερόγραφο (2): Να μένει ένας δημοσιογράφος άνεργος τέτοια εποχή, είναι δύσκολο πράγμα. Να οδηγείται στην ανεργία ο επί έξι χρόνια επικεφαλής του Γραφείου Τύπου κόμματος επειδή δεν αποδέχθηκε κούρεμα μισθών, είναι ένα δυσάρεστο νέο. Εάν ένα κόμμα όπως το ΔΗΚΟ, δεν μπορεί να κάνει κουμάντο το σχεδόν ένα εκατομμύριο ευρώ που έλαβε χορηγία από το κράτος τον Γενάρη και πετσοκόβει μισθούς των υπαλλήλων τον Απρίλη, αυτό δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό νέο. Εκτός από αδικία, είναι και μια σκέτη ανοησία. Με πολιτικούς όρους μιλούμε γιατί τα κόμματα δεν είναι επιχειρήσεις, ούτε και φιλανθρωπικά ιδρύματα.

Το άσχετο: Πετρίδης ο σοσιαλιστής

Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή…