ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΛΕΝΑ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ

«Μια φορά και έναν καιρό, ζούσε σε ένα δάσος ένα αγόρι. Κανένας δεν ήξερε πώς βρέθηκε εκεί. Ούτε και ο ίδιος θυμόταν το πώς και το γιατί. Δεν είχε όνομα. Δεν χρειαζόταν εξάλλου. Κοιμόταν με τα ζώα του δάσους. Έφτιαχνε ασφαλείς φωλιές. Κολυμπούσε σαν ψάρι στα δροσερά νερά του ποταμού που διέσχιζε το δάσος. Κυνηγούσε όποτε πεινούσε. Σκαρφάλωνε στα δέντρα με την ευκολία των άγριων ζώων. Δεν ήξερε να μιλά. Δεν είχε την ανάγκη να μιλήσει. Αυτή ήταν η ζωή που ήξερε και ήταν ευτυχισμένος.

Μέχρι που σε μια περιδιάβασή του είδε το δέντρο. Δεν ήταν ένα συνηθισμένο δέντρο. Ήταν ένα δέντρο που είχε φυτρώσει στη μέση του πουθενά. Δεν έμοιαζε με κανένα άλλο δέντρο του δάσους. Αλλά εκείνο που κίνησε την προσοχή του αγοριού ήταν το ύψος του. Δυσθεώρητο. Η κορυφή του χανόταν στα σύννεφα. Μαγεύτηκε το αγόρι από το ύψος του και εκείνη ακριβώς τη στιγμή πήρε την απόφαση που θα άλλαζε τη ζωή του για πάντα. Αποφάσισε να το σκαρφαλώσει.

Αυτό και έκανε. Σκαρφάλωνε. Σκαρφάλωνε. Σκαρφάλωνε και τελειωμό δεν είχε. Σκαρφάλωνε τη μέρα και κοιμόταν τη νύχτα. Καμιά φορά τη νύχτα γλιστρούσε στον ύπνο του και έπεφτε πιο χαμηλά. Το επόμενο πρωί ξεκινούσε από την αρχή. Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία για το αγόρι. Σκαρφάλωνε και ζούσε. Ζούσε και σκαρφάλωνε.

Οι μέρες γίνονταν μήνες. Οι μήνες χρόνια. Το αγόρι δεν ήταν πια αγόρι. Είχε αντρωθεί. Το σώμα δυνάμωσε. Το μυαλό άρχισε να σκέφτεται αλλιώτικα. Άλλαξε. Ήθελε να έχει ένα όνομα. Αποφάσισε να αποκαλεί τον εαυτό του Πρώτο.

Δεν ήξερε τι σήμαινε. Αλλά άρχισε να του μιλά. Να μοιράζεται μαζί του τις σκέψεις του. Τους φόβους του. Τα όνειρά του. Χρόνια μετά και ενώ το σκαρφάλωμα συνεχιζόταν, συνειδητοποίησε τι σήμαινε Πρώτος. Ναι, θα ήταν ο πρώτος που θα έφτανε στην κορυφή του δέντρου. Θα έκανε κάτι πρώτος εκείνος, για πρώτη φορά. Θα κατακτούσε μια κορυφή. Δεν είχε σημασία ποια κορυφή και πόσο ψηλή ήταν. Ένιωθε πως ήταν γεννημένος για αυτή την κορυφή.

>>> Άλλα Άρθρα Ε. Περικλέους εδώ <<<

Συνέχισε να σκαρφαλώνει. Είχε πια γεράσει. Δυσκολευόταν. Το σκαρφάλωμα όμως ήταν ο στόχος του. Η κορυφή ήταν το όνειρό του. Ήθελε να αγγίξει το όνειρό του. Συνέχισε, λοιπόν, να σκαρφαλώνει. Τα χέρια του ήταν πια αδύνατα. Τα μάτια δεν έβλεπαν καλά. Τα πόδια σχεδόν δεν τον σήκωναν. Αλλά η ψυχή του ακούραστη. Δεν το έβαζε κάτω. Η επιμονή του στην κορυφή σταθερή και ας έμοιαζε ακόμη μακριά. Δεν διέκρινε πια τη γη. Είχε χαθεί στα σύννεφα. Αλλά η κορυφή δεν φαινόταν. Επέμενε όμως. Έπρεπε να φτάσει Πρώτος. Μια μέρα ξύπνησε και ήξερε πως είχε φτάσει το τέλος. Δεν είχε άλλες δυνάμεις. Είχε γεράσει. Ήξερε όμως με απόλυτη βεβαιότητα πως αυτή τη μέρα θα έφτανε στην κορυφή. Ήταν η μέρα για την οποία πάλευε μια ζωή. Και πράγματι. Η επιμονή του ανταμείφθηκε. Λίγο πριν το σούρουπο έφτασε στην κορυφή. Πρόλαβε στο τελευταίο φως της μέρας να αντικρίσει τον κόσμο από ψηλά.

Τι είδε; Μα τι άλλο, τον εαυτό του μέσα στην αλήθεια του κόσμου. Τα είχε καταφέρει. Έφτασε πρώτος στην κορυφή. Στη δική του κορυφή. Δεν το έβαλε κάτω. Όσες δυσκολίες και αν συνάντησε. Άξιζε τον κόπο, την κούραση, την προσπάθεια; Ναι, απάντησε στον εαυτό του. Άξιζε. Το ταξίδι με ετοίμασε για την αλήθεια. Τώρα ξέρω ποιος είμαι. Ξέρω ποια είναι η θέση μου στον κόσμο. Ξάπλωσε στην κορυφή και αποκοιμήθηκε ήρεμος. Είχε φτάσει στον προορισμό του. Στον προορισμό που εκείνος είχε διαλέξει για τον εαυτό του».

Υπογραφή

Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων

Υ.Γ.1: Αφιερωμένη σε όσους διεκδικούν την πρωτιά της 5ης και της 12ης  Φεβρουαρίου. Με την ευχή να διαλέξουμε τον κατάλληλο Πρώτο για την συγκεκριμένη κορυφή, αλλιώς και ο «πρώτος» θα αυτοκαταστραφεί και όλοι εμείς θα πιάσουμε πάτο. Υ.Γ.2: Αν όλοι διαλέγαμε την κορυφή που μας ταιριάζει, την κορυφή που είναι φτιαγμένη για μας, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Υ.Γ.3: Απόσπασμα από το βιβλίο: «Το Δέντρο που Άκουγε» (Εκδόσεις Teleia)