Δεν είναι πολιτικό το άρθρο, όχι. Όχι, ούτε σχετίζεται με το σύνθημα που ακούστηκε στην ανακήρυξη του 8ου προέδρου της Δημοκρατίας την περασμένη Κυριακή, στον οποίο φυσικά ευχόμαστε καλή δουλεία και κάθε επιτυχία. Ασχέτως με το τι ψήφισε ο καθένας από εμάς είναι, με βάση το σύνταγμα, πρόεδρος όλων των κυπρίων. Αν πάει καλά στην υλοποίηση του φιλόδοξου ανθρωποκεντρικού του προγράμματος θα αντικατοπτρίσει στον καθένα από εμάς. Ο κυπριακός λαός τον εμπιστεύτηκε. Τώρα η μπάλα είναι στα δικά του πόδια/χέρια, να κάνει παιχνίδι συλλογικό και διεκδικητικό με την «εικοσάδα» που θα επιλέξει εν τη σοφία του, για το καλό του ανθρώπου και του τόπου. Τον εμπιστευτήκαμε. Τον εμπιστευόμαστε. Επενδύουμε τις ελπίδες μας στην προεδρία του για να ξαναζωντανέψει κάποια από τα χαμένα θαύματα ή να δημιουργήσει καινούρια.
Θα μιλήσουμε για εκείνο τον άλλο τον σεισμό που μας ταρακούνησε όλους μα δεν κτύπησε συναγερμό. Τον σεισμό που εξακολουθεί να αφήνει πίσω του νεκρούς, άστεγους, τραυματίες, φτώχια, σκάνδαλα και ευτυχώς και αραιά και πού κανένα θαύμα από εκείνα στα οποία εξακολουθούμε να πιστεύουμε.
Μαζέψαμε ξηρή τροφή, ιματισμό, χρήματα και αλλάξαμε κανάλι.
Κάναμε το καθήκον μας ως άτομα, ως ενεργοί ευαίσθητοι πολίτες, ως αλληλέγγυα κοινωνία και γυρίσαμε από την άλλη στο μαξιλάρι για να κοιμηθούμε τον ύπνο του δικαίου. Τόσο μας αφορούσε. Τόσο μας αφορά πάντα. Τόσο μας συγκινεί. Τόσο μας ακουμπά. Για λίγες μέρες. Επιφανειακά. Συμπαραστεκόμαστε τόσο όσο να μην χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας.
45 χιλιάδες τα καταγεγραμμένα θύματα. Ανυπολόγιστος ο αριθμός των εγκλωβισμένων. Εκατοντάδες χιλιάδες οι άστεγοι. Ο απολογισμός τραγικός και δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη αριθμητικά. Δεν μετρήθηκαν τα όνειρα που έγιναν συντρίμμια. Οι ζωές που κατέληξαν αδιέξοδες. Οι αγαπημένοι που χάθηκαν οριστικά.
Όλοι εμείς που παρακολουθούμε από μακριά, αφιερώνουμε λίγες στιγμές θλίψης, κάθε που το ακούμε στις ειδήσεις. Και μετά; Μετά προχωρούμε τις ζωές μας, τα όνειρά μας, κλείνουμε τις πόρτες στα ασφαλή ζεστά μας σπίτια.
Ακόμη ένας σεισμός που δεν κτύπησε συναγερμό στις ψυχές μας. Δεν ξέρω αν ως κοινωνίες έχουμε γίνει τόσο παχύδερμες που δεν αφιερώνουμε παρά μερικές στιγμές για να εν συναισθανθούμε, σαφέστατα πολύ λίγες, για να αναστοχαστούμε και να επανιεραρχήσουμε αξίες και προτεραιότητες.
Θα σταθώ στην ευγνωμοσύνη που οφείλουμε να δείχνουμε για τα μικρά και καθημερινά δώρα της ζωής.
Στο καληνύχτα που θα λέμε κάθε βράδυ το οποίο θα ακολουθείται από το καλό ξημέρωμα.
Στο ευχαριστώ που πρέπει να λέμε για το καινούριο ξημέρωμα.
Στο Δόξα σοι που πρέπει να έχουμε στο στόμα μας για τον άρτο τον επιούσιο.
Στο νοιάξιμο που θα δείχνουμε στον πόνο του διπλανού μας.
Στη χαρά που θα μοιραζόμαστε για την επιτυχία του απέναντί μας.
Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ.1 : Ο πόνος μοιάζει με άγραφο χαρτί. Αδυνατεί να θυμηθεί πότε άρχισε να υπάρχει, ή αν υπήρξε μέρα που να μην υπήρχε. Δεν έχει ορίζοντα άλλο απ’ τον εαυτό του. Τα βασίλειά του τ’ απέραντα εσωκλείουν το παρελθόν του, το φωτισμένο ν’ αντιλαμβάνεται νέες περιόδους πόνου. (Έμιλι Ντίκινσον)
Υ.Γ.2: Εκείνο που ενώνει την ανθρωπότητα είναι ο πόνος και ο θάνατος. Δεν έχουν χρώμα, καταγωγή, θρησκεία.
Προσεύχομαι... Πότε ξανά. Σε κανένα.
Υ.Γ.3: «Θέλω να αλλάξω τον κόσμο», δήλωσε ο Μικρός Δράκος
«Ξεκίνα από το επόμενο πλάσμα που θα δεις και χρειάζεται τη βοήθειά σου», απάντησε το Μεγάλο Πάντα
