Ο εκάστοτε Αρχηγός Κόμματος δεν είναι ο Ιδιοκτήτης του κόμματος. Είναι φιλοξενούμενος του κόμματος. Φιλοξενείται και του εμπιστεύονται οι ιδιοκτήτες του κόμματος το τιμόνι για κάποια συγκεκριμένα χρόνια. Και οι ιδιοκτήτες των κομμάτων δεν είναι άλλοι από τα μέλη τους.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ / Twitter: @tsangarisp
Στην Κύπρο,
Είναι ένα ευρύτερο φαινόμενο που το συναντούμε παντού στην Κύπρο, σε κάθε τομέα, σε κάθε αρχή, σε κάθε περίπτωση. Συναντάς αχθοφόρους που θεωρούν ότι είναι Γενικοί Διευθυντές, δημοσιογράφους που νομίζουν είναι εκδότες, συναντάς τηλεφωνήτριες που νομίζουν είναι CEO, συναντάς Λειτουργούς που νομίζουν είναι Υπουργοί και πάει λέγοντας. Οι Άγγλοι για παράδειγμα δεν είναι τυχαίο ότι τους ‘Δημόσιους Υπαλλήλους’ τους ονόμασαν ‘Δημόσιους Υπηρέτες’ έτσι ώστε η ονομασία να συμβάλει και λίγο στην αντίληψη και στην κατανόηση από πλευράς των Δημοσίων ότι η δουλειά τους είναι να ‘υπηρετούν’ τους πολίτες. Να τους εξυπηρετούν.
Γενικά λοιπόν στην Κύπρο υπάρχει αυτή η περίεργη κουλτούρα που δημιουργεί την ψευδαίσθηση στον καθένα πως είναι ο ‘γκραν παπάς’ όπου κι’ αν βρίσκεται, όπου κι’ αν εργάζεται.
Άλλωστε τις προάλλες γράφαμε πως στην Κύπρο δεν εκλέγουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλά Αυτοκράτορα, του οποίου η μόνη διαφορά με τον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου ή της Ρώμης είναι η 5ετής θητεία.
Κατ’ επέκταση, αυτό δεν θα μπορούσες να μην το συναντάς και στα άλλα ανώτατα επίπεδα της πολιτικής ζωής του τόπου. Για παράδειγμα, ο Υπουργός μπορεί να θεωρεί ή να εμφανίζεται ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας αλλά και ένας Κομματάρχης ως ο απόλυτος ιδιοκτήτης του κόμματος, του οποίου προεδρεύει.
Και όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Και το ξέρουμε και το ξέρουν πως δεν είναι έτσι. Ο εκάστοτε Αρχηγός Κόμματος δεν είναι ο Ιδιοκτήτης του κόμματος. Είναι φιλοξενούμενος του κόμματος. Φιλοξενείται και του εμπιστεύονται οι ιδιοκτήτες του κόμματος το τιμόνι για κάποια συγκεκριμένα χρόνια. Και οι ιδιοκτήτες των κομμάτων δεν είναι άλλοι από τα μέλη τους. Αυτοί είναι οι μέτοχοι των Κομμάτων και όχι οι Αρχηγοί τους.
Αν αρχίσουν οι Αρχηγοί να το αντιλαμβάνονται αυτό, τότε μια σειρά πραγμάτων θα αρχίσουν να διορθώνονται. Για παράδειγμα θα εκλείψει το φαινόμενο να υπάρχουν Αρχηγοί χωρίς να διαθέτουν έρεισμα στη βάση του κόμματος, εντός των ιδιοκτητών δηλαδή του κόμματος. Θα αρχίσει να δημιουργείται μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ ηγεσίας και ιδιοκτητών (μελών) και συνεπώς να εξελίσσεται ένα πιο συμπαγές κόμμα.
Για να μην μιλάμε όμως μόνο θεωρητικά, ας το δούμε συγκεκριμένα. Από τα 7 Κοινοβουλευτικά Κόμματα που έχουμε σήμερα στην Βουλή, μόνο στα δυο έγιναν εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες για ανάδειξη του Προέδρου τους ενώ οι άλλοι πέντε Αρχηγοί εξελέγησαν χωρίς ανθυποψήφιο. Πρόκειται για τους Αβέρωφ Νεοφύτου, Νικόλα Παπαδόπουλο, Μαρίνο Σιζόπουλο, Χρίστο Χρίστου και Μάριο Καρογιάν. Οι Στέφανος Στεφάνου και Χαράλαμπος Θεοπέμπτου είχαν ανθυποψήφιο.
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί, ‘και καλά είναι πρόβλημα του Προέδρου επειδή δεν είχε ανθυποψήφιο; Η διαδικασία ήταν εκεί θα μπορούσε όποιος ήθελε να κατέλθει υποψήφιος Πρόεδρος’. Ή κάποιος άλλος θα μπορούσε να πει, ‘αυτό, καταδεικνύει ότι ο Πρόεδρος χαίρει απόλυτης εκτίμησης και καμίας αμφισβήτησης στο κόμμα του’. Και τα δυο επιχειρήματα, στην θεωρία, είναι ορθά μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Αυτή η πολιτική πράξη ωστόσο, πάσχει. Και το ξέρουμε, και το ξέρουν, ότι πάσχει. Ο καθένας ξέρει ότι πάσχει. Αν δεν έπασχε στο κάτω κάτω ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν θα δυσκολευόταν να συσπειρώσει το κόμμα του γύρω από την υποψηφιότητά του και οι Νικόλας Παπαδόπουλος, Μαρίνος Σιζόπουλος και Μάριος Καρογιάν δεν θα έτρεχαν πίσω από ένα δημοφιλή υποψήφιο για να κρύψουν τα ποσοστά τους. Και το θέμα δεν είναι προσωπικό. Είναι πολιτικό. Και πολιτικά τοποθετούμαστε.
Συνεπώς οι Αρχηγοί θα πρέπει να αντιληφθούν πως οι ενδοκομματικές εκλογές είναι η γενεσιουργός αιτία της αποδοχής και της έγκρισης των ιδιοκτητών του κόμματος για να βρίσκονται στο πηδάλιο. Ακόμη και στην περίπτωση που δεν εμφανίζεται ανθυποψήφιος θα έπρεπε να είχαν βρει ασφαλιστικές δικλίδες, τύπου ‘στην περίπτωση που δεν υπάρχει ανθυποψήφιος, τότε ο μοναδικός υποψήφιος για την Προεδρία του Κόμματος για να θεωρηθεί ως εκλελεγμένος Πρόεδρος θα πρέπει να τύχει της αποδοχής τουλάχιστον του 90% της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος’. Και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα. Υπάρχουν πολλά άμα θέλουν…
…για όσους βεβαίως ‘πάρουν το νόημα’!
