Σε αντίθεση με τους Δημόσιους που εκπληρώνουν στο 100% τις υποχρεώσεις τους έναντι του κράτους, οι Ιδιώτες «τρέχουν να ξεφύγουν»… Η εξίσωση είναι πολύ απλή και εκλαϊκευμένα λειτουργεί ως εξής: «Βάζεις, πιάνεις». Ή καλύτερα «όσα βάζεις, τόσα πιάνεις»… Το ερώτημα όμως είναι άλλο: Θέλει το Κράτος, οι Θεσμοί και οι Αρχές να βάλουν τάξη; Θέλουν τις αυστηρές ρυθμίσεις; Θέλουν ένα σοβαρό και αξιόπιστο πλαίσιο από το οποίο ένας ιδιώτης πολύ δύσκολα θα μπορεί να ξεφύγει;
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Twitter: @tsangarisp
Γράφαμε και γράφουμε αρκετά για τους Δημόσιους Υπαλλήλους, για τους κακομαθημένους εκπαιδευτικούς, για τους Αστυνομικούς που έκαναν πόλεμο να μετατραπούν από Σώμα Ασφαλείας σε Δημόσιους και γενικά για τις «άπλες» που προσφέρει η Δημόσια Υπηρεσία στους υπαλλήλους της.
Γράφουμε και αρκετά για το πόσο πρέπει να αλλάξει το Δημόσιο, ότι πρέπει να καταργηθεί η μονιμότητα, ότι πρέπει όσοι γίνονται κλίμακα Α13 και πάνω να είναι με συμβόλαιο και γενικότερα γράφουμε αυτά που θεωρούμε ότι είναι στραβά και ανάποδα.
Νοείται πως η γενίκευση δεν είναι ποτέ ορθή και πάντοτε υπάρχουν οι εξαιρέσεις.
Ποτέ όμως δεν γράψαμε και για ένα καλό που συμβαίνει στην Δημόσια Υπηρεσία σε αντίθεση με τον Ιδιωτικό Τομέα.
Ότι για παράδειγμα στη Δημόσια Υπηρεσία όλοι πληρώνουν τους φόρους τους, όλοι πληρώνουν τις κοινωνικές τους ασφαλίσεις (όσο αυτό ορίστηκε από την Πολιτεία), όλοι πληρώνουν γενικότερα τις υποχρεώσεις τους προς την Πολιτεία. Λογικό. Αφού η Πολιτεία τους πληρώνει, το κράτος φροντίζει να αποκόπτει το «λαβείν» του (πάλι καλά, διότι ενδεχομένως σε αυτό το κράτος, ακόμη και τούτο να μην ήταν καν αυτονόητο).
Αν τώρα οι υποχρεώσεις τους προς την Πολιτεία είναι λιγότερες απ’ ότι ενός Ιδιώτη είναι άλλο θέμα. Σημασία έχει πως το ποσοστό των υποχρεώσεών τους καταβάλλεται μέχρι και το τελευταίο σεντ. Σε αντίθεση με τους Ιδιώτες. Και εδώ είναι το ένα σημείο. Ιδιώτες, οι οποίοι αντί να είναι τυπικοί τρέχουν να «ξεγελάσουν» το Κράτος και κατ’ επέκταση την Πολιτεία – δηλαδή όλους μας – με εξυπνάδες και εξυπνοβλακείες δηλώνοντας πολύ χαμηλότερα εισοδήματα απ’ όσα πραγματικά κερδίζουν. Αυτό έχει αλυσιδωτές επιπτώσεις και κυρίως αυτό δημιουργεί πρόβλημα στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
Ένα Ταμείο, του οποίου την αξία είδαμε και ζήσαμε στον απόλυτο βαθμό το 2020 και ακόμη βλέπουμε και ζούμε. Αν δεν ήταν το Ταμείο, από τον Μάρτιο του 2020 μέχρι και σήμερα ίσως το 60% των οικογενειών να ήταν καταστραμμένο, το 80% των επιχειρήσεων διαλυμένο. Γενικώς θα είχαμε κλείσει ως χώρα, στην κυριολεξία όμως.
Αυτοί οι μήνες, λογικά θα πρέπει να ηχήσουν καμπανάκι για τον καθένα μας στον ιδιωτικό τομέα. Διότι αν ένας Αυτοεργοδοτούμενος / Μικρομεσαίος είχε εισοδήματα 2000ευρώ τον μήνα και δήλωνε τα 800ευρώ, τότε αυτή την στιγμή το ποσοστό στήριξης που λαμβάνει υπολογίζεται στα 800ευρώ και όχι στις 2000ευρώ. Αν ένας ιδιωτικός υπάλληλος έκανε deal με τον εργοδότη του για «1500ευρώ τον μήνα δηλωμένα» και άλλα «1000ευρώ αδήλωτα», τώρα αποζημιώνεται στα 1500 και όχι στα 2,500ευρώ. Αλλά μετά φωνάζουμε κιόλας: Είναι λίγα αυτά που μου δίνει το κράτος...!!!
Η εξίσωση είναι πολύ απλή και εκλαϊκευμένα λειτουργεί ως εξής: «Βάζεις, πιάνεις». Ή καλύτερα «όσα βάζεις, τόσα πιάνεις».
Ωστόσο αυτό το πάθημα που μας έτυχε με τον Covid19 και τα επιδόματα, δεν θα πρέπει να μείνει στην ευχέρεια του κάθε ιδιώτη και της κάθε επιχείρησης αν όντως έμαθε το μάθημά της και αν όντως θα συμπεριφέρεται στο μέλλον αλλιώς. Αν θα συμπεριφέρεται δηλαδή υπεύθυνα έναντι του Κράτους και έναντι της Πολιτείας δηλώνοντας και καταβάλλοντας τις υποχρεώσεις της.
Στον Ιδιωτικό τομέα η «εξαπάτηση» του Φόρου και του ΤΚΑ είναι σχεδόν ο κανόνας (κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του). Η Πολιτεία οφείλει λοιπόν να αλλάξει αυτό τον κανόνα. Να δημιουργήσει πλαίσιο αποτροπής αυτής της άτακτης συμπεριφοράς εκ μέρους των Ιδιωτών, να λάβει μέτρα και αυστηρές ποινές ώστε να αποφεύγεται αυτή η ασυδοσία εις βάρος των δημόσιων ταμείων. Γιατί για παράδειγμα ένας μηχανικός ή μια κομμώτρια στην Γερμανία το σκέφτεται 10 φορές πριν αποκρύψει εισοδήματα, αλλά στην Κύπρο είναι κάτι το… φυσιολογικό; Και πόσο μάλλον ένας γιατρός ή δικηγόρος!
Το ερώτημα όμως είναι άλλο: Θέλει το Κράτος, οι Θεσμοί και οι Αρχές να βάλουν τάξη; Θέλουν τις αυστηρές ρυθμίσεις; Θέλουν ένα σοβαρό και αξιόπιστο πλαίσιο από το οποίο ένας ιδιώτης πολύ δύσκολα θα μπορεί να ξεφύγει;
Εκκρεμεί για παράδειγμα εδώ και δυο χρόνια σχεδόν ένα Νομοσχέδιο που αφορά την υποχρέωση από πλευράς του ιδιώτη επαγγελματία (είτε αυτός είναι σουβλιτζής, είτε περιπτεράς, είτε μπογιατζής είτε γιατρός είτε δικηγόρος) να παρέχει στον πελάτη του την δυνατότητα πληρωμής με κάρτα. Γιατί αυτό το Νομοσχέδιο παραμένει στα συρτάρια της Βουλής; Γιατί δεν προωθήθηκε και δεν ψηφίστηκε ποτέ;
Και αυτό είναι μόνο ένα απλό, μικρό παράδειγμα που μας φανερώνει πως μάλλον και οι ίδιοι οι Θεσμοί βολεύονται… Γιατί άραγε;
Ας ελπίσουμε ότι αυτό που πάθαμε, θα μας ξυπνήσει και συντεταγμένα Κράτος και Ιδιωτικός Τομέας θα θέσουν νέα θεμέλια στα ευρύτερα πλαίσια του Επιχειρείν, τα οποία με τη σειρά τους θα βελτιώσουν και το ίδιο το Επιχειρείν στην Κύπρο. Πρέπει να ανεβούμε επίπεδο…
