…να θέσουμε και μια πρόκληση προς όλους τους πολιτικούς. Να δώσουν το δικαίωμα στους πολίτες να αποφασίζουν αν θα επαναπροκυρηχθούν εκλογές είτε Βουλευτικές είτε Προεδρικές είτε ακόμη για Τοπική Αυτοδιοίκηση, ως εξής:
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Twitter: @tsangarisp
Παρακολουθήσαμε
Οι δυο πρότειναν αυτοδιάλυση της Βουλής και προκήρυξη βουλευτικών εκλογών, ώστε με αυτό τον τρόπο να «ξεπλυθούν» οι όποιες αμαρτίες υπάρχουν από πλευράς του Κοινοβουλίου στο θέμα των «Χρυσών Διαβατηρίων». Άλλωστε δυο μέλη του Κοινοβουλίου παραιτήθηκαν.
Την πρόταση αποδέχτηκε «απρόσμενα» για πολλούς ο Αβέρωφ Νεοφύτου με αποτέλεσμα τα πράγματα να αλλάξουν και εκεί που η πρόταση «θα περνούσε σχεδόν απαρατήρητη» προκλήθηκε σύγχυση και κυκεώνας. Η αξιωματική αντιπολίτευση αντί να σηκώσει και αυτή το γάντι των εκλογών αντιπρότεινε «πρώτα παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας και μετά αυτοδιάλυση της Βουλής» ενώ το ΔΗΚΟ έπλευσε στα ίδια νερά με το ΑΚΕΛ προχωρώντας και ένα βήμα παραπέρα ότι η πρόταση Περδίκη – Θεολόγου «δίδουν το τέλειο άλλοθι» στην Κυβέρνηση Αναστασιάδη. Ακολούθησε ένας κυκεώνας, με τα κόμματα ουσιαστικά να προσπαθούν να βρουν τρόπος και δικαιολογίες για να μην αυτοδιαλυθεί η Βουλή και να λήξει η θητεία της ουσιαστικά 7 μήνες πριν την καθορισμένη ημερομηνία εκλογών.
Ας δούμε όμως τα πράγματα αμιγώς πολιτικά. Πρώτα όμως να θέσουμε το πλαίσιο και μετά να έρθουμε και στο δια ταύτα.
Στην Πολιτική υπάρχουν τρεις τιμωρίες για τους πολιτικούς, οι οποίες αφορούν δυο πτυχές σφαλμάτων: Η μια πτυχή είναι τα σφάλματα σε επίπεδο Πολιτικής Ηθικής. Η άλλη πτυχή είναι σφάλματα που ενέχουν και ποινικά αδικήματα. Για αυτές λοιπόν τις δυο πτυχές σφαλμάτων (ηθικής και ποινικής) υπάρχουν τρεις τιμωρίες για την μεν πτυχή της Ηθικής δυο τιμωρίες για την δε πτυχή του Ποινικού μια τιμωρία ευρύτερη.
Πρώτη τιμωρία: Αυτοτιμωρία με παραίτηση. Πρόκειται για την πιο συχνή τιμωρία στην Πολιτική σκακιέρα, την οποία όμως στην Κύπρο σπανίως την βλέπουμε. Η τιμωρία αυτή αφορά και προκύπτει μετά από σφάλματα πολιτικού προσώπου σε επίπεδο πολιτικής ηθικής και δεοντολογίας.
Δεύτερη τιμωρία: Πρόωρες εκλογές. Και αυτή η τιμωρία αφορά και προκύπτει μετά από σφάλματα πολιτικής ηθικής και δεοντολογίας. Και εννοείται, ούτε και αυτή την τιμωρία είδαμε ποτέ στην Κύπρο!
Τρίτη τιμωρία: Ποινική διαδικασία. Αυτή είναι ανεξάρτητη με τις πρώτες δυο και εννοείται πως από την στιγμή που ένα πολιτικό πρόσωπο βρίσκεται σε αυτή τη διαδικασία με την αποδεδειγμένη ενοχή του συνεπάγεται και η παύση του από οποιοδήποτε πολιτειακό αξίωμα.
Υπάρχει ακόμη μια διαφορά μεταξύ των δυο πτυχών πολιτικών σφαλμάτων: Στην πτυχή του ηθικού / δεοντολογικού σφάλματος, κριτής και δικαστής είναι ο λαός. Στην πτυχή του ποινικού αδικήματος, κριτής και δικαστής είναι το Δικαστήριο.
Εμάς μας ενδιαφέρει η πρώτη πτυχή. Η δεύτερη αφορά θεσμοθετημένη διαδικασία με συγκεκριμένο πλαίσιο. Δεν σηκώνει δηλαδή ερμηνείες ή και διφορούμενες θέσεις.
Και τώρα στο δια ταύτα. Πολιτικά δεν κάνει κανένα νόημα αυτό που αποφάσισε η Βουλή. Δηλαδή να μην αυτοδιαλυθεί. Και δεν κάνει απολύτως κανένα πολιτικό νόημα, αν ληφθεί υπόψη πως αυτοί που ψήφισαν να μην δικαστούν τα κόμματα από τον κυρίαρχο λαό είναι τα κόμματα της αντιπολίτευσης!!! Κάποιος, λογικά, θα ανέμενε πως αυτός που θα απέρριπτε αμέσως και επειγόντως τέτοια πρόταση θα ήταν το κυβερνών κόμμα και όχι η αντιπολίτευση, αφού η δεύτερη κατηγορεί το πρώτο ότι τα έκανε μαντάρα και η διαφθορά είναι στα ύψη. Συνεπώς η λογική ποια θα ήταν; Να καθίσουν το κυβερνών κόμμα στο σκαμνί, να το θέσουν ενώπιον των πολιτών και οι πολίτες να μαυρίσουν τον ΔΗΣΥ και να επιβραβεύσουν την αντιπολίτευση. Έτσι, κάνει νόημα. Και μάλιστα αρκετό πολιτικό νόημα. Το να κατηγορεί όμως η αντιπολίτευση το κυβερνών κόμμα «ότι έβαλε την χώρα στον πάτο» αλλά την ίδια ώρα να απορρίπτει να δικαστεί από τον λαό, είναι ολίγον τι οξύμωρο.
Υπάρχει βεβαίως και μια άλλη παράμετρος στο όλο θέμα. Το αίτημα από πλευράς της Αντιπολίτευσης για παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, το οποίο μάλιστα αίτημα η Αντιπολίτευση το έθεσε και ως προϋπόθεση για αυτοδιάλυση της Βουλής.
Ωστόσο και αυτό «μπάζει πολιτικά». Από δυο πλευρές μάλιστα. Πρώτον, δεν μπορεί το Κοινοβούλιο να αποφασίσει ή να υποχρεώσει τον εκάστοτε ΠτΔ προς παραίτηση. Συνταγματικά το Κοινοβούλιο μπορεί να αποφασίσει για τον εαυτό του -κατά πόσο θα αυτοδιαλυθεί ή όχι- αλλά όχι για την Εκτελεστική Εξουσία. Δεύτερον, αν η αντιπολίτευση είναι πεπεισμένη ότι οι πολίτες θα τιμωρήσουν την Κυβέρνηση και το ΔΗΣΥ, γιατί να μην πήγαινε σε βουλευτικές εκλογές, όπου τα ποσοστά των κομμάτων της αντιπολίτευσης θα εκτοξεύονταν και τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος θα μειώνονταν δραματικά, και άρα, και οι έδρες του στη Βουλή, οπόταν πλέον η αντιπολίτευση με μια ισχυρή πλειοψηφία στη Βουλή και με ένα αδύναμο ΔΗΣΥ, η αντιπολίτευση μέσω του Κοινοβουλίου θα βραχυκύκλωνε όλες τις κυβερνητικές αξιώσεις και προτάσεις ώστε να την υποχρεώσει σε παραίτηση. Και αν δεν παραιτηθεί να υποχρεωθεί να βαδίζει «ασθμαίνοντας» έως το 2023.
Και για να μην θεωρηθεί πως η Στήλη αποφεύγει να τοποθετηθεί ως προς το ερώτημα κατά πόσο έπρεπε η Κυβέρνηση να σηκώσει το γάντι και να παραιτηθεί, αυτό είναι ξεκάθαρο: Και βεβαίως, ο Νίκος Αναστασιάδης, όπως οδηγήθηκαν τα πράγματα, έπρεπε να είχε αποδεχτεί το challenge… Κακώς δεν το αποδέχτηκε.
Όπως και να έχει, ζήσαμε και αυτή την παραδοξότητα στην Κύπρο.
Κλείνοντας, να θέσουμε και μια πρόκληση προς όλους. Να δώσουν το δικαίωμα στους πολίτες να αποφασίζουν αν θα επαναπροκυρηχθούν εκλογές είτε Βουλευτικές είτε Προεδρικές, ως εξής:
Μια φορά τον χρόνο η Υπηρεσία Εκλογών να δημοσιοποιεί τους αναθεωρημένους επικαιροποιημένους εκλογικούς καταλόγους. Βάσει του συνολικού αριθμού ψηφοφόρων ανά έτος, όταν τουλάχιστον το 50% +1 των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων ζητήσουν δια της υπογραφής τους (ηλεκτρονικά) την προκήρυξη εκλογών, τότε να προκηρύσσονται εκλογές.
Και οι πολίτες να δικαιούνται να εγείρουν θέμα εκλογών για όποιο αιρετό αξίωμα θέλουν: Είτε για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είτε για την Βουλή, είτε για την Τοπική Αυτοδιοίκηση…
Δέχονται;
