Η κυβέρνηση λέει την αλήθεια. Τουλάχιστον, τη μισή αλήθεια. Τα πράγματα είναι ήδη δύσκολα και θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα αν δεν ψηφιστεί ο κρατικός προϋπολογισμός. «Ενδεχομένως», λέει ο υπουργός Οικονομικών, «να οδηγηθούμε σε στάση πληρωμών», «ενδεχομένως να θρηνήσουμε επί καμένου εδάφους», ενδεχομένως να μην μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το τρίτο κύμα πανδημίας –που κατά κανόνα ακολουθεί το δεύτερο κύμα πανδημίας, το οποίο σύμφωνα με την πρόβλεψη του βραβευμένου επιδημιολόγου μας δεν έπρεπε να υπάρχει. Κι όμως είναι ακόμα εδώ. Αμφότερα.
Σε αυτή τη ρευστή κατάσταση πραγμάτων, όπου τα δεδομένα ανατρέπονται από μέρα σε μέρα και το χειρότερο σενάριο επιβεβαιώνεται, η σταθερότητα είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Με τις υποδομές δημόσιας υγείας να βρίσκονται στα όρια των αντοχών τους, με την (ιδιωτική) οικονομία να δεινοπαθεί από τα περιοριστικά μέτρα και με χιλιάδες νοικοκυριά να στοιβάζουν απλήρωτους λογαριασμούς και καθυστερημένες δόσεις, η κρατική παρέμβαση είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Κοντολογίς, αν δεν ψηφιστεί ο προϋπολογισμός, ανοίγουμε την πόρτα του φρενοκομείου και κλειδαμπαρώνουμε την έξοδο κινδύνου προς τις διεθνείς αγορές για επιπλέον ρευστότητα. Θα μετρούμε αντίστροφα για τη στάση πληρωμών, τις υποβαθμίσεις από τους οίκους αξιολόγησης, την πλήρη παράλυση της (όσης απέμεινε) ιδιωτικής οικονομίας και το χάος που ακολουθεί. Όπως το έθεσε και ο ΥΠΟΙΚ, «δεν προδιαγράφεται τίποτα με την ψήφιση του προϋπολογισμού, αλλά σίγουρα με τη μη ψήφιση προδιαγράφεται».
Στη Βουλή, επικρατεί μια ισορροπία τρόμου, όπου μία ψήφος συν-πλην μπορεί να κάνει τη διαφορά. Μεταξύ του απόλυτου χάους και μιας προβλέψιμης σταθερότητας. Αυτή, περίπου, είναι η κυβερνητική εκδοχή των πραγμάτων. Μια εκδοχή κοντά στην πραγματικότητα, αλλά όχι η ίδια πραγματικότητα.
Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι ο τόπος δεν θα σωθεί με την ψήφιση ενός προϋπολογισμού περιορισμένης ευθύνης και διακοσμητικών αλλαγών, αλλά μπορεί να έχει μια ελπίδα σωτηρίας μόνο με την παραίτηση της παρούσας κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης που δεν χαίρει εμπιστοσύνης ούτε στο εσωτερικό, ούτε στο εξωτερικό.
Μετά το κίβδηλο «δεσμεύομαι», τους συμπέθερους, το «πακέτο ενίσχυσης» των Κυπριακών Αερογραμμών, την πρώτη και δεύτερη αναδιάρθρωση του Συνεργατισμού, το Σφαγείο Κοφίνου, το χαράμι εκατομμυρίων στις δημόσιες συγκοινωνίες και την εκτίναξη των φαινομένων διαφθοράς, ήρθε η χαριστική βολή με το βρώμικο πάρτι του προγράμματος των διαβατηρίων. Μπορεί να έχει κάθε δίκαιο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αισθάνεται θιγμένος επειδή διασύρεται το όνομά του στη βάση ενός ψιθύρου, (που ούτε επιβεβαιώνεται, ούτε υποστηρίζεται από τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα), αλλά δεν έχει δίκαιο όταν ενεργεί ως εκπρόσωπος τύπου του πρώην δικηγορικού του γραφείου ή όταν προσπαθεί να δικαιολογήσει τις μπίζνες του οικογενειακού του περιβάλλοντος. Δεν είναι δουλειά του. Όπως δεν ήταν δουλειά του να αποφασίζει ως επικεφαλής του Υπουργικού Συμβουλίου για τις μαζικές αιτήσεις διαβατηρίων που υπέβαλλαν οι κόρες του και οι πρώην συνέταιροί του. Το έλλειμα πολιτικής δεοντολογίας και πολιτικής ηθικής, ακόμα και σε μια χώρα όπως η Κύπρος, είναι προκλητικό.
Είναι ακόμα πιο προκλητικό ότι ο ίδιος, ως ελεγχόμενος, εκμεταλλεύεται την πανίσχυρη θέση εξουσίας που κατέχει προκειμένου να εμποδίσει ή και να ανακόψει την έρευνα του Γενικού Ελεγκτή. Του μόνου θεσμού που έχει, αντικειμενικά, την έξωθεν καλή μαρτυρία για να ερευνήσει τον βόθρο της διαπλοκής. Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης περί του αντιθέτου τις περισσότερες φορές είναι απλώς ανόητα -αποτυχημένες αντιγραφές της μακιαβελικής πρακτικής. Ο μονάρχης είναι πλέον γυμνός και εκτεθειμένος. Διπλά εκτεθειμένος γιατί ο τάχατες «τουρκικός δάκτυλος» που ήθελε να κάνει ζημιά στην Κύπρο, τελικά είναι ευρωπαϊκός, η Κύπρος είναι στο σκαμνί και ο Πρόεδρος υπόλογος. Εντός και εκτός.
Ακόμα πιο εκτεθειμένος όμως μένει ο Πρόεδρος από το γεγονός ότι είχε συζητήσει ή είχε βολιδοσκοπήσει τη θεωρία περί «δυο κρατών». Όσο και αν ο ίδιος διαψεύδει «κατηγορηματικά» κάτι τέτοιο, ελάχιστοι τον πιστεύουν. Περισσότεροι πιστεύουν ότι ο Χάρης ξέρει τι εννοεί όταν μιλά για «νέο ρεαλισμό», παρά ότι ο Πρόεδρος λέει την αλήθεια για το Κυπριακό. Όσο και αν πασκίζει η κυβέρνηση να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για το νέο αφήγημα του «ρεαλισμού», τη συνομοσπονδία, άλλο τόσο γνωρίζουν οι διεθνείς παράγοντες ότι ο Πρόεδρος είναι έτοιμος να συζητήσει «νέες ιδέες». Και αυτό είναι επικίνδυνο. Εντός και εκτός.
Με τον Πρόεδρο βαλλόμενο πανταχόθεν, ευάλωτο και υπόλογο, ο τόπος έχει ελπίδα σωτηρίας μόνο αν υπάρξει σχέδιο εξόδου. Το πρώτο βήμα είναι μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, έστω ένα μεταβατικό σχήμα για να ξεπεράσουμε την κρίση μετά την κρίση που φέρνει η πανδημία, να επουλώσουμε πληγές, να ξεβρωμίσουμε (όσο μπορούμε) και να αποκαταστήσουμε γέφυρες αξιοπιστίας με το εξωτερικό. Δεν θα χαθεί ο τόπος με τη μη ψήφιση του προϋπολογισμού. Θα χαθούν πολλά περισσότερα αν συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι είναι στραβός ο γιαλός.
Ηλίας Μυριάνθους: Ο Μαρίνος Σιζόπουλος μπορεί να αποδεικνύεται καλός στο παζάρι με την κυβέρνηση (με εξαίρεση το… ΓεΣΥ), αλλά ο Ηλίας Μυριάνθους είναι αυτός που για την ώρα διασώζει την (όποια) αξιοπρέπεια της Βύρωνος. Όση απέμεινε, μετά τον κόλαφο του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, τα στοιχεία που καταστράφηκαν και το παράνομο βίντεο που αναρτήθηκε μέσω κατεχόμενων.
Συμπτώσεις: Είναι πολλές οι συμπτώσεις για να τις προσπερνούμε. Τα «φίλια» πυρά είναι στοχευμένα και η τράπουλα σημαδεμένη. Είμαστε ακόμα στην αρχή, έχουμε πολλά να δούμε…
Το άσχετο: Έτος Ανεξαρτησίας
Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή…
