ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ
Αν ζούσαμε σε ζούγκλα, θα υπήρχε μια κάποια εξήγηση. Αν πάλι το ημερολόγιο έδειχνε 1976, δύο χρόνια μετά την εισβολή, θα υπήρχε μια κάποια δικαιολογία. Έχοντας διανύσει αρκετά μίλια στη νέα χιλιετηρίδα, δεν υπάρχει ούτε εξήγηση, ούτε δικαιολογία.
Το έγκλημα στους Εργάτες, όσο φρικτό και αν είναι, δεν είναι ούτε πρωτοφανές, ούτε ουρανοκατέβατο. Είναι άλλη μια (μαύρη) μέρα στη δουλειά. Άλλος ένας κρίκος στην αλυσίδα της αμέλειας, της ολιγωρίας και της ανικανότητας. Άλλη μια τραγωδία της διπλανής πόρτας που όταν προστεθεί μαζί με τις υπόλοιπες, δείχνει ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα μεμονωμένο γεγονός, από μια κακιά ώρα. Είναι κάμποσες οι κακές ώρες που έχουν μαζευτεί για να συνεχιστεί ο μακάριος ύπνος.
Θα μπορούσαμε να φορτώσουμε τα πολλά «γιατί» της διπλής δολοφονίας σε κάποια έκτακτη λειτουργό των Υπηρεσιών Ευημερίας, σε έναν ανεκπαίδευτο αστυνομικό που τού ΄λάχε να σηκώσει το τηλέφωνο μια νύχτα του Δεκέμβρη, σε έναν υπάλληλο από τους πολλούς «άριστους» που παράγει μαζικά η Δημόσια Υπηρεσία. Θα ήταν μια κάποια λύση να τους ξηλώσουμε όλους. Να πάνε σπίτι τους με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν είναι αρκετό.
Δεν είναι αρκετό να τιμωρηθούν (παραδειγματικά) όσοι εκ της θέσεώς τους επέδειξαν αμέλεια καθήκοντος – εγκληματική, εκ του αποτελέσματος, αμέλεια. Δεν είναι αρκετό να φορτώσουμε όλες τις ευθύνες σε δύο-τρεις υπαλλήλους κατώτερων βαθμίδων, οι οποίοι μπορεί και να μην είχαν τις απαραίτητες γνώσεις, την απαιτούμενη κατάρτιση ή την αναγκαία καθοδήγηση, ίσως και υποστήριξη, για να χειριστούν από μόνοι τους τέτοιες δύσκολες υποθέσεις.
Μπορούν να ζητηθούν «εδώ και τώρα» παραιτήσεις ανώτερων και (διοικητικά ή πολιτικά) προϊστάμενων. Δεν κρίνεται η συνολική τους δουλειά, ούτε η συνολική τους προσφορά. Κρίνεται η αποτυχία τους να οργανώσουν και να συντονίσουν τις κρατικές δομές. Η πολιτική ευθύνη είναι αδυσώπητη και κραυγαλέα.
Ούτε όμως και αυτό θα είναι αρκετό για να μην ξαναζήσουμε τέτοια τραγωδία. Ούτε είναι αρκετό να συγκλονιστούμε ξανά και να αναζητήσουμε νέους τρόπους αναδιάρθρωσης πεπαλαιωμένων δομών και σάπιων αντιλήψεων. Ούτε θα σωθούν ζωές αθώων γυναικών και παιδιών ξαναγράφοντας τους νόμους και τους κανονισμούς, αν δεν πάρουμε το φρικτό μάθημα που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, μπας και το εμπεδώσουμε
Το φονικό στους Εργάτες, το φονικό στη Γεροσκήπου, το φονικό στην Κωνσταντινουπόλεως, ο υγρός τάφος στο Μιτσερό, η κραυγή του έφηβου στην μάντρα του πατέρα του και τόσες άλλες φρικτές ιστορίες, είναι εγκλήματα με πολιτικό αποτύπωμα. Δεν είναι απομονωμένα, ούτε και ασύνδετα. Αλλάζουν οι φυσικοί αυτουργοί, αλλάζουν τα ονόματα των θυμάτων, αλλά όχι οι ευθύνες της Πολιτείας.
Ως τέτοιο, το φονικό έγκλημα στους Εργάτες το βράδυ της Πέμπτης ήταν ένα έγκλημα πολιτικό. Ήταν πολιτικό, γιατί έδειξε τη γύμνια του Κράτους, κατέδειξε την ανεπάρκεια καλοπληρωμένων ή και διορισμένων μανδαρίνων να δημιουργήσουν υποδομές ασφάλειας και προστασίας ευάλωτων θυμάτων οικογενειακής βίας. Είναι πολιτικό, γιατί τα θεμέλια του συστήματος είναι τόσο σάπια που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες μια σύγχρονης κοινωνίας. Είναι πολιτικό, γιατί για κάθε διορισμό ενός ανίκανου Υπουργού ή ενός «άριστου» διευθυντή, αντιστοιχούν εκατοντάδες ρουσφέτια και βολέματα ημετέρων. Είναι πολιτικό, γιατί αυτό το σύστημα το συντηρεί μια κοινωνία που υποκρίνεται στις τραγωδίες, κλίνει το γόνυ στη διαφθορά και υποκύπτει στον πειρασμό της ευκολίας.
Είναι πολιτικό, γιατί σε μια χώρα με τόσους πολλούς άξιους επιστήμονες, που έχουν τις γνώσεις και τις ικανότητες να δημιουργήσουν κάτι καλύτερο, συνεχίζουμε τις ίδιες αυτοκτονικές επιλογές. Συνεχίζουμε να κλείνουμε το μάτι στον ωχαδελφισμό και στο βόλεμα.
Λεφτά υπάρχουν, εργαλεία υπάρχουν, γνώσεις υπάρχουν. Πλέον υπάρχει και η συσσωρευμένη εμπειρία ποτισμένη σταλιά σταλιά με αίμα αθώων γυναικών και παιδιών. Καιρός να αποφασίσουμε τι Κράτος θέλουμε;
ΜΝΗΜΕΙΟ: Κάπου απόμερα, μακριά από τη βουή της πόλης, ίσως να γίνει ένα μικρό μνημείο για να θυμόμαστε τα αθώα θύματα ενός ανίκανου κράτους. Μια πλάκα για τη Μαργαρίτα, την Έλενα, τη Γεωργία, τη Μαρί Ρόουζ, τη Σιέρα, την Αριάν, την Λίβια, την Ελένα, την Μαρικάρ, την Σοφία, τον Στυλιανό, τον Σταύρο, την Ανδρούλα…
ΑΕΙ ΣΙΧΤΙΡ: Στο άγριο βρισίδι Ερντογάν και της συνοπαρτζιάς του αξίζουν οι ανάλογες απαντήσεις. Μια στο τόσο ας πάψουμε να είμαστε τα «καλά παιδιά». Όχι τίποτα άλλο, αλλά τουλάχιστον να εκτονωθούμε…
ΤΟ ΑΣΧΕΤΟ: Αυτογιόλ
Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή…
