Ο Αλί ξύπνησε. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Το χαμόγελο του έλειπε. Δοκίμασε να το βρει. Έψαξε παντού. Σκόνταψε σε χαλάσματα. Σε γκρεμισμένα σπίτια. Σε γυμνά λερωμένα πόδια παιδιών στην αλάνα. Σε απελπισμένα μάτια μανάδων που δεν είχαν τίποτα να ψήσουν στη φωτιά για μεσημεριανό.
Η Ιωάννα ξύπνησε. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Το χαμόγελό της έλειπε. Δοκίμασε να το βρει. Έψαξε παντού. Στο δωμάτιο του παππού. Κάτω από το μαξιλάρι του. Κάτω από το κρεβάτι. Στο μισοτελειωμένο βιβλίο που διάβαζε. Το μπαστούνι του ήταν παρατημένο στη γωνιά. Δίπλα από τη μητέρα που με πρησμένα μάτια κοίταζε το κενό.
Ο Άσαντ ξύπνησε. Δεν κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Ήξερε πως το χαμόγελό του είχε χαθεί. Κάποιος του το είχε κλέψει. Είχε ψάξει παντού. Εδώ και καιρό. Ήταν μόνος. Στα 16 του. Σε μια ξένη χώρα. Η δουλειά ήταν σκληρή. Τα χρήματα έμπαιναν στον φάκελο ανελλιπώς κάθε μήνα. Κρατούσε κάτι ψιλά για έκτακτα έξοδα. Του έλειπε πολύ η κίτρινη άπλα της πατρίδας του… η αγκαλιά της μάνας…το κτύπημα στον ώμο του πατέρα…
Η Μαίρη δεν ήθελε να ξυπνήσει. Δεν ήθελα να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Δεν θυμόταν καν πως έμοιαζε το χαμόγελο. Πάλευε να κρατηθεί στην επιφάνεια και να μην βουλιάξει στο μαύρο. Είχε όμως κουραστεί. Τα χέρια της δεν τέλειωναν στο λευκό σεντόνι του κρεβατιού. Σωληνάκια την σύνδεαν με μηχανήματα. Καλώδια έφευγαν από το στήθος και κατέγραφαν ένα κτύπο ρολογιού που μετρούσε τον χρόνο. Τον χρόνο που είχε ξοδέψει για να φτάσει ως εδώ. Τον χρόνο που απέμενε.
Ξύπνησες. Κοιτάχτηκες στον καθρέφτη. Έλειπε ναι το χαμόγελό σου. Το ήξερες πριν τη δεις την απουσία του γιατί είχε απομείνει μια κρύα τρύπα στο στήθος που κάποτε κτυπούσε μια ζεστή καρδιά. Αποφάσισες να πάρεις χρώματα και να ζωγραφίσεις το χαμόγελό που σου έλειπε. Πριν το χάσεις ολότελα. Πριν ξεχάσεις την όψη του. Πολύχρωμο, τρελό, ταξιδιάρικο, αισιόδοξο, αγαπησιάρικο. Σωστός! Τα κατάφερες μια χαρά. Το δίπλωσες το χαρτί πολλές φορές και το έκρυψες καλά. Μην βρουν και σου κλέψουν την ανάμνησή του.
Εγώ ξύπνησα. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Το δικό μου το χαμόγελο το είχαν κλέψει. Ήμουν απολύτως σίγουρος γι’ αυτό. Ήξερα κιόλας πως θα το έβρισκα. Είμαι πάντα αισιόδοξος. Πιστεύω στα χαμένα θαύματα.
Τους μάζεψα όλους: ΤηνΧαμπίμπα حبيبة , την Ιωάννα, Τον Άσαντ أسر, Τη Μαίρη, εσένα…
Ξεκινήσαμε να ψάχνουμε. Παντού. Έπρεπε να εντοπίσουμε τον κλέφτη. Έπρεπε να μάθουμε πού πάνε τα κλεμμένα χαμόγελα και να τα πείσουμε να επιστρέψουν πίσω. Τα είχαμε ανάγκη. Μας είχαν ανάγκη. Βλέπετε τα ορφανά κλεμμένα χαμόγελα δεν επιτελούν το λόγο ύπαρξής τους. Δεν σκορπίζουν το σκοτάδι. Δεν βοηθούν τους χαρταετούς να πετάξουν. Δεν ταξιδεύουν τις βάρκες σε προορισμούς άγνωρους. Δεν μοιράζουν αγάπη. Ξεχνούν την ελπίδα για πάντα.
Μαραζώνουν και εξαφανίζονται λες και δεν υπήρξαν ποτέ.
Μπήκαμε σε σπίτια χαμηλά. Περπατήσαμε σε δρόμους πολύβουους. Μπήκαμε σε κτίρια με φρουρούς ασφαλείας. Ανοίξαμε πόρτες κλειστές πίσω από τις οποίες παίζανε την τύχη μας στα ζάρια. Είδαμε πολέμους, φτώχια, πείνα, καταστροφές, καμένα δάση… Είδαμε όμως κι άλλα. Κυλιστήκαμε σε καταπράσινα χορτάρια. Αντικρίσαμε χιονισμένες βουνοκορφές.
Μυρίσαμε το φρεσκοφουρνισμένο ψωμί. Είδαμε κατακόκκινα αποτυπώματα φιλιών σε παιδικά μάγουλα. Μπήκαμε σε σχολεία φωτεινά. Ακούσαμε μουσικές και στροβιλιστήκαμε…
Πού καταλήξαμε; Πίσω στο κρεβάτι μας. Με την ανάμνηση του ταξιδιού να αφήνει τα ίχνη του στα όνειρά μας. Να γεμίζει τα μάτια μας με δάκρυα πότε χαράς και πότε πόνου. Κοιταχτήκαμε ξανά στον καθρέφτη. Το χαμόγελο ήταν ξανά πίσω στο πρόσωπό μας.
Πού πάνε τα κλεμμένα χαμόγελα;
Εκεί όπου κρύβεται ο πόνος και η χαρά.
Εκεί που ένα χέρι ακουμπά το δικό σου.
Μια αγκαλιά ανοίγει και σε κλείνει σφικτά.
Ένα ζευγάρι μάτια σου λέει προχώρα, πιστεύω σε σένα.
Τα κλεμμένα χαμόγελα σου ανήκουν. Όπως τα πιστά σκυλιά, στο πρώτο αισιόδοξο σφύριγμα του ιδιοκτήτη, επιστρέφουν και στρογγυλοκάθονται στο πρόσωπό σου.
Και ας κρύβονται πλέον πίσω από μάσκες. Τα χαμογελά μας είναι τα όνειρά μας και είναι δικά μας. Κανένας δεν μπορεί να μας τα κλέψει…
Καλή Ανάσταση!
Υπογραφή
Ρομπέν των Χαμένων Θαυμάτων
Υ.Γ.: Γιατί κάθε Ανάσταση τα κλεμμένα χαμόγελα επιστρέφουν στο σπίτι τους
