ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ
Τώρα που ξεμπερδέψαμε με τα βολέματα των παιδιών της Πινδάρου, το πάρε-δώσε των κομμάτων, το δημογραφικό, το ξέπλυμα του Νικολάτου, το «βαρύ πλήγμα» του Αναστασιάδη και την επίδειξη του Dior, επιστρέφουμε στην κανονικότητα της εποχής μας. Στην ίδια πεζή κανονικότητα, για τον επιούσιο.
Όσοι μπορούν, συνδυάζουν το τερπνόν μετά του ωφελίμου, κάνοντας ηλιοθεραπεία και σέρφινγκ, προκαλώντας ρίγη εθνικής συγκίνησης και υπερηφάνειας. «Τον τόπο μας δεν τον χαρίζουμε σε κανένα», λένε και καταπίνουν ανέμελα το παγωμένο φραπέ, όπως καταπίνουν την κατοχή, την προσφυγιά και το άπλετο αίμα που πότισε ετούτη τη γη. Απέναντι στον «ψευτοπατριωτικοφασισμό» κάποιων, αυτοί αντιστέκονται και διεκδικούν. Διεκδικούν το «δικαίωμά» τους να ξεγράψουν χιλιάδες χρόνια ιστορίας, να ξεπουλήσουν πατρώα γη και να διαγράψουν την αδικία, τον πόνο και την αξιοπρέπεια -όση αξιοπρέπεια τέλος πάντων απέμεινε μετά από τόσες «χαμένες ευκαιρίες».
Τη σήμερον ημέραν, για να θεωρείσαι πατριώτης και να μην είσαι «ψευδός», πρέπει να συντυχάνεις κυπριακά, να πααίνεις ποτζεί, να καταλαβαίνεις τον πόνο των εποίκων που εριζώσαν μες τα κλεμμένα σπίτια, να τους λαλείς «εν πειράζει μάνα μου, εκάμαμεν τζιαι εμείς πολλά», να θκιαμοιράζεις τριαντάφυλλα σε δικοινοτικές συνάξεις, να φουσκώνεις μπαλόνια, να δέρνεις κανένα 18χρόνο φαντάρο στο οδόφραγμα, τζιαι προπαντώς να παουρίζεις «θέλω λύση» κρατώντας κλαδί ελιάς, προς Θεού (ή προς Αλλάχ) όι ματσικόριδο γιατί μπορεί να παρεξηγηθείς. Άμαν τα κάμνεις τούτα ούλλα, είσαι πατριώτης γιατί δεν χαρίζεις τον τόπο σου σε κανένα «ψευδοπατριωτικοφασίστα». Αν βαστάς τζιαι καμιά ταμπέλα να καταγγέλλει τη «διοίκηση του νότου», τότε θεωρείσαι σούπερ-ντούπερ πατριώτης, ένας ενεργός πολίτης, πιο προοδευτικός που ούλλους τους προοδευτικούς, μια ψυσιή που κρούζει για να σμίξει τούτος ο τόπος. Έτσι είναι οι… πραγματικοί πατριώτες, με το νου τους κάμνουν μπαϊράμι.
Οι υπόλοιποι, όσοι επιμένουν να λένε την κατοχή-κατοχή, την εισβολή-εισβολή και τους ραγιάδες-ραγιάδες, είναι «ψευδοπατριώτες» και «φασίστες». Εν τούτοι που ευθύνονται για την καταστροφή του τόπου, εν «οι εθνικιστές», τζιαι ανάθεμα αν ξέρει κανένας τους τι σημαίνει ο όρος «εθνικισμός». Δαμαί δεν ξέρουν τι σημαίνει φιλοπατρία, αγώνας για επιβίωση, κατοχή, να μεν τους βάλουμε δύσκολα και συγχυστούν.
Δυστυχώς για τους αππωμένους προοδευτικούς, τούτος ο τόπος, ο τόπος που εγέννησε Βαγορήδες, Αυξεντίου και Τάσους Μάρκου, δεν έχασε ακόμα τη μαγιά του. Γεννοβολά ακόμα νιες τζιαι νιους που συγκινούνται στις εθνικές επετείους, που σηκώνουν περήφανα τη σημαία, που αγαπούν την ανηφόρα. Τι θα ήμασταν άλλωστε, χωρίς την ανηφόρα;
Στη σκοτεινή εποχή που ζούμε, στην εποχή της διαφθοράς και της διαπλοκής, της μάσας και της αρπαχτής, στην εποχή που οι λέξεις χάνουν το νόημα τους και ο λαός τους ηγέτες του, υπάρχει φως. Και όσο υπάρχει φως, θα υπάρχει ελπίδα. Η Ιστορία γράφεται από τους λαούς που αγωνίζονται και όχι από τους ραγιάδες που συνθηκολογούν με τον κατακτητή και λένε μπούρδες.
Υστερόγραφο: Μετά και το προχθεσινό χαστούκι της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Τουρκία, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Ήταν ακόμα ένας θρίαμβος της ελληνικής και κυπριακής διπλωματίας. Όπως η συμφωνία Μητσοτάκη – Ερντογάν για «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο. Με τέτοιους ηγέτες, τι να τους κάνεις του οχτρούς;
Υστερόγραφο 2: Οι πιο καλές κομπίνες είναι οι νόμιμες.
Το άσχετο: Ζάβαλε μου
Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή…
