Κατεβάστε τώρα το application της Offsitenews για Android & για iOS
Group google play
Group app store
mobile app

Σφάξε με Ταγίπ μου ν’ αγιάσω

Offsite Team
- 21.06.2020

Σφάξε με Ταγίπ μου ν’ αγιάσω

Thumbnail
Όταν κάθε φορά το αποτέλεσμα είναι χειρότερο από την προηγούμενη, τότε δεν φταίει το αποτέλεσμα, ούτε οι αριθμοί

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ

Την ώρα που η Τουρκία σφαγιάζει ανελέητα τους Κούρδους, την ώρα που στέλνει μισθοφόρους στη Λιβύη και συνάπτει παράνομες συμφωνίες, την ώρα που αλωνίζει ανενόχλητη στην κυπριακή ΑΟΖ και προελαύνει στα Στροβίλια, την ώρα που εργαλειοποεί τη μεταναστευτική κρίση και απειλεί την Ελλάδα με «θερμό επεισόδιο», την ώρα που φυλακίζει δημοσιογράφους και πολιτικά αντιφρονούντες, την ίδια ακριβώς ώρα επιβραβεύεται.

Η εκλογή του Τούρκου βουλευτή και πρώην διπλωμάτη Βολκάν Μποζκίρ ως Πρόεδρου της 75ης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ είναι αντικειμενικά μια επιτυχία για το ισλαμοφασιστικό καθεστώς του Ερντογάν. Είναι μια διπλωματική νίκη που αποκτά μεγαλύτερη σημασία εκ του αποτελέσματος. Ο Μποζκίρ έλαβε 178 ψήφους από το σύνολο των 192 (κρατών-μελών) και δικαίως πανηγυρίζει για τη «συντριπτική πλειοψηφία». Δικαίως και ο Ερντογάν επιχαίρει ότι «οι προσπάθειες μας δεν πήγαν χαμένες». Έξι χρόνια έκτιζε τον δρόμο προς την προεδρία του διεθνούς οργανισμού και ο στόχος επετεύχθη.

Μπορεί στη διεθνή σκακιέρα η εκλογή Μποζκίρ να μην ανατρέπει ισορροπίες και να μην προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις, όπως για παράδειγμα η αγορά των ρωσικών S400 ή η διαφαινόμενη σύγκλιση Ουάσιγκτον – Άγκυρας στη Λιβύη, δεν παύει όμως να έχει τη δική της σημασία και να κουβαλά τους δικούς της (έστω και αντιφατικούς) συμβολισμούς.

Η Τουρκία αξιοποίησε στο έπακρο τις συγκυρίες, μεθόδευσε τις συμμαχίες και έδωσε νόημα σε αυτό που κάποιοι φωστήρες ονομάζουν «πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική». Όντας μέλος της ομάδας χωρών της Δυτικής Ευρώπης (η Τουρκία!), εκμεταλλεύτηκε την εκ περιτροπής ανάληψη της προεδρίας της Γενικής Συνέλευσης και κέρδισε ουσιαστικά άνευ αντιπάλου. Ούτε η Ελλάδα που άνηκε στο ίδιο γεωγραφικό μπλοκ χωρών, ούτε πολύ περισσότερο η Κύπρος (που ανήκει στην γεωγραφική ομάδα της Ασίας!) στάθηκαν εμπόδιο στους τουρκικούς σχεδιασμούς. Ό,τι μπορούσαν το έκαναν. Εκ του αποτελέσματος… μια τρύπα στο νερό.

Δεν θα μας απασχολούσε ιδιαίτερα η επιτυχία ενός διπλωμάτη καριέρας, αν αυτός δεν εκπροσωπούσε το βαθύ τουρκικό κράτος και δεν εκπροσωπεί, με τη βούλα πλέον, έναν Οργανισμό που δήθεν προασπίζεται την διεθνή σταθερότητα και ασφάλεια. Πολύ περισσότερο δεν θα μας απασχολούσε η εκλογή Μποζκίρ, αν βολικά πιστεύαμε ότι η θέση του Προέδρου της Γενικής Συνέλευσης είναι καθαρά συμβολική. Έχουμε ακούσει τόσα πολλά πράγματα, που ακόμα μια ανοησία δεν μας προξενεί πλέον έκπληξη, ούτε καν μειδίαμα. Οι λόχοι των ηλιθίων δεν κάνουν μόνο παρέλαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά βγαίνουν και στα κανάλια με επίσημη ενδυμασία.

Γι’ αυτό θα ήταν τουλάχιστον χρήσιμο αν μαθαίναμε από τα λάθη μας και όχι να μένουμε εγκλωβισμένοι σε στρατηγικές επιλογές πεπερασμένων εποχών και αντιλήψεων. Όσο ακατανόητο και αν ακούγεται σήμερα ότι η Κύπρος ανήκει στην ασιατική ομάδα και όχι στην ομάδα της Δυτικής Ευρώπης (μαζί με Ελλάδα, Τουρκία και Ισραήλ), τη δεκαετία του ’60 αυτή η επιλογή έμοιαζε ολόσωστη. Έξι δεκαετίες μετά, η Ιστορία μας ειρωνεύεται και μας κεντρίζει. Αλλά, φευ, δεν της κάνουμε τη χάρη να ξυπνήσουμε και αφήνουμε τις μέλισσες να ψοφάνε «απάνω στο παχύ μας δέρμα, χωρίς τίποτα να νιώσουμε».

Αν η εκλογή Μποζκίρ είναι ένα συμβάν το οποίο δεν θα διαταράξει το μακάριο ύπνο μας, μια επιλογή για λύση του Κυπριακού με τα μυαλά (και τις ψευδαισθήσεις) περασμένων εποχών θα φέρει «το ποδοβολητό των βαρβάρων» έξω απ’ τα σπίτια μας. Όταν κάθε φορά το αποτέλεσμα είναι χειρότερο από την προηγούμενη, τότε δεν φταίει το αποτέλεσμα, ούτε οι αριθμοί. Φταίει το κακό μας το κεφάλι. 

Ιδιαίτερα τη στιγμή που απέναντί μας δεν έχουμε καμιά πολιτισμένη χώρα, αλλά ένα τέρας αδηφάγο και αιμοσταγές. Ένα τέρας που καταδυναστεύει, λεηλατεί και δολοφονεί. Ένα τέρας που δεν καταλαβαίνει από λογικά επιχειρήματα, από αντίδωρα και κομματικά παραμύθια.

Όσο εμείς ασχολούμαστε με τους καφέδες και τα οδοφράγματα, ζώντας στον κόσμο των ψευδαισθήσεων, η Τουρκία εφαρμόζει μια ολοκληρωμένη στρατηγική που ξεκινά από τον Ιράκ και τη Συρία, διαπερνά την Κύπρο, υπερκαλύπτει το Αιγαίο, πολιορκεί τον Έβρο, ισλαμοποιεί τη Θράκη, εργαλειοποεί τις μουσουλμανικές μειονότητες στις βαλκανικές χώρες και φτάνει ίσαμε τη Λιβύη. Το άκρως απόρρητο τουρκικό σχέδιο εισβολής κατά της Ελλάδας του 2014, που εκ παραδρομής δόθηκε στη δημοσιότητα πριν λίγες μέρες, θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό. Αλλά, φευ, μην μας ξυπνάτε!

Υστερόγραφο: Πιο φτωχικά μπορούμε να ζήσουμε, χωρίς πατρίδα όμως, πώς θα ζήσουμε;  

Υστερόγραφο 2: Αυτοί που κάνουν λάβαρο μια λύση διχοτομική και ρατσιστική, πώς, ομιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερίες και συμφιλίωση; Πόση υποκρισία είναι να μνημονεύεις τους ωραίους αγώνες, αλλά να υποκύπτεις στους μεγάλους αφέντες; 

Τάδε έφη: «Η Τουρκία επιδιώκει την αλλαγή των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή  και γι’ αυτό, ακόμα και στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του ’17, ο Ερντογάν, προσκαλεσμένος του Τσίπρα, άρπαξε την ευκαιρία για να θέσει ζήτημα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης, η οποία έχει καθορίσει τα ελληνοτουρκικά σύνορα, όπως και τα σύνορα της Τουρκία με τη Συρία και το Ιράκ. Από τότε μέχρι σήμερα, σειρά γεγονότων από τον Έβρο ως την Ανατολική και Κεντρική Μεσόγειο αποδεικνύουν την κλιμάκωση αυτή της επιθετικότητας» (Δ. Κουτσούμπας, Γ.Γ. ΚΚΕ)

Το άσχετο: Τζάμπα μάγκες

Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή…  

Home