…με την ατολμία που επέδειξε στο Κραν Μοντανά έδωσε στην Άγκυρα το άλλοθι να επικαλείται τα δήθεν «θέλω» των Τουρκοκυπρίων για να «νομιμοποιεί» επ’ όνοματι των Τουρκοκυπρίων τις μαξιμαλιστικές και απαράδεκτες θέσεις της στο Κυπριακό
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Twitter: @tsangarisp
Στο περιθώριο της Διάσκεψης του Κραν Μοντανά ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου μας είπε κατάμουτρα ότι ονειρευόμαστε. «Έλληνες και Ελληνοκύπριοι ονειρεύονται, πιέζοντας για άρση όλων των εγγυήσεων και αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί», είπε χαρακτηριστικά υπογραμμίζοντας πως η Άγκυρα δεν θα δεχθεί ποτέ την πλήρη αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο, ούτε την άρση των εγγυήσεων. «Για την Άγκυρα δεν είναι σημείο έναρξης της διαπραγμάτευσης οι μηδενικές εγγυήσεις και η αποχώρηση όλων των στρατευμάτων. Αυτό δεν το δεχόμαστε».
Τα όσα είπε ο Τούρκος ΥΠΕΞ δεν χρειάζεται ούτε να τα ονειρευτούμε, ούτε να τα φανταστούμε. Τα ακούσαμε. Πρόκειται δηλαδή για γεγονότα. Και τα γεγονότα δεν τα φαντάζεσαι ούτε τα ονειρεύεσαι.
Αυτό όμως που ίσως θα ήταν καλό να ονειρευτούμε ή να φανταστούμε, είναι κάτι άλλο: Μια σκηνή, όπου μετά από αυτές τις δηλώσεις Τσαβούσογλου, τότε στο Κραν Μοντανά, να προέβαινε σε δηλώσεις ο Μουσταφά Ακκιντζί και να έλεγε όσα είπε στην Guardian. Ότι δηλαδή πρόκειται για ένα «φριχτό σενάριο» το ενδεχόμενο προσάρτησης της «ΤΔΒΚ» από την Τουρκία. Και να προχωρούσε και ένα βήμα πάρα πέρα, ότι μετά τη λύση, η Επανενωμένη Κύπρος δεν θέλει ούτε εγγυήσεις ούτε στρατούς είτε από την Τουρκία είτε από την Ελλάδα (ας το έλεγε αυτό και ας έθετε όποιο όρο και προϋπόθεση ήθελε για την επίτευξη της λύσης. Ακόμη και την μια θετική ψήφο των Τουρκοκύπριων σε όλα τα συμβούλια και αρχές).
Άργησε λοιπόν ο Μουσταφάς να πει έστω και το προφανές. Ότι δηλαδή ενδεχόμενη προσάρτηση της «ΤΔΒΚ» από την Τουρκία είναι «φριχτό σενάριο».
Την στιγμή που ο Ακκιντζί έπρεπε να επέλεγε είτε την επανένωση είτε την συνέχιση της εξάρτησης των τ/κ από την Άγκυρα στο Κραν Μοντανά, επέλεξε, δυστυχώς, το δεύτερο.
Ασχέτως τι λέει τώρα. Τώρα άργησε. Άργησε για την παρέμβαση του που θα ωθούσε τα πράγματα προς λύση. Αλλά δεν άργησε για την παρέμβασή του που θα ενισχύσει την δυναμική του ως υποψήφιου αφού ο Μουσταφά Ακκιντζί βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο. Και ξέρει πολύ καλά ότι οι δικοί του ψηφοφόροι είναι αυτοί που θέλουν ίσως περισσότερο και από πολλούς ελληνοκύπριους μια λύση χωρίς Τουρκικές και Ελληνικές εγγυήσεις. Που ζητούν την αποδέσμευση των κατεχομένων από την Τουρκία, που ζητούν την απεξάρτηση από την Άγκυρα, που ζητούν να ζήσουν σε ένα φυσιολογικό κράτος, στο οποίο κουμάντο κάνουν οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι από κοινού και όχι η Άγκυρα.
Άργησε λοιπόν ο Μουσταφάς να επιλέξει την κοινή πορεία μαζί με τους Ελληνοκύπριους σε ένα φυσιολογικό κράτος. Άργησε και μάλιστα πολύ. Άργησε. Και με την ατολμία που επέδειξε στο Κραν Μοντανά έδωσε στην Άγκυρα το άλλοθι να επικαλείται τα δήθεν «θέλω» των Τουρκοκυπρίων για να «νομιμοποιεί» επ’ όνοματι των Τουρκοκυπρίων τις μαξιμαλιστικές και απαράδεκτες θέσεις της στο Κυπριακό.
Τουναντίον «μισή δήλωση του» θα έσωζε τη διαδικασία λύσης, θα αφόπλιζε την Άγκυρα και θα δημιουργούνται οι συνθήκες για λύση που θα μετέτρεπε την Κύπρο σε ένα φυσιολογικό κράτος, όπως το είπε και ο ΓΓ του ΟΗΕ, χωρίς δηλαδή Εγγυήσεις, χωρίς Στρατό, χωρίς μονομερές επεμβατικό δικαίωμα. Ούτε της Τουρκίας, ούτε της Ελλάδας, ούτε της Βρετανίας.
Βεβαίως, ο Τσαβούσογλου είχε δίκαιο. «Ονειρευόμαστε» να νομίζουμε πως θα υπάρξει ποτέ τέτοια λύση, χωρίς τουρκικές εγγυήσεις και τουρκικό στρατό.
Και δυστυχώς μάλλον «ονειρευόμαστε» και στο αν θεωρούμε ότι στην περίπτωση επανεκλογής του Ακκιντζί, ο τελευταίος θα τολμήσει να κάνει το βήμα απεξάρτησης από την Άγκυρα και να βαδίσει με τους ε/κ για μια λύση που καθιστά την ενωμένη Κύπρο ένα «φυσιολογικό κράτος». Χωρίς τουρκικές εγγυήσεις, χωρίς τουρκικό στρατό, χωρίς μονομερή επεμβατικά δικαιώματα.
