ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ

«Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος κοινωνιολόγος ή μελετητής με ιδιαίτερη ειδίκευση για να διαπιστώσει ότι στην Κύπρο, τα τελευταία χρόνια, έχει προκύψει ένας φαύλος κύκλος που δημιουργεί αισθήματα όχι μόνο δυσφορίας αλλά και αγωνίας και απελπισίας στους πολίτες». 

Αυτές οι γραμμές γράφτηκαν πριν από οκτώ χρόνια. Στις 3 Οκτωβρίου 2011. Θα μπορούσε να είχαν γραφτεί σήμερα. Στις 5 Μαΐου 2019. 

Ο «φαύλος κύκλος» όχι μόνο δεν έχει διακοπεί, αλλά έχει ενταθεί και επεκταθεί. Η απελπισία είναι ακόμα μεγαλύτερη και η ελπίδα ότι «κάτι-κάποτε-μπορεί-να-αλλάξει» έχει αλλοτριωθεί από τον κυνισμό του «τίποτα-δεν-αλλάζει». Η προσδοκία μιας όποιας αλλαγής έχει μεταπρατηθεί σε άνευ όρων παράδοση –εν αναμονή, μιας άλλης χειρότερης καταστροφής. 

Η τυχαία ανακάλυψη της δράσης ενός μανιακού δολοφόνου από τουρίστα (!) έφερε στην επιφάνεια τις προβληματικές δομές του συστήματος ασφάλειας με τον πιο μακάβριο τρόπο. Εφτά επιβεβαιωμένα θύματα, ποιος ξέρει πόσα άλλα; Μια αλυσίδα αμέλειας, αδράνειας, ανεπάρκειας, κακοδιοίκησης, επιπολαιότητας και εν τέλει, αποδεδειγμένου ρατσισμού. 

Τα αντανακλαστικά του πολιτικού προσωπικού αποδείχθηκαν, σε μια ακόμα κρίση, ανεπαρκή. Με 15 μέρες καθυστέρηση η αυτονόητη παραίτηση του πολιτικού προϊστάμενου για θέματα δημοσίας τάξης. Με +1 μέρα η αναμενόμενη παύση του διοικητικού προϊστάμενου για θέματα αστυνόμευσης. Είχε προηγηθεί η μη παραίτηση του επικεφαλής της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. 

Μέσα σε δύο μήνες η κυπριακή κοινωνία παρακολούθησε σε ζωντανή κάλυψη την πλήρη κατάρρευση του κράτους σε δύο σημαντικούς πυλώνες: οικονομία και ασφάλεια. Στην πρώτη περίπτωση μέσα από ένα πόρισμα που υπέγραφε «τη ληξιαρχική πράξη εξαφάνισης ενός επιτεύγματος του κυπριακού λαού». Και στη δεύτερη, μέσα από τις καθημερινές συγκλονιστικές αποκαλύψεις για την… τριετή δράση ενός μανιακού δολοφόνου γυναικών και παιδιών. 

Σε αυτό το μακάβριο σκηνικό, προστέθηκε η απαράδεκτη δήλωση του Προέδρου Αναστασιάδη που επιβεβαίωσε ότι (δεν) βρήκαμε πάτο. Διερωτήθηκε ο Πρόεδρος γιατί «να ασχολείται το BBC ότι είμαστε οι ρατσιστές εξαιτίας των όσων ακούγονται και λέγονται»; Και στην (κυριολεξία) αμέσως επόμενη γραμμή, πρόσθεσε: «εμείς τολμήσαμε και ζητήσαμε συγγνώμη, ανεξάρτητα αν τα θύματα ήταν αλλοδαπές». 

Με ένα τέτοιο Πρόεδρο, τι να πούμε για τους απλούς αστυνομικούς που είχαν την ευθύνη να χειριστούν την εξαφάνιση μιας «αλλοδαπής»;  Και ενός παιδιού «αλλοδαπής»; 

Πότε γίναμε τόσο απάνθρωποι ώστε να δικαιολογούμε τη φρίκη με το χρώμα του δέρματος; 

Η απελπισία είναι ακόμα μεγαλύτερη. Το κράτος – μπάχαλο που περιγράφεται αναλυτικά στις 596 σελίδες του πορίσματος Πολυβίου έχει γίνει χειρότερο. Απεχθές. Χωρίς Αιδώ.