Κατεβάστε τώρα το application της Offsitenews για Android & για iOS
Group google play
Group app store
mobile app

Στο ΔΗΣΥ να παραιτήσουν τα μασκαραλίκια

Στο ΔΗΣΥ να παραιτήσουν τα μασκαραλίκια

οι πολίτες θεωρούν τα κόμματα ως ένα πλιάτσικο μιας παρέας που με κάθε τρόπο προσπαθούν να διατηρήσουν τις θέσεις τους… Αν ένας πολιτικός ήταν στην ενεργό πολιτική είτε ως Υπουργός είτε ως Βουλευτής είτε ως Πρόεδρος για 10 χρόνια, τι άλλο θα μπορούσε να προσφέρει που δεν πρόσφερε ήδη;… Οι πολιτικοί καριέρας είναι όρος ή καλύτερα μοντέλο παρωχημένο... Κάτω από αυτή την παλαιομοδίτικη τακτική παρακολουθούμε να εκτυλίσσονται και οι ενδοκομματικές εκλογές στην Πινδάρου… 

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ / Twitter: @tsangarisp - «Αυτός ο πολιτικός κύκλος έκλεισε, και ο κάθε πολιτικός πρέπει να ξέρει πότε είναι η ώρα που αποχωρεί», είπε μεταξύ άλλων ο Κωνσταντίνος Πετρίδης, ο Υπουργός Οικονομικών, ανακοινώνοντας παράλληλα πως δεν προτίθεται να διεκδικήσει κάποιο αξίωμα στο ΔΗΣΥ. 

Και ορθά πράττει ο Κ. Πετρίδης, ο οποίος θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν και το φαβορί για την θέση του Προέδρου του ΔΗΣΥ αν ο ίδιος το επιθυμούσε. 

Αλλά ας μιλήσουμε λίγο στο πνεύμα των δηλώσεων του Κ. Πετρίδη. Ενός νεαρού πολιτικού, ο οποίος είναι μόλις 48ετών. Βρίσκεται σε πολύ υψηλές θέσεις από το 2013. Αρχικά Υφυπουργός παρά τω Προέδρω, μετέπειτα υπηρέτησε ως Υπουργός Εσωτερικών και από το τέλος του 2019 ως Υπουργός Οικονομικών.

Στα 48 του ο ίδιος θεωρεί ότι κλείνει τον κύκλο του στην Πολιτική. Και όχι άδικα. Αφήνει πίσω του ένα θετικό πρόσημο, ιδιαίτερα ως Υπουργός Οικονομικών. Κουμάνταρε. Η στήλη θα μπορούσε να επιχειρηματολογούσε για 1000 λόγους που ο Κ. Πετρίδης θα έπρεπε να συνέχιζε την πολιτική του πορεία και εντός του ΔΗΣΥ. Ωστόσο την ίδια ώρα υπάρχουν άλλοι 1000 λόγοι που δικαιολογούν την δική του απόφαση να μην διεκδικήσει κάποιο αξίωμα. 

Αν ήμασταν το 1980 ή το 1990 ο Πετρίδης θα εξελισσόταν σε έναν πολιτικό δεινόσαυρο που δύσκολα θα ξεκολλούσε από την καρέκλα. Αλλά είμαστε στο 2023. Και ο Πετρίδης είναι από τους λίγους μάλλον που το αντιλήφθηκαν. Διότι οι περισσότεροι ούτε το κατάλαβαν, ούτε θέλουν να το καταλάβουν. Αλλά για κακή τους τύχη, οι πολίτες όπως φαίνεται μέσα από τις εκλογικές αναμετρήσεις ξεπέρασαν, προσπέρασαν τα κόμματα. 

Τα θεωρούν ως ένα πλιάτσικο μιας παρέας που με κάθε τρόπο προσπαθούν να διατηρήσουν τις θέσεις τους, τα αξιώματά τους μόνο και μόνο για να ικανοποιούν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Μέσα σε αυτό τον ‘άρρωστο φιλόδοξο εγωκεντρισμό’ ξεχνούν τα βασικά. Ότι όλοι έχουν ημερομηνία λήξης. Όλοι πρέπει όπως πολύ σωστά λέει και ο Κ. Πετρίδης «να ξέρει πότε είναι η ώρα που αποχωρεί». 

Αν ένας πολιτικός ήταν στην ενεργό πολιτική για 10 χρόνια, τι άλλο θα μπορούσε να προσφέρει που δεν πρόσφερε ήδη; Και αυτό αφορά όλες τις θέσεις και όλες τις βαθμίδες. Οι πολιτικοί καριέρας είναι όρος ή καλύτερα μοντέλο παρωχημένο.  

Ένας βουλευτής πχ, όσα είχε να προσφέρει και όσα μπορεί να προσφέρει, μπορεί να τα προσφέρει μέσα από δυο θητείες. Γιατί να θέλει και τρίτη θητεία, τουτέστιν 15 ολόκληρα χρόνια; Αλλά κανένα κόμμα δεν τόλμησε να ψηφίσει το Νομοσχέδιο του Νίκου Αναστασιάδη για περιορισμό θητειών Βουλευτών και Προέδρου της Δημοκρατίας στις δυο συνεχόμενες θητείες. Τα σαΐνια της Βουλής, αφαίρεσαν την ρήτρα που αφορούσε τους ίδιους (τους Βουλευτές δηλαδή) και υπερψήφισαν την ρήτρα που θέτει όριο τις δυο συνεχόμενες θητείες ΜΟΝΟ για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. 

Θέλετε και άλλο παράδειγμα; Γιατί οι εκάστοτε Βουλευτές πρέπει να αποτελούν την ηγεσία ενός κόμματος; Άλλο ο Βουλευτής, άλλο η ηγεσία. Ο Βουλευτής συνήθως τρέχει για ‘πάρτι του’. Για την επανεκλογή του. Για ικανοποίηση των δικών του ψηφοφόρων αγνοώντας πολλές φορές τόσο τις γραμμές όσο και το καλώς νοούμενο συμφέρον του κόμματός του. Και ακριβώς επί τούτου είναι ο ρόλος μιας σύγχρονης Ηγεσίας, να εργάζεται κατ’ αποκλειστικότητα για το καλό του κόμματος και να συνετίζει όποιους βουλευτές εντοπίζονται να τρέχουν για τους δικούς τους ψήφους. Ωστόσο σε όλα τα κόμματα –στην Κύπρο- συνήθως, οι θέσεις στην ηγεσία, είναι ‘πιασμένες’ από τους Βουλευτές. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ΔΗΣΥ, μιας και είναι και το θέμα της επικαιρότητας. 

Από τις έξι θέσεις της Ανώτατης Ηγεσίας, αν κάποιος αφαιρέσει τις δυο θέσεις που δικαιολογημένα επιτάσσουν να είναι και Βουλευτές (τη θέση του Προέδρου και τη θέση του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου), οι άλλες 4 θέσεις (Αναπληρωτή και 3 Αντιπρόεδροι) γιατί πρέπει να πληρώνονται από Βουλευτές; Ή αντιστρόφως, αυτές οι 4 θέσεις θα έπρεπε να απαγορευόταν να διεκδικηθούν από Βουλευτές. 

Τουναντίον, παρατηρούμε τους Συναγερμικούς βουλευτές να θέλουν να είναι και απ’ εκεί και απ’ εδώ και αν υπήρχαν και άλλες θέσεις να βρίσκονται και σε αυτές. 

Παρωχημένες λογικές, που ίσως αυτές να ήταν ορθές και πρακτικές προ μιας 20ετίας αλλά όχι εν έτει 2023. 

Κάτω από αυτή την παλαιομοδίτικη τακτική παρακολουθούμε να εκτυλίσσονται και οι ενδοκομματικές εκλογές στην Πινδάρου. 

Αντί ο ΔΗΣΥ να προχωρήσει σε μεταβατική ηγεσία, η οποία θα οδηγούσε το κόμμα σε ένα Ιδεολογικό Συνέδριο για να βρει την ταυτότητα του, μετέπειτα σε ένα Καταστατικό Συνέδριο (ώστε να γίνουν οι πιο κάτω αλλαγές που παρατίθενται) και επιπλέον και άλλες αλλαγές εκσυγχρονισμού και μετέπειτα να οδηγήσει το Κόμμα στο Εκλογικό Συνέδριο για την νέα του ηγεσία, η οποία θα αναλάμβανε ένα σύγχρονο και με ξεκάθαρη ιδεολογική τοποθέτηση κόμμα, γίνεται το αντίστροφο !!!

Πάνε σε εκλογές για Πρόεδρο, μετέπειτα για τις θέσεις της υπόλοιπης ηγεσίας και μετέπειτα –λένε- θα κάνουν τον απολογισμό τους. 

Πασανάκατα πράματα τα οποία δεν πείθουν ότι οι του ΔΗΣΥ όντως ενδιαφέρονται για την επόμενη μέρα αλλά για το πως διατηρηθούν ή για το πως θα αναρριχηθούν στην εξουσία, τουλάχιστον επί του παρόντος στην κομματική εξουσία.  

Αν θέλετε όμως να μιλήσουμε και συγκεκριμένα για τις υποψηφιότητες, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. 

Ο Αβέρωφ Νεοφύτου επανδιεκδικεί. Και ο λόγος; Διότι αν το μείζον και το πρώτιστο αυτή την στιγμή είναι η επανένωση του ΔΗΣΥ, πώς θα επανενώσει τον ΔΗΣΥ, όταν μεγάλη μερίδα των Συναγερμικών ψήφισαν από τον α’ γύρο Νίκο Χριστοδουλίδη ως αντίδραση στη δική του υποψηφιότητα; Ποιο είναι το πλάνο του για να πείσει αυτούς τους ψηφοφόρους ώστε να επιστρέψουν στον ΔΗΣΥ; Δεν πρέπει να το εκθέσει στους Συναγερμικούς; Εκτός και αν δεν τους θέλουν πίσω, που και αυτό είναι μια πολιτική θέση, την οποία όμως θα πρέπει να την πουν ξεκάθαρα και να την δικαιολογήσουν ακόμη πιο ξεκάθαρα. 

Το ίδιο θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί και για την υποψηφιότητα του Χάρη Γεωργιάδη, ο οποίος είναι ο Αναπληρωτής Πρόεδρος του κόμματος και ήταν βάσει και του Καταστατικού ο campaign manager της προεκλογικής εκστρατείας, μια εκστρατεία που άφησε το ΔΗΣΥ εκτός β’ γύρου, για πρώτη φορά στα χρονικά του. Το ότι είμαι Αναπληρωτής και αυτομάτως συνεπάγεται ότι θα είμαι ο επόμενος Πρόεδρος, επίσης είναι παλαιομοδίτικη τακτική και προσέγγιση. Το ότι υπηρετώ ως Nr2 δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε και προσυμφωνημένο ότι δικαιούμαι να είμαι μετά ο Nr1. Αυτά ήταν λογικές του 1980. Συνεπώς και ο Χάρης Γεωργιάδης θα πρέπει να εξηγήσει πώς θα επανενώσει το κόμμα. 

Δεν αναφέρομαι στον Δημήτρη Δημητρίου διότι απλούστατα ο Δημητρίου δεν ήταν ηγεσία του ΔΗΣΥ. Ήταν μεν αξιωματούχος ως Εκπρόσωπος Τύπου αλλά αυτή η θέση δεν εμπίπτει στην ηγεσία του κόμματος. Είναι θέση διορισμού από τον εκάστοτε Πρόεδρο του ΔΗΣΥ. Συνεπώς ο Δημήτρης Δημητρίου, εμφανίζεται ως ο νέος ηγέτης που θα επανενώσει τον ΔΗΣΥ χωρίς το βαρίδι της αποτυχίας και χωρίς ευθύνες για την αποτυχία στις προεδρικές εκλογές. Τουναντίον επί προσωπικού επιπέδου το 2021 αναδείχτηκε ο πρώτος βουλευτής παγκύπρια –και δεύτερος από όλα τα κόμματα- που έλαβε τις περισσότερες ψήφους (13436 ψήφους). Το ίδιο θα ίσχυε και για άλλο υποψήφιο αν υπήρχε κάτω υπό αυτές ή παρόμοιες προϋποθέσεις. 

Για να μην θεωρηθεί όμως ότι η Στήλη παρουσιάζεται ως μετά Χριστόν προφήτης, να σημειωθεί ότι ο γράφων είχε ξεκάθαρη θέση, η οποία προβλήθηκε και λέχθηκε επίσης ξεκάθαρα –και κατ’ επανάληψη- προ πολλών μηνών και ήταν η εξής: 

1/ Σε περίπτωση που ο υποψήφιος του ΔΗΣΥ δεν περάσει στο β’ γύρο, η διαδικασία έπρεπε να ήταν η αυτονόητη: Ανάληψη πλήρως της ευθύνης και παραίτηση από την ίδια νύχτα του υποψηφίου και της ηγεσίας.

2/ Ανάληψη δράσης από μεταβατική ηγεσία που θα λάμβανε τις αποφάσεις ενόψει του Β’ Γύρου (και αφού οι άμεσα εμπλεκόμενοι θα ήταν ήδη παραιτημένοι θα διευκόλυνε το ΔΗΣΥ να πάρει απόφαση για στήριξη του Νίκου Χριστοδουλίδη)

3/ Η μεταβατική ηγεσία να οδηγούσε το ΔΗΣΥ σε Συνέδριο. Πρώτα Ιδεολογικό, μετά Καταστατικό και τέλος Εκλογικό Συνέδριο για την νέα Ηγεσία του ΔΗΣΥ. Τα τρία Συνέδρια επιτάσσονται διότι:

Α. Ιδεολογικό Συνέδριο: Να ξεκαθαριστούν οι θέσεις του Κόμματος. Τι πρεσβεύει, τι πιστεύει και ποιοι είναι οι στόχοι του ως κόμμα. Και ας αρχίσουν με τα πιο απλά όπως πχ ο ΔΗΣΥ πρεσβεύει τα Ελληνοχριστιανικά Ιδεώδη; Ή όχι; Είναι σίγουρο ότι ακόμη και σε αυτό το απλό τα μισά μέλη του ΔΗΣΥ λένε ναι και τα άλλα λένε όχι. Και αν φοβούνται να το αγγίξουν αυτό το θέμα τότε ας κοιτάξουν το αδερφό τους κόμμα, το CDU της Γερμανία, το οποίο ούτε φοβάται, ούτε έχει ενστάσεις να λέει και να επαναλαμβάνει ότι είναι ΧριστιανoΔημοκρατικό κόμμα. Και όταν μιλάμε για ένα ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ συνέδριο, αυτό εννοούμε. Να γίνει επανατοποθέτηση και ξεκαθάρισμα σε ΟΛΑ τα ζητήματα. Είτε είναι απλά είτε σύνθετα. Τίποτα πλέον δεν θεωρείται αυτονόητο αν δεν τοποθετηθεί και γραφτεί κάτω.  

Β. Καταστατικό Συνέδριο: Στο οποίο θα γίνουν εκ βάθρων αλλαγές. Μερικές εκ των οποίων είναι:

1/ Απαγόρευση διεκδίκησης ηγετικών θέσεων από Βουλευτές. 

2/ Η θητεία της Ηγεσίας να περιοριστεί στα 2 χρόνια αντί ανά 5 που είναι σήμερα. 

3/  Περιορισμός θητείας  βουλευτών στις δυο περιλαμβανομένης και της τρέχουσας (όσοι δηλαδή το 2021-26 διανύουν την δεύτερη τους θητεία να μην μπορούν να επανδιεκδικήσουν το 2026 και όσοι διανύουν την 1η τους θητεία τώρα, το 2026 να μπορούν να επαναδιεκδικήσουν για τελευταία φορά). 

Γ. Εκλογικό Συνέδριο: Αφού γίνουν τα δυο πιο πάνω τότε και μόνο τότε να προχωρήσουν σε εκλογές για μια νέα Ηγεσία, η οποία θα έχει ξεκάθαρο προσανατολισμό και ξεκάθαρο Καταστατικό για να οδηγήσει τον ΔΗΣΥ στο 2050. 

Όλα τα άλλα είναι κουβέντες, τα οποία μόνο ζημιά και συρρίκνωση στον ΔΗΣΥ θα επιφέρουν…. 

«Όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει». Ή καλύτερα με παράφραση ‘όποιος είχε αυτιά, θα άκουε’.  

Home