62 χρόνια μετά, παλεύουμε ακόμη να αντιληφθούμε που ανήκουμε. Στη Μόσχα ή στην Ουάσιγκτον; Και αν πρόκειται για ξέπλυμα, μίζες, διαβατήρια ανήκουμε στην Μόσχα και αν πρόκειται για κανένα παρακάλιο για κανένα ψήφισμα ανήκουμε στην Ουάσιγκτον.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Twitter: @tsangarisp
Πάντοτε ως λαός και μετέπειτα ως Κυπριακή Δημοκρατία
Ο «μικρομεγαλισμός» του πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και η ψευδαίσθηση του ότι θα μπορούσε η μικρή Κύπρος να κινείτο μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον χωρίς επιπτώσεις φιγουράροντας στο Κίνημα των Αδεσμεύτων συνέτεινε στην διαμόρφωση μιας «επιτήδειας ουδετερότητας», άκρως επικίνδυνης. Απουσίας πολιτικής καθοδήγησης, στόχων και δημιουργίας πραγματικών συμμαχιών, ενισχύθηκε η ήδη επικρατούσα «αφοσίωση» των μεν Τουρκοκυπρίων στην «μητέρα πατρίδα Τουρκία» (η οποία δυστυχώς συνεχίζεται και μέχρι σήμερα) και των δε Ελληνοκυπρίων στην «μητέρα πατρίδα Ελλάδα», μια αφοσίωση η οποία είχε διαδραματίσει το δικό της ρόλο, στην μη εξέλιξη των πραγμάτων ως έπρεπε να είχαν εξελιχθεί.
Παραμένοντας το νεοσσό κράτος μόνο, χωρίς να βρίσκεται σε ένα πεδίο συμμαχιών, μέσα από το οποίο θα καθοδηγείτο, με μοναδική ελπίδα του μια άσχετη -και όχι αδικαιολόγητα- τότε πολιτική ελίτ, η εξέλιξη δεν θα μπορούσε να διαφέρει και πολύ από τα όσα ζούμε σήμερα.
Το λυπηρό ωστόσο και συνάμα καταθλιπτικό είναι πως 62 χρόνια μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί τα συμφέροντα της χώρας αλλά συνάμα δεν έχουμε καν αποφασίσει αν πρέπει να ανήκουμε κάπου. Εφησυχαστήκαμε στην μοίρα μας και στην μοναχική μας πορεία, ίσως και διότι έτσι βολεύει -κάνουμε ό,τι θέλουμε, ό,τι μας καπνίσει και δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανένα-.
Ισορροπήσαμε ή καλύτερα κάναμε άλματα μπροστά κυρίως κοινωνικά με την ένταξή μας στην ΕΕ (λόγω των Οδηγιών και Νομοθεσιών των Βρυξελλών), μπήκαμε σε μια τάξη εμπορικά και ίσως και λίγο οικονομικά και πάλι εξαιτίας της ένταξης μας στην ΕΕ, αλλά απ’ εκεί και πέρα, ακόμη και τώρα, 62 χρόνια μετά, παλεύουμε ακόμη να αντιληφθούμε που ανήκουμε. Στη Μόσχα ή στην Ουάσιγκτον; Και αν πρόκειται για ξέπλυμα, μίζες, διαβατήρια ανήκουμε στην Μόσχα και αν πρόκειται για κανένα παρακάλιο για κανένα ψήφισμα ανήκουμε στην Ουάσιγκτον.
62 χρόνια μετά λαϊκίζουμε, προτάσσοντας το σύνθημα «έξω οι Βάσεις από την Κύπρο», όταν ξέρουμε πως αυτό δεν είναι ούτε εφικτό ούτε και προς το συμφέρον μας. Πιο ξεκάθαρα δεν μπορούσαν να μας το πουν, μας το είπε ο νυν Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, ότι ο penholder του Κυπριακού στο Συμβούλιο Ασφαλείας είναι η Βρετανία και εμείς αντί να δούμε τι θα κάνουμε με το Λονδίνο, τους ρίχνουμε πέτρες. Αυτή είναι η πολιτική μας οξυδέρκεια. ΟΚ. Τόσα καταλαβαίνουμε, τόσα κάνουμε.
62 χρόνια μετά και αντί να δούμε τον γείτονα-σύμμαχο, το κράτος του Ισραήλ, αντί να ενδυναμώσουμε τις σχέσεις μας θεωρούμε καθήκον μας, ως Κύπρος, να καταδικάσουμε την ενεργοποίηση του iron dome αντί τις χιλιάδες ρουκέτες κατά του Ισραήλ.
62 χρόνια μετά το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της Κύπρου παραμένει πιστό στην Μόσχα, απειλώντας πως δεν θα διστάσει να ξαναπεί ΟΧΙ στη λύση του κυπριακού αν στην μετά-λύση εποχή υπάρχει άμεση ή έμμεση εμπλοκή της Ενωμένης Κύπρου στο ΝΑΤΟ ή αντίστροφα.
Κατά τα άλλα, θεωρούμε πως με αυτή την ασυνάρτητη πολιτική μας, μπορούμε να δημιουργήσουμε τέτοια δεδομένα και τέτοιες συμμαχίες που να μπορούν να αναχαιτίσουν την τουρκική πολιτική έναντι της Κύπρου.
Υπό αυτά τα δεδομένα και συνθήκες, πάλι καλά που πετυχαίνουμε ό,τι πετυχαίνουμε, που διασφαλίζουμε ό,τι διασφαλίζουμε -έστω και τυπικά και υπό τύπου δηλώσεων, αναφορών και σημειώσεων-.
Υπό αυτά τα δεδομένα, πάλι καλά που ακόμη μόνο η μισή Κύπρος είναι υπό κατοχή, πάλι καλά που μας στηρίζουν όσοι και όσο μας στηρίζουν. Το ερώτημα είναι για πόσο ακόμη θα στηρίζουν τις θέσεις της πλευράς μας για λύση ομοσπονδίας αντί λύση δυο κρατών, την οποία πλέον έθεσε η Άγκυρα και επίσημα στο τραπέζι…
