Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ 

Μόνο τυχαία δεν είναι η σχεδόν ταυτόσημη θέση ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ για τον 16χρόνο που κατέβασε την κατοχική σημαία. Φαινόμενο παράδοξο μεν, κυπριακό δε, η συχνότητα με την οποία τέμνονται οι θέσεις των εκπροσώπων των λεγόμενων εθνικοφρόνων και της λεγόμενης αριστεράς. Αμφότεροι, φορείς ιδεών που κτίστηκαν πάνω σε ποτάμια αίματος, ανθρώπινες θυσίες και ιστορικούς αγώνες, συχνά – πυκνά ευρισκόμενοι στις απέναντι όχθες. 

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, οι διαφορές των δύο παρατάξεων δεν ανάγονται μόνο στο πλαίσιο του ιστορικού διαχωρισμού, αλλά είναι ευδιάκριτες και στις μέρες μας. Δείγμα (ή και… δήγμα) οι προηγούμενες κυβερνήσεις: από την κρίση στον κούρεμα, από τον Χαρίλαο στον Χάρη, από τη Λαϊκή στον Συνεργατισμό, από την Eurocypria στις Κυπριακές Αερογραμμές, από την ανεργία στη φτωχοποίηση, από τη μασέλα στην «ορφανή Ρωσίδα», από τους συμβούλους στους «άριστους», από τη Focus στη Focus, από τις διαλυμένες Υπηρεσίες Κοινωνικές Ευημερίας στις διαλυμένες Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας και από την «Ομάδα Κύπρος» στην «Απόφαση Ειρήνης». Διαψεύδοντας και τον Μαρξ που είχε πει ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και την δεύτερη σαν φάρσα».

Στον… αντίποδα, η ιστορία του 16χρόνου που κατέβασε την κατοχική σημαία επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά πόσο πολύ συμφωνούν στο θέμα του Κυπριακού –ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που έχουν επικρατήσει και σε Πινδάρου και σε Εζεκία Παπαϊωάννου η ίδια σχολή σκέψης για τη διαχείρισή του. Με όρους «2004» και όχι με όρους «2019». Σε μια κατάσταση προ-Ανάν. 

Επί του πρακτέου, ούτε όσοι υποτίθεται ότι εκπροσωπούν την παράδοση του Παλληκαρίδη και της ΟΧΕΝ, αλλά ούτε και όσοι υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τα αντιστασιακά ιδεώδη του Γλέζου και των μωρών της Ιντιφάντα, δεν βρήκαν μισή κουβέντα για να στηρίξουν την αυθόρμητη πράξη ενός έφηβου που κατέβασε το απόλυτο σύμβολο της κατοχής. Αντίθετα, με το γάντι, τον καταδίκασαν. Και μείναμε εμείς με την απορία, την εύλογη απορία, «γιατί, τι έγκλημα έκαμε;»

Τι το κακό έκαμε ο 16χρόνος; Ένα παιδί που (το ξαναγράφουμε για να το εμπεδώσουμε) κατέβασε το απόλυτο σύμβολο της ΚΑΤΟΧΗΣ χωρίς προφανώς να ξέρει ότι η πράξη του βιντεοσκοπείται και θα γίνει πρώτο θέμα στα κανάλια. Ήταν μια πράξη αντίστασης. Δεν είχε σκοπό να βάλει μπουρλότο στις ιστορίες επαναπροσέγγισης, ούτε να ναρκοθετήσει τις «προσπάθειες για επανέναρξη των συνομιλιών». Αυτά τα κάνουν (και πολύ πετυχημένα μάλιστα) ο Τσαβούσογλου, ο Οζερσάι και ο Ερντογάν. Μερικές φορές το κάνει και ο Ακιντζί, αλλά κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε για να μην χαλάσουμε το «καλό κλίμα». 

Μόνο καμένα μυαλά μπορούν να αποδώσουν ευτελή κίνητρα σε μια πράξη αντίστασης και στην ευψυχία ενός 16χρονου που δεν ανέχθηκε να βλέπει απέναντί του αυτό που συνηθίσαμε τόσο πολύ να βλέπουμε κάθε πρωί και κάθε βράδυ. Και ας μην φοβούνται οι κύριοι εκπρόσωποι του νεοκυπριωτισμού ότι θα ακολουθήσουν πολλοί το παράδειγμα του 16χρονου. Η αλλοτρίωση έχει επικρατήσει τόσο πολύ, η κομματοκρατία έχει κυριαρχήσει και η ανιστόρητη προπαγάνδα αποτελεί το κύριο αφήγημα της εποχής που ζούμε.

 Ευτυχώς που κάθε τόσο βρίσκεται ένας άγνωστος Σολωμός για να μας υπενθυμίζει ότι απέναντί μας υπάρχει κατοχή, ότι η κατοχή δεν φεύγει με μπαλόνια και αφηρημένες τέχνες, αλλά με αντίσταση. Και για να υπάρξει αντίσταση χρειάζεται αγωνιστικό φρόνημα, καθαρό μυαλό και πάθος. Απροσμέτρητο πάθος. Ελληνικό πάθος. Όπως το πάθος του Γλέζου και του Σιάντα, όπως το πάθος του Ευαγόρα και του Γρηγόρη. Πάθος για Ελευθερία. 

Χίλιες φορές καλύτερα να βγάζουμε κάθε 1000 κομματικούς ένα τέτοιο 16άρη. Γιατί σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα… 

Υστερόγραφο: Τόση λύσσα που έβγαλαν ορισμένοι νεοκύπριοι εναντίον του παιδιού, δεν την έβγαλαν ούτε για τον Τσαβούσογλου και τον Ερντογάν. Πόση αλλοτρίωση πια; 

Υστερόγραφο (2): «Το μόνο που επιτυγχάνουν τέτοια γεγονότα είναι να εδραιώνουν τη διχοτόμηση, τη δυσπιστία, την αντιπαράθεση, τη σύγκρουση…». Αυτό είναι απόσπασμα από τις δηλώσεις του Τάκη Χατζηδημητρίου. Δεν σχολίαζε τις κινήσεις της Τουρκίας στην κατεχόμενη Αμμόχωστο και στην ΑΟΖ, αλλά την πράξη του 16χρονου. Για τις δηλώσεις του Δημάρχου της κατεχόμενης Λύσης, το μόνο που έχουμε να πούμε είναι «Ουδέν σχόλιο». 

Σημείωση: Σωστά γίνεται έρευνα για τις εκτιμήσεις του Κτηματολογίου, έστω και αν όπως ισχυρίζονται έγινε μόνο «ένα λάθος» σε δεκάδες χιλιάδες εκτιμήσεις. Όταν αυτό το «λάθος» αφορά το περιβόητο «φιλέτο του Κατάρ», μας μπαίνουν διάφορες υπόνοιες στο μυαλό και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, καλύτερα να ξεκαθαρίσουν όλα αυτά. Επειδή μιλούμε για δημόσιο πλούτο και όχι για το τσιφλίκι του καθενός που μπορεί -λέμε τώρα- να πωληθεί και κοψοχρονιά... 

Σημείωση (2): Ο τραγικός επίλογος του 14χρονου και η χιονοστιβάδα αποκαλύψεων μετά την τραγωδία, επιβεβαίωσε ότι οι αδύναμοι πληρώνουν την ανικανότητα, την ανεπάρκεια, την ευθυνοφοβία, το ραχάτι και τη ρουσφετοκρατία που επί χρόνια συστηματικά καλλιεργείται. Όταν τόσο άδικα χάνει τη ζωή του ένα παιδί, οι ευθύνες δεν είναι ορφανές. Πολιτικές, ποινικές, πειθαρχικές. Συλλογικές. Έχουμε αποτύχει ως κοινωνία να φτιάξουμε ένα κατ’ ελάχιστον ανθρώπινο Κράτος που θα προστατεύει έστω τα παιδιά. Εκεί έχουμε φτάσει. Και δεν είναι ο πάτος.

Καλή Κυριακή και Αγία Υπομονή!