Έτσι εκπαιδεύσατε τους πολίτες, έτσι κάνουν. Επιλέγουν έναν «ακομμάτιστο» υποψήφιο διότι είναι παράδειγμα «αντικειμενικότητας», «αριστείας», και «εντιμότητας». Έτσι δεν τους λέγατε τα τελευταία 20 χρόνια και διαλέγατε κι’ εσείς ως κόμματα ‘ανθρώπους ακομμάτιστους’ από την Κοινωνία των Πολιτών;
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Twitter: @tsangarisp
Ήρθε η ώρα,
Μια πολιτική, η οποία άρχισε από τα ίδια τα Κόμματα, υιοθετώντας περίεργες στρατηγικές και προσεγγίσεις στην προσπάθεια τους δήθεν να αποδείξουν στην Κοινωνία ότι νοιάζονται και ότι θέλουν την ενεργότερη συμμετοχή των πολιτών στα πολιτικά δρώμενα. Ότι τους ενδιαφέρει η μείωση της αποχής, ότι τους ενδιαφέρει «να φέρουν κοντά» τους ακομμάτιστους πολίτες, τους οποίους ανήγαγαν -τα ίδια τα κόμματα- ως κάτι ανώτερο και σίγουρα ως «καλύτερους» από τα μέλη και υποστηρικτές τους, τους επονομαζόμενους ‘κομματικούς’
Ήταν μια πολιτική που ήθελε «το κόμμα να πρέπει να εμπλουτιστεί με τους ‘απ’ εξώ’». Όπου οι διορισμοί γίνονταν κατά πλειοψηφία με τους ‘απ’ έξω’ ώστε «να δείξουμε ότι δεν υπάρχει κομματοκρατία» και προς αντίκρουση όλων αυτών των ανόητων επιχειρημάτων.
Διότι περί ανόητων και ηλίθιων επιχειρημάτων πρόκειται. Το να κυβερνά ο ΔΗΣΥ ή το ΑΚΕΛ ή όποιο άλλο κόμμα και να διορίζει σε διάφορα Δ.Σ., Σώματα, Αρχές κτλ ακομμάτιστους, δεν αλλάζει κάτι. Το μόνο που αλλάζει είναι το μήνυμα εντός του κόμματος προς τα ίδια τα μέλη και υποστηρικτές του ότι δεν προτιμούνται, ότι έχει 'καλύτερους απ' έξω', ασχέτως αν διαθέτεις μερικές δεκάδες χιλιάδες μέλη και υποστηρικτές. Το να κυβερνάς και να διορίζεις Υπουργούς από την δήθεν «κοινωνία των πολιτών» και πάλι το μόνο που καταφέρνεις είναι να απομακρύνεις ακόμη περισσότερο τα μέλη σου. Το να διατυμπανίζεις, να φωνάζεις, να προτάσσεις όλη μέρα για την αυθεντία των ακομμάτιστων και πάλι το μόνο που καταφέρνεις είναι την «αποσυσπείρωση» του δικού σου κόμματος και την αύξηση της αδιαφορίας από τους «δικούς σου ανθρώπους» και να αποσυνθέτεις την «κομματική σου μαγιά».
Ακόμη και μόλις πρόσφατα παρακολουθούσαμε όλοι αποσβολωμένοι τις προϋποθέσεις που έθεσαν ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ για εξεύρεση κοινού υποψηφίου αποκλείοντας οι ίδιοι τους εαυτούς τους, δίδοντας μας το μήνυμα ότι λίγο, πολύ οι ηγέτες των δυο κομμάτων ούτε κάνουν, ούτε μπορούν, ούτε θέλουν να είναι υποψήφιοι. Και πραγματικά προκύπτει το ερώτημα, τότε τι κάνουν εκεί; Τι γυρεύουν σε αυτό το πόστο, αν ως Ηγέτες κομμάτων, κρίνουν τους εαυτούς τους ως ανίκανους να κερδίσουν και να κυβερνήσουν;
Με λίγα λόγια, μετά από μια 20ετία περίπου συνεχούς «επίθεσης» των κόμματων εντός της «Κοινωνίας των Πολιτών», άγριου φλερτ με «κοινωνικά είδωλα», συνεχούς προσπάθειας ένταξης στα κόμματα πρόσωπα «που είναι της μόδας» κατά την αντίστοιχη περίοδο (είτε μέσω ψηφοδελτίων, είτε μέσω διορισμών, είτε, είτε), ουσιαστικά όλα αυτά από πλευράς κομμάτων «εκπαίδευσαν» τους πολίτες στην «κομματική απειθαρχία», στην αναζήτηση άλλων επιλογών χωρίς ιδεολογικές τύψεις, στην εξύψωση του «ακομμάτιστου» και την ίδια ώρα στην ενοχοποίηση του «κομματικού».
Η πραγματικότητα βρίσκεται κάπου στην μέση. Δεν μπορείς να αγνοείς τους απ' έξω αλλά την ίδια ώρα δεν μπορείς να τιμωρείς 'τους από μέσα' διότι είναι από μέσα.
Όπως δηλαδή, σε χώρες με ισχυρή κομματική νοοτροπία, όπως ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο και Γερμανία, όπου ενώ μεν υπήρχε / υπάρχει το φλερτ των κομμάτων με την Κοινωνία των Πολιτών, η αξιοποίηση μη κομματικών προσώπων αποτελούσε και αποτελεί πάντα την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Ο λόγος είναι πολύ απλός: Να προστατευθεί ο «κομματικός πατριωτισμός» που αποτελεί και την μαγιά αλλά και την κινητήριο δύναμη κάθε κόμματος.
Το ότι τα κόμματα στην Κύπρο σίγουρα κάτι έκαναν λάθος επί τούτου αποτυπώνεται και στις έρευνες αφού οι διαρροές προς έναν «ακομμάτιστο» υποψήφιο, τον Νίκο Χριστοδουλίδη, είναι από όλα τα κόμματα και μάλιστα σε πολύ μεγάλα ποσοστά. Αυτό καταδεικνύει την κομματική απειθαρχία, την κομματική αποσυσπείρωση και την απουσία του κομματικού πατριωτισμού και της κομματικής συνείδησης.
Είναι όμως τα ίδια τα κόμματα που δημιούργησαν αυτό το ευνοϊκό περιβάλλον για «πολιτικούς τύπου Χριστοδουλίδη» μέσα από αυτόν τον 20ετή αλλοπρόσαλλο μετασχηματισμό τους και μέσα από αυτή την πολιτική και κομματική ανίδεη προσέγγιση τους προάγοντας και προβάλλοντας το στοιχείο του «ακομμάτιστου» ως το απόλυτο παράδειγμα «αντικειμενικότητας», «αριστείας», και «εντιμότητας».
Το μόνο που απομένει στα κόμματα πλέον, είναι να δούμε αν μπορούν στους επόμενους 9 μήνες να αντιστρέψουν τα πράγματα…
