Το κλειδί δεν είναι μόνο η Άγκυρα αλλά και οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι. Είναι οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι που επιτρέπουν, που δίνουν το δικαίωμα στην Άγκυρα να τοποθετείται εκ μέρους τους. Είναι ο εκάστοτε τουρκοκύπριος ηγέτης που δεν τολμά να πει το απλό και το αυτονόητο που είναι και η πεμπτουσία της αναζήτησης λύσης «όχι σε εγγυήτριες δυνάμεις στην ενωμένη Κύπρο»

ΓΡΑΦΕΙ Ο                                                                                                                                      ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ                                                                                                 Twitter: @tsangarisp

Ακούγονται πολλά περί λύσης δυο κρατών. Η Στήλη επεσήμανε τις προάλλες «Τα τρία σκληρά δεδομένα για λύση» μεταξύ των οποίων το δεύτερο «σκληρό δεδομένο» είναι πως «Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται η Ελληνοκυπριακή πλευρά να αποδεχτεί λύση δυο κρατών. Τελεία». Ωστόσο η Άγκυρα και η τ/κ πλευρά εμφανίζονται αποφασισμένες να θέσουν την πρότασή τους αυτή -για λύση δυο κρατών- στο τραπέζι της πενταμερούς (βεβαίως να υπενθυμίσουμε πως και το 2004 η ε/κ πλευρά θεωρούσε πως ο μ. Ραούφ Ντενκτάς και η Άγκυρα θα απέρριπταν κάθε πρόταση του ΓΓ του ΟΗΕ με αποτέλεσμα να «μας τριπλάρουν» στην Νέα Υόρκη, να αποδέχονται όλες τις εισηγήσεις του ΓΓ του ΟΗΕ συμπεριλαμβανομένης της επιδιαιτησίας με αποτέλεσμα η ε/κ πλευρά να εγκλωβιστεί στην κακή της εκτίμηση ότι ‘οι Τούρκοι δεν θα δεχτούν τίποτα’). 

Ανεξαρτήτως όμως το κατά πόσο η Άγκυρα μπλοφάρει ή όχι για λύση δυο κρατών θα πρέπει να σημειωθούν κάποια πράγματα κάτω: 

Πρώτον. Η αναγνώριση ενός κράτους είναι μια πολύπλοκη διαδικασία και δεν είναι κάτι το εύκολο. Περνάει μέσα από διεθνή παραμέτρους, επηρεάζει πολλές καταστάσεις και δεν είναι κάτι που γίνεται από την μια μέρα στην άλλη. 

Δεύτερον. Η ΕΕ δεν θα αποδεχόταν ποτέ την δημιουργία δεύτερου «κυπριακού κράτους» όχι διότι μας αγαπά αλλά διότι με την αποδοχή μιας τέτοιας πράξης δημιουργείται προηγούμενο για άλλες χώρες, των οποίων περιοχές τους ζητούν αυτονομία και ανεξαρτησία. Επιπλέον ένα «δεύτερο κυπριακό κράτος» και μάλιστα εντός της ΕΕ θα ήταν ωσάν η ΕΕ να αποδεχόταν την Τουρκία από την πίσω πόρτα εντός της οικογένειας, αφού με τα υπερδικαιώματα που έχουν τα κράτη-μέλη της ΕΕ -ανεξαρτήτως μεγέθους- όπως πχ βέτο κτλ θα μπορούσε αυτό το 2ο κυπριακό κράτος να λειτουργούσε ως ο δορυφόρος των τουρκικών θέσεων και συμφερόντων και παράλληλα ως πύλη βαπτίσματος τούρκων ή και άλλων εθνικοτήτων ως «ευρωπαίους πολίτες» και «εξαγωγή» τους στις χώρες της ΕΕ.   

Το τρίτο είναι το κυριότερο σημείο και ίσως και το «κλειδί» στην όλη υπόθεση για λύση δυο κρατών. Και είναι το εξής: Θα αποδεχτούν οι Τουρκοκύπριοι την έκπτωση της Κυπριακής Ιθαγένειας και Υπηκοότητας; Θα αποδεχτούν οι Τουρκοκύπριοι να πάψουν πλέον να είναι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και κατ’ επέκταση Ευρωπαίοι Πολίτες και να αρχίσουν ένα «μακροχρόνιο αγώνα» για αναγνώριση του νέου τους κράτους και μετέπειτα άλλο ένα «μακροχρόνιο αγώνα» για ένταξή τους στην ΕΕ ώστε να γίνουν εκ νέου Ευρωπαίοι Πολίτες; 

Πρέπει να επισημανθεί εκ νέου: Το κλειδί δεν είναι μόνο η Άγκυρα αλλά και οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι. Είναι οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι που επιτρέπουν, που δίνουν το δικαίωμα στην Άγκυρα να τοποθετείται εκ μέρους τους. Είναι ο εκάστοτε τουρκοκύπριος ηγέτης που δεν τολμά να πει το απλό και το αυτονόητο που είναι και η πεμπτουσία της αναζήτησης λύσης «όχι σε εγγυήτριες δυνάμεις στην ενωμένη Κύπρο». Είναι ο Ακκιντζί που επέτρεψε στον Τσαβούσογλου να μας λέει δημοσίως ότι «ονειρευόμαστε» αν νομίζουμε ότι η Άγκυρα δεν θα συνεχίσει να είναι εγγυήτρια δύναμη. Είναι ο Μουσταφά Ακκιντζί που αντί να πει ευθέως και χωρίς περιστροφές στο δείπνο του Κραν Μοντανά ότι η Ενωμένη Κύπρος δεν θέλει ούτε την Ελλάδα ούτε την Τουρκία ως εγγυήτριες δυνάμεις, σιώπησε και παρακολουθούσε την κατάρρευση της προσπάθειας. 

Το ερώτημα συνεπώς δεν είναι αν η Άγκυρα επιθυμεί λύση δυο κρατών ή όχι αλλά το τι πραγματικά θέλουν οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι. Θέλουν να είναι Τούρκοι υπήκοοι σε μια μοιρασμένη Κύπρο ή Κύπριοι υπήκοοι σε μια Ενωμένη Κύπρο;