Αυτά τα τρία γεγονότα συνέβησαν με τρεις διαφορετικούς προέδρους της Κυπριακής Δημοκρατίας και το κυριότερο και σημαντικότερο επί θητείας τριών Προέδρων, οι οποίοι είχαν διαφορετική φιλοσοφία ο καθένας στο ζήτημα του Κυπριακού. Φιλοσοφία ως προς την ρητορική, τακτική και την στρατηγική επίτευξης λύσης και όχι διαφορετική φιλοσοφία ως προς την επιδιωκόμενη λύση.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ Twitter: @tsangarisp
Και τελικά, δεν ήταν το παράνομο αεροδρόμιο Τύμπου (ακόμη) αλλά η Αμμόχωστος! Η Στήλη είχε επισημάνει και παλαιότερα ότι ανά μια δεκαετία περίπου επισυμβαίνουν εξελίξεις που επισφραγίζουν τετελεσμένα και δημιουργούν ένα καινούργιο status quo, το οποίο έχει μόνο μια κατεύθυνση: Την διχοτόμηση. Τουλάχιστον, μέχρι στιγμής, η ιστορία αυτό έχει δείξει.
Ιστορικά, από το 1974 και εντεύθεν συνέβησαν πολλά γεγονότα που οδηγούσαν προς την κατεύθυνση της διχοτόμησης αλλά, ο χρόνος (μεγάλη υπόθεση ο χρόνος τελικά) γεγονότων είναι τόσο βραδύς που για να γίνουν αντιληπτές οι παρενέργειες πρέπει κάποιος να εξετάσει τα γεγονότα σε φάση fast forward ώστε να γίνει κατανοητή αφενός η ζημιά αλλά και αφετέρου που οδηγούμαστε βάσει της πορείας που ήδη σημειώθηκε.
Αλλά ας δούμε τα τρία τελευταία ισχυρότατα γεγονότα, τα οποία αλλοίωσαν για τα καλά τα δεδομένα και ενώ αυτά έπρεπε να τύχουν αναχαίτισης και να μετατραπούν σε κάτι «θετικό» και κάτι «εποικοδομητικό» για τη λύση της επανένωσης, λειτουργούν αντίστροφα και υπέρ της λύσης της διχοτόμησης.
2003. Οδοφράγματα. Με την μονομερή απόφαση του μ. Ραούφ Ντενκτάς και την έστω «υποχρεωτικής απραξίας» της τότε ηγεσίας της ε/κ πλευράς (επί μ. Τάσσου Παπαδόπουλου) συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές στο τότε status quo. Πλέον οι δυο πλευρές μπορούν να διακινούνται και να επισκέπτονται η μια την άλλη. Θετικό; Βεβαιότατα ναι, αλλά μόνο αν αυτή η εξέλιξη μετατρεπόταν σε εξέλιξη προς λύσης επανένωσης. Μετά από 17 χρόνια, η τότε εξέλιξη στην ουσία έρχεται ως «λύση στη διακίνηση» μεταξύ των δυο πλευρών. Αν είμαι η Άγκυρα και επιζητώ την διχοτόμηση τότε αυτό είναι ένα βήμα προς τα εκεί: έχω σημεία εσόδου / εξόδου τα οποία, ως Άγκυρα, ονομάζω σύνορα με επίδειξη μάλιστα επίσημων εγγράφων πιστοποίησης προσώπων.
2010. Νόμιμη η «Επιτροπή Ακίνητης Περιουσίας» των κατεχομένων. Το 2010 και επί Προεδρίας μ. Δημήτρη Χριστόφια με την περιβόητη υπόθεση Δημόπουλος η Επιτροπή Ακίνητης Περιουσίας των κατεχομένων αναγνωρίζεται από το ΕΔΑΔ ως εσωτερικό ένδικο μέσο (της Τουρκίας) για θεραπεία στο θέμα των περιουσιών. Η απόφαση αυτή ήρθε να κλείσει ουσιαστικά την πόρτα του ΕΔΑΔ στις προσφυγές των Ελληνοκυπρίων κατά της Τουρκίας για τις περιουσίες τους αφού πρώτα -πριν προσφύγουν στο ΕΔΑΔ- θα έπρεπε πλέον να προσφύγουν στα «εσωτερικά ένδικα μέσα» για θεραπεία και μετέπειτα στο ΕΔΑΔ. Παρόλο ότι η επιτροπή των κατεχομένων ιδρύθηκε το 2005, με την πάροδο πέντε ετών (2010) η επιτροπή αυτή αναγνωρίστηκε και από το ΕΔΑΔ. Ποιο γεγονός αποτελεί αυτό που αλλάζει το status quo μέχρι εκείνη την στιγμή; Μα την «επίλυση» του Περιουσιακού ή αν θέλετε να το θέσω αλλιώς, η όποια επίλυση του Περιουσιακού συζητείται πλέον στις συνομιλίες, δεν μπορεί να αποφύγει την Επιτροπή αυτή και τις αποφάσεις της.
2020. Μερικό άνοιγμα Αμμοχώστου. 6 Οκτωβρίου, η Άγκυρα, ανακοινώνει σε κοινή διάσκεψη Τύπου Ερντογάν και Τατάρ, το άνοιγμα 1,5 χιλιομέτρου ακτογραμμής στην Αμμόχωστο, περιοχή, η οποία όπως ανακοινώθηκε θα είναι ανοικτή για όλους του πολίτες. Αν και η Άγκυρα δεν πραγματοποίησε αυτό που είπε πριν ένα χρόνο, για άνοιγμα της πόλης, εντούτοις προχώρησε σε ένα πρώτο βήμα ανοίγματος της παραλίας της Αμμοχώστου. Τολμηρό βήμα από πλευράς της αφού ο Πρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας ΟΗΕ εξέδωσε κοινή δήλωση εκ μέρους όλων των μονίμων μελών, μέσα από την οποία καταδικάζει την κίνηση της Άγκυρας και επαναβεβαιώνει τα ψηφίσματα 550 και 789 για το καθεστώς των Βαρωσίων.
Τα πιο πάνω τρία γεγονότα συντελέστηκαν κατά την τελευταία 20ετία. Όταν όμως επιταχύνεις τον χρόνο, ανασκοπώντας τα γεγονότα, γίνεται αντιληπτό που οδηγούμαστε.
Αυτά τα τρία γεγονότα συνέβησαν με τρεις διαφορετικούς προέδρους της Κυπριακής Δημοκρατίας και το κυριότερο και σημαντικότερο επί θητείας τριών Προέδρων, οι οποίοι είχαν διαφορετική φιλοσοφία ο καθένας στο ζήτημα του Κυπριακού. Φιλοσοφία ως προς την ρητορική, τακτική και την στρατηγική επίτευξης λύσης και όχι διαφορετική φιλοσοφία ως προς την επιδιωκόμενη λύση.
Και από την στιγμή, που η Ελληνοκυπριακή πλευρά δεν κατάφερε μετά από κάθε γεγονός να το αναχαιτίσει ή έστω να το χρησιμοποιήσει ώστε να εξευρεθεί λύση επανένωσης το στάτους κβο αλλοιώνεται, και κάθε φορά η λύση επανένωσης γίνεται δυσκολότερη ενώ παράλληλα προστίθενται παράγοντες, οι οποίοι ενδεχομένως να μην ανατρέπονται ούτε καν ακόμη και αν εξευρεθεί λύσης επανένωσης.
Τουναντίον, κάθε φορά, βρισκόμαστε ολοένα και πιο κοντά στη διχοτόμηση…
