Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ

Ήταν το πρώτο βήμα. Ήταν, υπό τις περιστάσεις, ένα καλό βήμα. Δεν ήταν όμως αρκετό. Η απόσταση μεταξύ των «στοχευμένων μέτρων» που αποφάσισε η Σύνοδος Κορυφής και των πραγματικών κυρώσεων που παραπέμφθηκαν στις καλένδες της επόμενης σύναξης, είναι μεγάλη. Για την ώρα, χαώδης. 

Η εισβολή είναι σε εξέλιξη. Το «Φατίχ» τρυπά ανενόχλητο στα θαλάσσια μας χωράφια και το «Γιαβούζ» είναι καθ’ οδόν. Συνοδεία των πολεμικών του Ερντογάν. Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα λάβαμε δεσμεύσεις για κυρώσεις. Που μπορεί να είναι ισχυρές, μπορεί και όχι, μπορεί να μην είναι αυτές που περιμένουμε. Είμαστε όμως σε σωστό δρόμο. Πήραμε υποσχέσεις για «κυρώσεις». Χρήσιμο κι’ αυτό. 

Ακόμα πιο σημαντικό, ότι η κυπριακή κυβέρνηση το παλεύει. Προκάλεσε πονοκέφαλο με τα διεθνή εντάλματα, κέρδισε τα συμπεράσματα στο Συμβούλιο Υπουργών, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα στη Σύνοδο Κορυφής. Δεν απέτρεψε το «αναπόφευκτο», δεν έμεινε με χέρια σταυρωμένα. Πολλές παρτίδες σκάκι που παίζονται ταυτόχρονα. Ο χρόνος είναι σχετικός. Αυξάνεται ή συμπυκνώνεται στη ροή των γεγονότων. Σημασία (θα) έχει το αποτέλεσμα.   

Για την ώρα η εισβολή είναι σε πλήρη εξέλιξη. 

Το καλό με την τουρκική πολιτική είναι ότι, είναι προβλέψιμη. Μας λένε τι θα κάνουν, πριν να το κάνουν. Ο ίδιος ο Ερντογάν μας είπε ότι θα στείλει τα πολεμικά του από τον Σεπτέμβρη του ‘11 όταν η Noble ανακάλυπτε τις πρώτες σημαντικές ποσότητες υδρογονανθράκων στην «Αφροδίτη». Οκτώ χρόνια μετά, συμβαίνει. Δεν ήταν προφήτης. Πολιτικός είναι. Τούρκος πολιτικός.

Γνωρίζαμε ότι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια «θαλάσσια εισβολή». Το ξέραμε, αλλά μεσολάβησε μια κρίση, ένα κούρεμα, κάμποσες συναντήσεις και δυο – τρεις πενταμερείς. Καλό είναι να συζητάς. Όπως λέει και το πρόσωπο των ημερών, ο κ. Μούσα, από μια συζήτηση δεν βγήκε ποτέ τίποτα κακό. Σωστό κι’ αυτό. 

Η πολιτική όμως δεν είναι μπλα-μπλα, ιμαμ-μπαϊλντί και εκμέκ κατεΐφι. Καλό είναι να ξέρεις με ποιους συζητάς, τι συζητάς, και ποιους εκπροσωπείς την ώρα που συζητάς. Στις πενταμερείς, στις διμερείς, στα (μυστικά τα) δείπνα. Αν σε λένε κύριο Μούσα λίγη σημασία θα είχε. Αν σε λένε κ. Νίκο, έχει σημασία. Συμβολική, σημασιολογική, πολιτική. Βαθιά πολιτική.

Μπορεί και να λέγαμε «σιγά τα ωά», «ε και, τι έγινε;», αν δεν υπήρχε μια εισβολή σε εξέλιξη. Αν ο συνδαιτημόνας εκπροσωπούσε κάποιον ή ήταν έστω, ένας αγγελιαφόρος από το «παλάτι». Τελικά, ήταν απλώς ένα δείπνο, όπως όλα τα δείπνα των κοινών ανθρώπων. 

Η εισβολή είναι σε εξέλιξη. 

Υστερόγραφο: Πριν ένα χρόνο υπογράφηκε η Συμφωνία των Πρεσπών. Θα έλυνε, μας έλεγαν, μια διαφωνία πολλών χρόνων και θα καθιστούσε την Ελλάδα τον παίκτη των Βαλκανιών. Ένα χρόνο μετά, τα Σκόπια είναι στο ΝΑΤΟ, ο κρατικός οργανισμός τουρισμού των Σκοπίων διαφημίζει την «αιώνια Μακεδονία» και οι επιτροπές των δύο χωρών προσπαθούν να συμπληρώσουν τα ψιλά γράμματα της συμφωνίας. Τι θα γράφουν τα βιβλία ιστορίας, ποια εμπορικά σήματα είναι μακεδονικά και ποια «μακεδονικά»  και άλλα παρόμοια. Ούτε Νόμπελ Ειρήνης, ούτε παξιμάδια έχει. Ισχύει ότι «μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».